Σε παρακολουθούσα προχθές έξω από τα αγγλικά του παιδιού σου να περιμένεις μʾ ένα κινητό στο χέρι. Ένα ολόκληρο δίωρο στον κόσμο σου.
Να γελάς, να γράφεις, να κοκκινίζεις. Να βάζεις ενοχικά το κινητό στην τσέπη του μπουφάν και να κλείνεις και το φερμουάρ για να μην πεταχτεί μόνο του έξω, και μετά από δύο λεπτά να το ξαναβγάζεις και να χάνεσαι πάλι μέσα του. Κατάλαβα ότι δεν μιλούσες «φιλικά».
Φαινόταν πόσο άσχημα ένιωθες γιʾ αυτό που κάνεις.
Γύρισα σπίτι και ξεχώνιασα ένα άρθρο που είχα γράψει πριν από 13 χρόνια. Αφορούσε τους έρωτες στα χρόνια του internet. Το ξαναδιάβασα. Εντάξει, καλά τα έλεγε -εκ του ασφαλούς τότε- η μικρή «εγώ».
Το θέμα ήταν για την εποχή και επίκαιρο και πρωτότυπο. Πώς φλερτάρει κάποιος διαδικτυακά, πώς ερωτεύεται και τρέχει να συναντήσει έναν άγνωστο ή πώς φτάνει στο σημείο, ακόμα, και να κάνει cybersex.
Αν φυσικά διάβαζε το άρθρο μου τότε, ο Mark (ο Zuckerberg, καλέ!) θα μου έγραφε «δεν έχεις ιδέα τι σας περιμένει» και θα κατασκεύαζε το πιο πονηρό εικονίδιο για να υποστηρίξει την άποψή του.
Η αλήθεια είναι πως η γενιά μου μπήκε ενήλικη μέσα στο internet, έφαγε τα μούτρα της μια δυο φορές και εκεί που σκέφτηκε ότι τα έχει δει όλα, ήρθαν τα social media να της χαρίσουν, έστω και πλασματικά, τη χαμένη της διαδικτυακή εφηβεία!
Μπορεί ηλικιακά να έχουμε σοβαρευτεί, να έχουμε φτάσει κάπου επαγγελματικά και πολλοί από εμάς να έχουμε κάνει οικογένειες μʾ ένα ή δυο κουτσούβελα. Όμως, ξαναγυρνάμε στα χρόνια του φλερτ και πέφτουμε με τα μούτρα!
Δεν φταις εσύ. Ο Mark πήγε και ξεσκέπασε όλους τους πρώτους, ανεκπλήρωτους και πλατωνικούς έρωτες που στην πρώτη βαρεμάρα τους σου στέλνουν ένα βαρυσήμαντο «γεια».
Βρίσκεται, λοιπόν, η σαραντάρα νʾ αφήνει το φαγητό να καίγεται, και το παιδί να καταστρέφει ό,τι βρει μπροστά του για να απαντήσει ένα δήθεν χαλαρό: «Τι κάνεις;»
«Πλατωνικός έρως: μαλακόν παξιμάδιον διά τους μη έχοντας οδόντας», είπε κάποτε ο Εμμανουήλ Ροϊδης και η γενιά μας εν έτη 2014 το κάνει πράξη κάθε στιγμή. Είναι και που, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχουν ούτε τα κότσια, ούτε η διάθεση, ούτε καν ο χρόνος για πραγματικούς έρωτες.
Μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι είμαστε παντρεμένοι και τρέχουμε διαρκώς σε δουλειές, σούπερ μάρκετ κι εξωσχολικές δραστηριότητες. Έχουμε γαλουχηθεί, όμως, με παιδικά παραμύθια και ταινίες που μας έμαθαν πως δεν μπορεί να είναι έρωτας αυτός με τον οποίο ξυπνάς κάθε μέρα. Αυτό -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι αγάπη.
Ο έρωτας είναι ολοκληρωτικός, ανικανοποίητος, ανεκπλήρωτος, άπιαστος. Σημάδια ανικανοποίητου έρωτα αποτελούν η συμμαθήτριά σου που σου λέει σʾ ένα τσατ πως δεν άλλαξες, ο φίλος του φίλου (τον φίλο;) που σου κάνει comment κάτω απʾ τη φωτογραφία πως είσαι θεά, ο παντελώς άγνωστος που πέτυχες σε μια ομάδα μαγειρικής και διέκρινε μέσα στη συνταγή για γιουβαρλάκια που ανάρτησες… μια δόση χιούμορ!
