Ελεύθερος νιώθει ο άνθρωπος που έχει τα πάντα και είναι καλά.
Όμως αν παρατηρήσουμε καλά θα δούμε ότι ένας άνθρωπος για να φτάσει σε αυτό το σημείο, μοιάζει αδύνατο.
Γιατί πάντα κάτι θα του λείπει από αυτό το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στην ελευθερία.
Και αυτό γιατί ο άνθρωπος σχεδόν ποτέ δεν νιώθει πληρότητα, πάντα θα βρει κάτι για να γκρινιάζει και πάντα θα έχει κάτι που του λείπει ή θα ψάξει να βρει κάτι να θέλει.
Σε κάθε δρόμο- στόχο, κάθε άνθρωπος, δίπλα στο στόχο- δρόμο θα ορίσει και μία αμοιβή, μία απολαβή.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο φρένο, βάρος που θέτει ο άνθρωπος στον ίδιο του τον εαυτό.
Πάντα για να κάνει κάτι, πρέπει να υπάρχει κάτι από πίσω να τον περιμένει ως αμοιβή.
Αλήθεια πόση αμοιβή μας έχει ζητήσει ο ήλιος, η θάλασσα, ο ουρανός γι’ αυτά που μας δίνουν;
Πόση αμοιβή σας έχει ζητήσει το χέρι σας για όλα αυτά που κάνει για σας καθημερινά;
Καμία αμοιβή, το χέρι σας, σας δίνει για να σας δώσει και από αυτά που σας δίνει δεν αμείβετε σχεδόν καθόλου.
Μόλις τελειώσει τη μία εργασία, του δίνουμε άλλη.
Άρα η πραγματική διαδρομή της δοτικότητας είναι αυτή και μόνο η στάση, μόνο δίνω. Αν τώρα για να αρχίσετε έναν στόχο- δρόμο αναζητάτε αμοιβή και πόσα θα πάρετε τελικά, μη τον ξεκινήσετε καθόλου.
Οι άνθρωποι μέσα από αυτόν τον τρόπο χάνουν το πραγματικό νόημα του δίνω.
Το να βάλω στον δρόμο μου το δίνω, έτσι απλά για να δώσω, μέσα από την ψυχή μου, μέσα από την δική μου ανάγκη δοτικής διαδρομής, οι αμοιβές θα έρθουν, με τη διαφορά το ότι θα είναι πληθωρικές και ουσιαστικές.
Θα έχουν τέτοια υποδομή και ουσία που δεν θα το πιστεύεται.
Ο άνθρωπος έχει μάθει να δίνει από το μυαλό του, ύστερα οδηγείτε να δίνει από την καρδιά και το μυαλό, με σκοπό πάντα να πάρει ανάλογο μέγεθος με αυτό που έδωσε.
Αλλά όταν αρχίζει να δίνει η ψυχή, η μελωδική αφθονία ανοίγει τις Πύλες της ευημερίας και ρέει ένα ποτάμι Πληθωρικής Αρμονίας σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Γιατί η ψυχή όταν δίνει, δεν δίνει για να πάρει, αλλά για να δώσει.
Γιατί η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά, πως μέσα από το δίνω, αναβαθμίζεται πολύ περισσότερο από το παίρνω.
Η ψυχή σε κάθε άνθρωπο προσπαθεί να τον αφυπνίσει και να τον οδηγήσει μέσα σε αυτή την αρχοντική δοτικότητα.
Μία δοτικότητα χωρίς όρους και όρια.
Γιατί μέσα σε κάθε έναν από μας βρίσκεται το Βασιλικό μας κομμάτι, δηλαδή το Πνεύμα του Θεού.
Ο οποίος Θεός μας δίνει έτσι απλά τα πάντα και χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Μας δίνει την αγάπη Του είτε την αξίζουμε, είτε όχι.
Ο Θεός λοιπόν αφού κατοικεί μέσα μας και με την αρχοντική υποδομή του δίνω από την ψυχή μου, ας την αναζητήσουμε.
