Το καλό κυριαρχεί στον χρόνο. Το κακό στον χώρο. Απόδειξη του αληθούς τούτου του συμπεράσματος είναι οι πανανθρώπινες αξίες. Εκείνες που προάγουν τον πολιτισμό και αναβιβάζουν τις συνειδήσεις μας στις ουράνιες σφαίρες της αρμονίας και του αγαθού, αντέχουν στον Καιρό. Η αγάπη, ο έρωτας, η αυτοθυσία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η φιλαλήθεια, δεν έχουν πάψει ποτέ να τυγχάνουν σεβασμού από τους ανθρώπους – παρότι οι περισσότεροι εξ ημών δεν είμαστε αρκετά ισχυροί ως προσωπικότητες για να υπηρετούμε απαρασάλευτα αυτές τις ιδέες και να ακολουθούμε τους ορθούς τρόπους συμπεριφοράς. Η βαρεία ύλη και οι χαρές της πληθωρικής παρουσίας της ξεκινούν και τερματίζουν εδώ, στη γη, στο έδαφος. Προορισμός τους η αποσύνθεση. Στην εντελέχειά τους υπάρχει μόνο μια αποστολή: το πέρασμα στην απώλεια. Ο νόμος της βαρύτητας κυριαρχεί επάνω στην ύλη και στα «καλούδια» της σαν τύραννος, από τον οποίον δεν υπάρχει λυτρωμός. Ειδικά όταν τον πολεμάς με τα όπλα του. Βασιλείς, δικτάτορες, πανίσχυροι δημοκρατικά εκλεγμένοι άρχοντες, πλούσιοι, στρατηλάτες, ξακουστοί και αφανείς εξουσιαστές, έχουν περάσει στη σφαίρα της λήθης – ή ακόμα και της ιστορικής απαξίας άμα τη λήξει του βίου τους. Η δύναμή τους ήταν περαστική και αποδήμησε μόλις εκδήμησαν.
Άρχων κόσμου τούτου
Η Καινή Διαθήκη, το σπουδαιότερο εγχειρίδιο χρήσης του βίου μας, που είναι διαθέσιμο σ' όλους τους εγγράμματους του πλανήτη, εξηγεί -μ' έναν κάπως αφαιρετικό τρόπο- τη διαστατική μάχη του καλού και του κακού και τα σημεία υπεροχής εκάστης... πολικότητας των σκέψεών μας. Το συν είναι άχρονο και το πλην τοπικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα αναφορές στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιωάννης 12: 31). Η λέξη «νυν», η οποία έχει προβληματίσει κατά καιρούς τους μελετητές της Γραφής έχει τεράστιο ειδικό βάρος. Θέλει να σημάνει ότι «ο άρχων του κόσμου τούτου», δηλαδή ο Διάβολος βιώνει τη δική μας αίσθηση του Χρόνου. Το τώρα. Η κυριαρχία του είναι πεπερασμένη. Περιορίζεται στον «κόσμο τούτο». Ο χώρος σκιάζεται από την σπάθη του. Ο Καιρός, ο Αιών όχι. Η στιγμή μπορεί να είναι δική του. Το αέναο είναι απολύτως εχθρικό πεδίο γι' αυτόν.
Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο του ιδίου Ευαγγελίου, ο Χριστός ειδοποιεί: «ουκέτι πολλά λαλήσω μεθ’ υμών, έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων· και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάννης 14: 30) Ο Κύριος λέγει ότι δεν θα μιλήσει πια πολύ με τους μαθητές του διότι έρχεται «ο άρχων του κόσμου τούτου», ο οποίος πάνω Του δεν έχει καμία εξουσία. Πρόκειται για το ίδιο μήνυμα με διαφορετική χροιά στην έκφραση. Το ρήμα «έρχεται» έχει έναν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η διακοπή της συνομιλίας του Χριστού με τους μαθητές οφείλεται στο γεγονός της στιγμιαίας δυνατότητας επιβολής που αποδόθηκε στον Διάβολο. Ο Χριστός, σημειώνοντας ότι «εν εμοί ουκ έχει ουδέν» ήθελε να μας μεταδώσει το μήνυμα του άτρωτου και της υπεροχής της αρετής απέναντι στις πρόσκαιρες δοκιμασίες του κακού. Είναι αλήθεια ότι οι μάρτυρες, οι Άγιοι, οι υπηρέτες σπουδαίων υποθέσεων που θυσιάστηκαν για το καλό, μετά τον θάνατό τους... επιζούν των διωκτών και των σφαγέων τους! Η ύλη δεν μπορεί να σπάσει το φράγμα του αιώνα, διότι, όπως προαναφέρθηκε είναι αλυσοδεμένη στον Καύκασο της φθοράς.
Μάχη που κρίθηκε
Επίσης, ένα από τα κομβικότερα σημεία της Καινής Διαθήκης, όπου διαπιστώνεται η αναπόφευκτη ήττα των αρνητικών δυνάμεων βρίσκεται πάλι στο Κατά Ιωάννην: «Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται» (κεφ. 16:11). Ως προς την κρίση, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι «ότι ο άρχων του κόσμου» έχει ήδη κριθεί! Στην φράση βλέπουμε να χρησιμοποιείται η λέξη «κέκριται» όχι «κριθήσεται». Παρακείμενος, παρελθοντικός χρόνος αντί μέλλοντα. Ουσιαστικά, στη διάσταση του χρόνου, όπως αντιμετωπίζεται και γίνεται «αισθητή» από το απόλυτο, τον Θεό, η ήττα του κακού είναι ήδη γεγονός. Παραμένει γεγονός και θα συνεχίσει εσαεί να είναι γεγονός. Το κακό βρίσκεται σε καθεστώς καταδίκης και εκτίει ποινή.
Όπως λέει και μια αμερικανική παροιμία «το καλό πάντα νικάει στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος». Είναι χρήσιμο και σε κάθε περίπτωση ψυχωφελές να γνωρίζουν οι αθώοι που βασανίζονται από τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» ότι τον έχουν ήδη κατατροπώσει.
Λίγη υπομονή απαιτείται ακόμη μέχρι να καταγραφεί η νίκη του καλού με όλη την πρέπουσα επισημότητα...
