Φοβού τους έρωτες, τους πολλά υποσχόμενους. Αστραφτεροί από την κορυφή ως τα νύχια, έρχονται ντυμένοι στα καλά τους, αψεγάδιαστοι, αρωματισμένοι, τα μάτια τους λάμπουν και τα χείλη τους μελιστάλαχτα, σε φτάνουν στο Θεό.
Παραμύθια σαν τα δικά τους, δεν άκουσες ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα. Εξιστορούν με τρόπο μοναδικό τις πιο όμορφες ιστορίες, σε συναρπάζουν με το λέγειν τους, είναι οι πιο καλοί παραμυθάδες.
Πρωταγωνιστείς στην καρδιά τους με κάθε κόστος και μακαρίζεις την τύχη σου.
Σε τέτοιο έργο δεν έπαιξες ποτέ, είναι οι καλύτεροι σκηνοθέτες. Όχι ηθοποιοί. Το ρόλο τον αφήνουν για σένα, τον παίζεις πάντα εσύ, εν αγνοία σου, συνήθως. Εκείνοι δουλεύουν πίσω από τα φώτα κι εσύ μαριονέτα που χορεύει, πάντα στο φως και πάντα στο ρυθμό που σου υποδεικνύουν αυτοί.
Λένε λόγια που δεν έχουν ειπωθεί από κανένα στόμα, είναι ποιητές και σε σκλαβώνουν.
Τρυπώνουν στο μυαλό σου, ως δια μαγείας ξέρουν πάντοτε αυτό που θέλεις, πριν καν το σκεφτείς, θα το έχεις, σε διαβεβαιώνουν.
Είναι μάγοι, πλανευτές, σε υπνωτίζουν.
Διαβάζεις γι’ αυτούς στα βιβλία σου κι όμως δεν είναι χάρτινοι ήρωες που ξεπηδούν μέσα από σελίδες και γραμματοσειρές, είναι πραγματικοί, σάρκινοι και γράφουν τα καλύτερα μπεστ σέλλερ της εποχής.
Της δικής σου εποχής.
Μοιραίοι, ανατρεπτικοί πολυλογάδες. Σου τάζουν τον ουρανό με τ' άστρα, ταξίδια ως τα πέρατα του κόσμου.
Ετοιμάζεις βαλίτσες, η ώρα δεν αργεί. Κι αν κομπιάσεις λιγάκι πριν βάλεις την καρδιά σου στις αποσκευές, διώχνουν το φόβο μακριά και δεν σου αφήνουν δεύτερη σκέψη, ούτε καν πρώτη. Κατατροπώνουν τις ανασφάλειες, τις φοβίες σου, τη λογική σου.
Είναι δυνατοί, έτσι τους θέλεις άλλωστε.
Σε πείθουν πως είναι όντως πολύ καλοί, για να μην είναι αληθινοί.
Το ψέμα τους είναι πιο δυνατό από την αλήθεια σου.
Και κάποτε φτάνεις σε μια γωνιά της γης, με μια βαλίτσα που δεν μπορείς να τη σηκώσεις στα χέρια, γιατί έχει μέσα την καρδιά σου.
Το ταξίδι ήταν εξορία. Και η καρδιά σου είναι βαριά.
Το έργο σταματά να παίζει στις οθόνες σου, οι τίτλοι του τέλους πέφτουν απότομα και το όνομά σου δεν είναι πουθενά.
Τα φώτα σβήνουν και μένεις στη μέση της σκηνής με τα πόδια πρησμένα από το χορό και τα βήματά σου σέρνονται.
Δεν σου μένει πια κουράγιο να ταξιδέψεις, δεν έχεις βιβλία να διαβάσεις, παραμύθια να ζήσεις, σε τι να πιστέψεις.
Μόνο στέκεσαι εκεί στην άκρη του κόσμου και ψιθυρίζεις:
Φοβού τους έρωτες τους σκηνοθετικούς. Τους ποιητές, τους μαγικούς, τους μοιραίους, τους κατά συνθήκη δυνατούς. Τους πολλά υποσχόμενους.