Όταν η ψυχή βρει αυτόν τον ρυθμό της απόλυτης αρμονικής αγάπης, ύστερα όλα τα άλλα στη ζωή μας τα αναλαμβάνει ο ίδιος μας ο Πατέρας.
Ο Πατέρας μας, δεν μας μάχεται, δεν μας περιμένει στη γωνία για να μας δώσει άλλη μία, αν πέσουμε και όταν κάνουμε τα λάθη που κάνουμε.
Ποια μάνα αγαπά το παιδί της λιγότερο όταν το δει άρρωστο;
Καμία, ίσα -ίσα το αγαπά περισσότερο.
Το ίδιο και ο Πατέρας μας Θεός, κάθε φορά που πέφτουμε στις παγίδες του εγώ μας, θεωρεί ότι είμαστε άρρωστοι και τότε μας αγαπά παραπάνω.
Θα ψάξει να βρει τρόπο να μας οδηγήσει στον δρόμο της ελευθερίας και της θεραπείας, αναζητώντας τα «σωστά φάρμακα».
Τα σωστά αυτά φάρμακα τα έχει η δοτική ψυχή μας, η οποία δεν δεσμεύεται και δεν δεσμεύει.
Δίνει για να δώσει χωρίς όρους και όρια και τότε η ψυχή αυτή παίρνει φως από την Ουράνια Πηγή και είναι ανεξάντλητη δοτική πηγή Φωτός, αλήθειας, ευγνωμοσύνης, συμπόνιας, στοργής, Αγάπης δίχως όρους και όρια.
Δίνεις για να πάρεις;
Τότε δεν είσαι ελεύθερος.
Τότε είσαι απόλυτα εγκλωβισμένος σε ένα δίκαιο – άδικο παιχνίδι του εγώ.
Τότε κανένας στόχος- δρόμος δεν είναι επειδή τον θέλεις πραγματικά και ουσιαστικά.
Γιατί αυτός που θέλει πραγματικά και ουσιαστικά κάτι, δεν ψάχνει αριστερά και δεξιά να δει αν και ποιος τον βλέπει και αν του δίνει μπράβο ή όχι.
Όταν αυτό που δίνουμε το θέλουμε πραγματικά τότε δεν ψάχνουμε τον όγκο της δοτικής μας διαδρομής.
Είμαστε απόλυτα ισορροπημένοι.
Όταν δίνεις για να πάρεις νιώθεις ότι θυσιάζεσαι, ότι χάνεις χρόνο από τη ζωή σου, ότι δίνεις σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, ότι σε εκμεταλλεύονται επειδή είσαι καλός άνθρωπος, ότι σε κακομεταχειρίζονται.
Όλα αυτά είναι δρόμοι του μυαλού που μας καταδικάζουν σε μία λαίλαπα φθοράς.
Έτσι νιώθουμε ότι πάντα είμαστε χαμένοι, αδικημένοι, πονεμένοι κλπ.
Κι όλο αυτό πολύ απλά γιατί πριν καν δώσουμε αναζητάμε την αμοιβή μας.
Την ορίζουμε εμείς στο μυαλό μας και όταν τα πράγματα γίνουν αλλιώς από ότι τα περιμέναμε, κάπου εκεί βγάζουμε όλοι μας έναν λύκο να κατασπαράξει ότι βρει μπροστά του.
Η αδικία λοιπόν δεν είναι δρόμος της ψυχής.
Κανένας από τους ανθρώπους που δίνει από την ψυχή του για την ψυχή του δεν νιώθει ότι αδικείται, πολύ απλά γιατί δεν έχει συναντηθεί με την αδικία.
Η αδικία είναι γέννα του μυαλού και του εγώ.
Ενώ η φυσική αρμονική δοτικότητα είναι δρόμος της ψυχής και η γέννα φέρνει τον άνθρωπο στην απόλυτη βιωματική Ελευθερία.
Δωροθέα
