Η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας επιτυχημένης σχέσης. Από την άλλη, η ζήλια δε συνεπάγεται έλλειψη εμπιστοσύνης, αλλά πραγματικό ενδιαφέρον, απ' αυτό που ξέρεις πως αν δεν υπάρχει, κάτι δεν πάει καλά.
Παραδέξου το, κι εσύ θέλεις να βλέπεις πως ο άνθρωπός σου ζηλεύει. Είναι το πιο φωναχτό «Σε θέλω» η ζήλια.
Όλα αυτά τα λέω κυρίως για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, που σαν τη μεγαλύτερη Κατίνα πήρα το κινητό της κοπέλας μου, για να δω εάν κρατάει μηνύματα και φωτογραφίες από πρώην.
Μια ωραία πρωία λοιπόν, κι ενώ όλα έρρεαν φανταστικά, το μωράκι μπαίνει για μπάνιο κι εγώ ατάραχος πίνω καφέ στο μπαλκόνι.
Χτυπάει το τηλέφωνό της μια φορά. Δε δίνω σημασία. Δεύτερη φορά, κούλ γκομενάκι εγώ, κύριος. Χτυπάει και τρίτη φορά και σκέφτομαι «Ε τι διάολο, για να χτυπάει τόσο επίμονα ας τσεκάρω ποιος είναι, μπορεί να έγινε κάτι σοβαρό».
Και βλέπω στην οθόνη του κινητού της το απαγορευμένο όνομα. Το όνομα του πρώην της. Το όνομα που όσο χαλαρός και ψύχραιμος και άνετος μπορεί να το παίζω, στο άκουσμά του και μόνο νιώθω το στομάχι μου να στριφογυρνάει, την καρδιά μου ν' ανεβάζει σφυγμούς κατακόρυφα και τα νεύρα να θέλουν να τιναχτούν απ' το κεφάλι μου.
Σκέψη νούμερο ένα: Πετάω το κινητό από τον έβδομο όροφο και ηρεμώ για πάντα. Σκέψη νούμερο δύο: Ορμάω μέσα στο μπάνιο και την πνίγω. Σκέψη νούμερο τρία: Την πετάω από τον έβδομο και μετά παίρνω τηλέφωνο τον πρώην και τον βρίζω. Συνεχώς. Μέχρι να εξαντληθώ και να σαλτάρω κι εγώ.
Τελικά, επικρατεί η λογική συνοδευόμενη από ένα τεράστιο κύμα ζήλιας και παράνοιας –μη με ρωτάς πώς συνοδεύονται αυτά, απλά γίνεται.
Μπαίνω και ψάχνω παλιά μηνύματα. Και βρίσκω πως έχει κρατήσει πολλά από την εποχή που ήταν μαζί. Συνεχίζω με τις φωτογραφίες, και βλέπω πως έχει κρατήσει πολλές. Όχι φυσικά όσες έχει μαζί μου, που βγάζω είκοσι σέλφι το δευτερόλεπτο, αλλά είχε κρατήσει κάτι άσχημες φωτογραφίες, σε κάτι άσχημα μέρη, μ' αυτόν τον άσχημο.
Είπαμε, πάνω απ’ όλα είμαστε λογικοί, αντικειμενικοί και κούλ, άλλωστε. Γι' αυτό και είχα πει στον εαυτό μου πως δεν υπήρχε περίπτωση να της πω τίποτα. Θα το κρατούσα και θα το έπνιγα μέσα μου, όσο κι αν μ' έτρωγε επειδή δεν το καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω τη σημασία του να έχεις έναν άνθρωπο μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου για όλα αυτά που έχετε περάσει μαζί. Άλλωστε, ποτέ δεν σου ζήτησα να σβήσεις τις αναμνήσεις σου και τους ανθρώπους που πήραν μέρος σε αυτές.
Το θέμα είναι πως με μένα είσαι τώρα, με μένα ξυπνάς και κοιμάσαι. Σε μένα κάνεις γκρίνιες και νάζια για τις κουραστικές μέρες σου και μου δείχνεις με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο πόσο με θέλεις.
Σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα, φουσκώνω σαν παγόνι από περηφάνια και μετά κολλάει στο μυαλό μου και δε φεύγει με τίποτα, ένα μεγάλο «Γιατί;». Γιατί να τον κρατάς ακόμα στο κινητό σου; Γιατί να υπάρχει κάπου κάτω από τις δικές μας φωτογραφίες η μάπα του και κάτω απ' τα μηνύματά μας τα δικά του;
Και κάνω ολόκληρα σκηνικά στο κεφάλι μου, πως όταν εμείς μαλώνουμε και δεν είμαστε καλά, κάνεις απλά ένα scroll down στην οθόνη του κινητού σου και σκέφτεσαι τα παλιά, όταν ήσουν μαζί του.
Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Όταν εγώ τελειώνω με κάτι, διαγράφω τα πάντα. Γιατί σέβομαι την επόμενη. Θέλω να νιώθει πως είναι η μοναδική. Πως αναμνήσεις, σκέψεις από τα παλιά και πισωγυρίσματα δεν έχουν θέση στο μυαλό μου, πόσο μάλλον στο κινητό μου. Να μην έχει να σκέφτεται χαζομάρες και να έχει ανασφάλειες.
Παλεύω μέσα μου να τη δικαιολογήσω. Παλεύω να κρατήσω τους σφυγμούς χαμηλά. Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω εγώ περισσότερες τύψεις ή εκείνη. Απορώ αν είναι πιο κακή η κατινιά μου ή αυτά που κρατάει και δε μου έχει αναφέρει ποτέ.
Ξέρεις, θα ήταν πολύ πιο ανεκτό να μου το είχε αναφέρει και να μου το αιτιολογήσει. Όχι με τη μορφή απολογίας, αλλά καθησυχάζοντας έναν άνθρωπο που ξέρει πως ζηλεύει θανάσιμα κάθε αρσενικό που κυκλοφορεί σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.
Γιατί εμπιστοσύνη είναι κι αυτό. Να σου πει ο άνθρωπός σου πράγματα που ξέρει πως σε πονάνε και σε πειράζουν, αλλά να κοιτάξει η πληγή που θα σου αφήσουν να είναι όσο γίνεται πιο μικρή.
Για να σου την κλείσει ο ίδιος με φιλιά.