Βρίσκεσαι, λοιπόν, στο κατώφλι των σαράντα, πενήντα, εξήντα νʾ ανεβάζεις σέλφι και να περιμένεις like. Νʾ αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο φωτογραφία προφίλ για να σε βλέπει. Να τσεκάρεις την κίνησή του σε facebook, twitter, instagram, pinterest, google+ για να μάθεις αν φλερτάρει και μʾ άλλες. Να είσαι εγκλωβισμένη σʾ ένα chat room (δεν τα λένε τυχαία δωμάτια) για μέρες, μήνες, χρόνια δίχως τέλος.
«Καλημέρα, καλησπέρα, ξύπνησα, φεύγω, γεια, πώς πάει, καλό βράδυ, χάθηκες» οι ατάκες που παίζουν συνέχεια στα μηνύματά σου.
Να σου στέλνει σέλφι με τα χέρια που θα ήθελες να σʾ αγγίξουν και να σου αφιερώνει τραγούδια στο youtube.
Σιγά-σιγά η έλξη του ενός προς τον άλλον γιγαντώνεται λόγω της εξοικείωσης που αποκτάς χωρίς καν να συναντηθείς. Εκτιμάς το χιούμορ του, φοβάσαι τις παύσεις του, γελάς με τα εικονίδια που διαλέγει, ανασαίνεις με τα «παραδόθηκε, διαβάστηκε, προβλήθηκε».
Μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου. Είναι κι αυτή η ναρκισσιστική διαταραχή που έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Αυτή που μας κάνει ιδιαίτερα ευάλωτους σʾ οποιαδήποτε κριτική.
Έτσι, κάνουμε τα πάντα για να εισπράξουμε μια, πολλές φορές, τυχάρπαστη έξωθεν παραδοχή κι επιβράβευση, για να θρέψουμε το εύθραυστο κι ευάλωτο μικρό παιδί που κρύβεται μέσα μας.
Κακά τα ψέματα ˑ ο άνθρωπος με τον οποίο ζεις μαζί του, όσο άγιος κι αν είναι, θα τολμήσει κάποτε να σʾ αμφισβητήσει, να σʾ επικρίνει, ίσως, και να σε παραμελήσει. Όμως, όπως έλεγε και η Μάρω Κοντού στη γνωστή ελληνική ταινία: «Ο Στέφανος δε θα το έκανε ποτέ αυτό».
Αυτός ο άλλος (που σε πήρε από μένα), ο έρωτας που πετάγεται ως pop-up στην οθόνη του κινητού, θα μυρίζει πάντα όμορφα και θα εκθειάζει και το δικό σου άρωμα. Θα σου γράφει χίλια μπράβο που πρόλαβες και μαγείρεψες αλλά δε θα μάθει ποτέ ότι το φαγητό, τελικά, κάηκε.
Εσύ επιλέγεις τι θα μοιραστείς μαζί του. Εσύ του προβάλεις την ζωή σου ως ιδανική γιατί θες να σε φαντάζεται να μαγειρεύεις μʾ εσώρουχα και γόβες, ενώ φοράς φόρμα και παντόφλες. Θες να σε σκέφτεται χαμογελαστό να επιστρέφεις απʾ τη δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα τα μούτρα σου γλύφουν το πάτωμα.
Ακόμα και αν αποφασίσεις να μοιραστείς μʾ εκείνον και τις αποτυχίες σου θα είναι πιο επιεικής μαζί σου, γιατί, άλλωστε, δε θα αναγκαστεί να φάει αυτός το καμένο φαγητό!
Πάρ’ το, λοιπόν, πιο χαλαρά. Σταμάτα να κατηγορείς συνεχώς τον εαυτό σου. Ειλικρινά, δε φταις τόσο πολύ. Ρίξε το φταίξιμο στις διαφημίσεις που σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, στο Χόλυγουντ που σ’ έκανε νʾ ακούς ρομαντική μουσική κάθε φορά που σε κοιτάει.
Πες πως φταίει η κρίση της, όποιας, ηλικίας και θες να πάρεις λίγη ακόμα επιβεβαίωση. Χάιδεψε το μικρό παιδί που κρύβεις μέσα σου και θέλει απλώς να αγαπηθεί και αποφάσισε αν είναι αυτό το είδος της αγάπης που ζητάς.
ilov
