Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επιλέξει ένα δικό τους τρόπο ζωής. Κάπως διαφορετικό. Για κάποιους αυτοκαταστροφικό. Επιρρεπείς στις καταχρήσεις, σε κάθε είδους «αμαρτία». Όλοι έχουμε ένα φίλο που πίνει πολύ, που κάνει ζημιές και συχνά παραφέρεται. Κανείς δεν ξέρει τι τον βασανίζει και όλοι έχουμε τουλάχιστον μία αξέχαστη ιστορία να διηγηθούμε που ζήσαμε στο πλευρό του.
Φαινομενικά «φτασμένοι». Καλά παιδιά, με στρωμένες δουλειές. Όμως αυτή τους η αυτοκαταστροφή πάντα μας ξένιζε. Το περάσαμε στο ντούκου και ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε. Τους βασανίζει κάτι; Υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν; Δεν τους αρέσει ο εαυτός τους; Ψυχολόγος δεν είμαι και δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτά. Έχοντας όμως ζήσει δίπλα σε ορισμένους τέτοιους ανθρώπους, ίσως να έχω λίγο πιο σφαιρική άποψη. Ίσως να πέρασα κι εγώ τη φάση μου.
Θα τους έχεις δει. Είναι λίγο σκοτεινοί τύποι· έχουν συχνά τις «κλειστές» τους. Δεν αντέχουν την μοναξιά αλλά αποφεύγουν τις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Επιλέγουν να συναναστρέφονται μόνο με όμοιούς τους, με το σινάφι τους. Πίνουν πολύ, μιλάνε δυνατά και γελούν με πάθος. Καμένοι για πολλούς, «κρέατα» και «μπακαλιάροι» για άλλους. Θα τους έχεις δει. Κάποιο ξημέρωμα με μια μισοφαγωμένη τυρόπιτα από οικονομικό καφετζίδικο στο χέρι, να περπατάνε με οχτάρια. Ανέκφραστοι. Ούτε χαρά, ούτε λύπη στο πρόσωπο τους. Μάτια γυαλιστερά και άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της. Διαδικαστικά.
Άλλοι πίνουν αλκοόλ, άλλοι ναρκωτικά, άλλοι και τα δύο. Όλοι όμως έχουν έναν σκοπό: να περάσουν καλά, να διασκεδάσουν, να βγουν από τα καλούπια τους και να μιλήσουν στην γκόμενα που κοιτάνε όλο το βράδυ αλλά δεν βρήκαν ακόμη το θάρρος. Ο αυτοκαταστροφικός πίνει όλα τα παραπάνω χωρίς να περιμένει κάτι. Δεν έχει ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Είναι σταθερά απαθής. Another day in the office.
Είναι οι αλήτες τις καρδιάς μας. Δεν έχουν πειράξει ποτέ κανέναν. Πάντα είναι ευγενικοί και κιμπάρηδες με τα «παιδιά της νύχτας». Δεν πιάνουν ψιλή κουβεντούλα με αγνώστους και –μην ανησυχείς– δε θα πειράξουν το κορίτσι σου. Έχουν δικό τους πλάνο για το βράδυ.
Επέλεξαν ένα δρόμο καταχρήσεων κάθε λογής, που ποτέ μου δεν κατάλαβα πού μπορεί να οδηγήσει, σε τι ωφελεί.
Σε βοηθούν οι καταχρήσεις να ξεχάσεις; Κι αν ναι, για πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Ένας φίλος κάποτε, θα καταλάβει αυτός ποιος είναι, μου είχε πει: «έπινα τζιν το πρωί για να ξεπλύνω την τσιγαρίλα από το στόμα μου. Μετά από αυτό έκοψα τα πάντα». Όμως δεν είναι όλοι το ίδιο ισχυροί. Κάποιοι δέθηκαν με τη «μαυρίλα» τους. Τους πήρε η κατηφόρα και κατέστρεψαν ολόκληρη τη ζωή τους. Αλκοολικοί και άστεγοι πλέον. Θέλει προσοχή και μέτρο η «μαυρίλα».
Παιδιά χαρά θεού που καίγονται στα ξύδια και κοιμούνται εδώ κι εκεί. Σε σπίτια και σώματα χωρίς καμιά αξία. Διαδικαστικά, βιολογικά. Αφήνουν τους γύρω τους παγερά αδιάφορους, με ένα βλέμμα απαξίας και καθωσπρεπισμού. Ανίδεοι, αυτοί δε θα καταλάβουν ποτέ.
Φάση είναι και περνάει, νομίζω. Κάνει κύκλο σαν την ίωση και αναλόγως τον οργανισμό σου αφήνει και κάτι. Σε άλλους αντισώματα για να μην αρρωστήσουν ξανά και σε άλλους ευαισθησία. Λίγο πιο επιρρεπείς στα κρυώματα.
Η αυτοκαταστροφή μπορεί να είναι γλυκιά, αλλά δεν είναι λύση. Θα σε ρουφήξει και θα εγκλωβιστείς πριν το καταλάβεις. Όλοι περάσανε την φάση τους, μα πρέπει να βρεις την κατάλληλη ευκαιρία και να πηδήξεις από το πλοίο πριν βυθιστείς μαζί του.
Γράφει ο Βασίλης Δεμιρτζόγλου.
