Σε είχα σαν θνητό μου.
Ναι, καλά άκουσες. Σαν θνητό μου, όχι σαν Θεό μου.
Γιατί αγάπησα τις αδυναμίες σου, όχι τη δύναμή σου.
Τις ρυτίδες σου, όχι τη αθάνατη νεότητά σου. Τα λάθη σου, όχι τα σωστά που έκανες.
Τα κουρασμένα χιλιόμετρα που περπάτησες αγάπησα, όχι τις ώρες που αναπαυόσουν.
Τα αδικημένα παιδικά σου όνειρα. Αυτά που βιάστηκες να κάνεις πραγματικότητα φοβισμένος ότι δεν θα βρεθεί έδαφος μαλακό να τα ακουμπήσεις, αυτά αγάπησα και όχι εκείνα τα άλλα που τους έδωσες ανθρώπινη μορφή, για να μη μείνουν μόνο όνειρα.
Για την Αχίλλειο πτέρνα σου σε αγάπησα, την έτοιμη να σε λυγίσει χτυπημένο. Όλο το υπόλοιπο, το άτρωτο κορμί σου, μου ήταν αδιάφορο.
Δεν σε ανέβασα ποτέ σε θρόνο. Σε μια ξύλινη καρέκλα καφενείου σε είχα.
Δεν σου έβαλα στα χέρια σκήπτρο, ούτε στέμμα στα μαλλιά.
Μια πυξίδα σου έδωσα μονάχα, για να βρίσκεις το δρόμο σου όταν χάνεσαι κι ένα σκουφί να μην κρυώνεις.
Δεν έφτιαξα ποτέ το άγαλμά σου στο μυαλό μου, να σε προσκυνώ. Δεν σε έκανα ποτέ εικόνα να λατρεύω. Τίποτα δεν θυσίασα στο βωμό της εύνοιάς σου.
Ήθελα μόνο δίπλα σου να στέκομαι, ισάξια, ισότιμη, ισόβια.
Μα εσύ είχες ήδη αυλικούς, που δεν σε αγαπούσαν. Αν ένιωθαν το παραμικρό για σένα, θα ήξεραν τι θάβεις μέσα σου τόσο καιρό.
Θα σε είχαν βοηθήσει, δεν θα σ΄ έθαβαν μαζί του.
Δεν το 'βλεπες, σε είχαν τάχα για θεό τους και ήταν δύσκολο να αντισταθείς σε τέτοια κολακεία.
Μα φταις και εσύ, γιατί ποτέ σου δεν τους έδειξες τι είχες μέσα σου.
Φοβισμένος ότι θα σε θεωρήσουν θνητό, κόπηκες μπροστά τους και δεν είδανε να τρέχει στάλα αίμα.
Κι έτσι, τους ξεγέλασες κι εσύ με τη σειρά σου.
Εγώ τις στιγμές σου αγάπησα, όχι τις μέρες σου.
Εκείνες τις μαγικές στιγμές, που γινόσουν πιο ανθρώπινος και από άνθρωπο.
Τις στιγμές που ήσουν ο δικός μου άνθρωπος, αυτός για τον οποίο θα μεταμορφωνόμουν σε οτιδήποτε για χάρη του.
Πόσο λίγες στιγμές, πόσο μικρές...Αλλά τόσες μπορούσες ή τελικά, τόσες επέλεξες.
Και αυτή ήταν η απόλυτα θνητή πλευρά σου.
Η αδυναμία σου να επιλέξεις το αληθινό αντί του ψεύτικου, την ευτυχία αντί της δυστυχίας, του αύριο αντί του χθες, της ζωής αντί του "θανάτου" που ερχόταν και δεν το καταλάβαινες.
Εγώ σε είχα σαν θνητό μου κι ήσουν καλύτερα από ό,τι να σε είχα για Θεό.
Εκείνον θα τον λάτρευα τις Κυριακές, εσένα κάθε μέρα.
Εκείνον θα τον θυμόμουν στην ανάγκη, εσένα όμως ποτέ δεν θα σε είχα ανάγκη.
Σε εκείνον τη ζωή μου δεν θα τη θυσίαζα, σε σένα θα την πρόσφερα αμέσως.
Φοβήθηκες και έμεινες εκεί που δεν σε αγαπούν από επιλογή, μα σε χρειάζονται ως Θεό, από ανάγκη.
Κι εγώ που σε είχα σαν θνητό μου, θα σ΄ έχω τώρα πια στη μνήμη, σαν Θεό μου.
