Είναι εκείνες οι φορές που νομίζω πως όσο δυνατά και να φωνάξω δεν θα βγει φωνή από μέσα μου.
Προσπαθώ να μείνω ήρεμη και ακέραιη γιατί με πνίγει το άδικο αλλά δεν τα καταφέρνω.
Ναι , το άδικο! Γιατί η ζωή είναι γεμάτη αδικίες.
Βρείτε μου έναν άνθρωπο που να διαφωνεί μαζί μου.. Δεν υπάρχει κανείς ! ! !
Μόνο οι βολεμένοι στον καλά τακτοποιημένο κόσμο τους και όσοι τα βρήκαν έτοιμα στην ζωή τους!
Όλοι οι υπόλοιποι πασχίζουμε καθημερινά για τις ανάγκες μας, να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή και να μείνουμε αγνοί μέσα μας.
Αγνότητα ..τι ωραία λέξη, που όμως τείνει να εξαφανιστεί από το λεξικό που έχουμε στην βιβλιοθήκη μας.
Εμφανιστήκαν κάποιοι άλλοι πιο δυναμικοί από μας, και την αντικατέστησαν με το θράσος και την πονηριά, με αποτέλεσμα να χάσουμε οι υπόλοιποι το θάρρος και την πίστη μας.
Ήταν αρκετές οι φορές που απογοητεύτηκα και μου κοπήκαν τα φτερά.
Πώς να επιβιώσω σε ένα κόσμο που όσοι φωνάζουν πιο δυνατά από μένα απολαμβάνουν την προσοχή των άλλων;
Πώς ζητώ αμοιβαία αγάπη και στοργή όταν οι άλλοι έχουν γίνει αναίσθητοι και καλύπτουν μόνο τις σωματικές τους ανάγκες;
Εκεί είναι που θέλω να ουρλιάξω και να πω ότι αρνούμαι να γίνω όπως εκείνοι, αρνούμαι τον ανταγωνιστικό κόσμο τους.
Με μεγάλωσαν με πολλή αγάπη και όνειρα ,μαθαίνοντας μου πώς να κρατώ ισορροπίες στην ζωή μου και να είμαι δίκαιη απέναντι στους άλλους, αλλά κυρίως όμως στον εαυτό μου.
Αυτό θα πει σεβασμός για το άτομο σου, να καταφέρεις να κρατήσεις ακέραιη την προσωπικότητα σου.
Τελειώνοντας τις σπουδές μου αντιλήφθηκα σχεδόν αμέσως ότι ο πιο πονηρός επιβιώνει σε αυτό το χάος που λέγεται αγορά εργασίας.
Έχασα την εμπιστοσύνη μου σε φίλους όταν ανακάλυψα πόσο εύκολα μπορούν να με χρησιμοποιήσουν.
Ερωτεύτηκα με όλη την δύναμη της ψυχής μου και διαπίστωσα πόσο αναλώσιμοι γίνονται οι άνθρωποι ανάλογα την περίπτωση, καλύπτοντας τις εκάστοτε ανάγκες τους.
Και τότε ξανά μαζεύομαι στον κόσμο μου γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω όλα αυτά που μου έμαθαν ότι έχουν αξία στην ζωή, αγάπη, αξιοπρέπεια, ακεραιότητα.
Όχι, δεν θέλω να ξυπνήσω ούτε θεωρώ ότι βολεύομαι στην ζωή μου γιατί το άδικο δεν μου άρεσε ποτέ και δεν το εφάρμοσα και ποτέ.
Το ξέρω ότι σαν εμένα υπάρχουν πολλοί ακόμα, με τα ίδια παράπονα και τα ίδια συναισθήματα, ρομαντικοί και ονειροπόλοι, παραμένοντας σιωπηλοί και εκείνοι μέσα στις κραυγές τους.
Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρουμε να ενωθούμε όλοι εμείς και να αλλάξουμε τον κόσμο.
Ίσως όμως και ο κόσμος να αλλάξει και να γίνει σαν εμάς.
Όπως διάβασα πολύ σωστά κάπου, η δικαίωση έρχεται κάποια στιγμή, όχι στην ώρα της αλλά έρχεται.
Όπως και να ‘χει, ο κόσμος μας ήταν και θα ναι πάντα άδικος αλλά δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα πρέπει να γίνω και γω ένας από αυτούς για να επιβιώσω.
Και το γνωρίζω πως θα ζοριστώ για να συνυπάρξω αλλά τουλάχιστον θα ξέρω μέσα μου ότι είμαι αυθεντική και όχι ένα αντίγραφο τους !
