Γέλα πουλί μου γέλα

Aν ήταν το πουλί βιολί, όλοι θά 'ταν μουσικοί

Αν το «βίτσιο»  ήταν αρετή, όλοι θα 'ταν ενάρετοι

Το πουλί, ως γνωστόν, όλοι το παίζουνε (εξαιρούνται οι υπερβολικά θρησκευόμενοι, που καλά θα έκαναν να ρίχνουν και καμία που και που)... Το βιολί πάλι ανήκει στα πιο δύσκολα μουσικά όργανα και απαιτεί να του αφιερώσει κανείς μια ολόκληρη ζωή.

Έχουμε λοιπόν εδώ μια υπόθεση: αν αφιέρωνε ο κόσμος στο βιολί όλη την ώρα και την προσπάθεια που αφιερώνει στο πουλί του (και στο σεξ γενικότερα), θα ήμασταν όοολοι μα όλοι σολίστ και όχι ψωλίστ όπως είμαστε τώρα!

Το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε πως κάποιος είναι τρόμπας (στην περίπτωση αυτή αποσιωπάται το δεύτερο σκέλος της έκφρασης). Επίσης λέγεται όταν κάποιος είναι ανίδεος σχετικά με κάτι, αλλά πολύ θα ήθελε να ξέρει και γι' αυτό το παίζει έμπειρος (βλ. καλαμπόρτζης). Όπως είναι φυσικό, χρησιμοποιείται πολύ στους μουσικούς κύκλους.

Πείτε μου ότι δεν σας έλειψε η ανάλυση στίχου. Όχι πείτε μου.  Πάμε για άλλη μια ιστορική ανάλυση λοιπόν με στροφή στο έντεχνο, γιατί υπάρχει και μια ποιότης φίλοι μου. Την σήμερον θα πιάσουμε τους Αφοί Κατσιμίχα ΟΕ και το τραγουδάκιον ''Γέλα πουλί μου γέλα''. Χε. Θα γελάσουμε? Για να δούμε...

Ως γνωστόν οι Κατσιμιχαίοι είναι γνωστοί για τις αλληγορίες που κρύβουν οι στίχοι των, εκτός εξαιρέσεων. Εδώ το άσμα αν και φαίνεται απλό δεν είναι. Υπάρχουν μυστικά μηνύματα που θα σας τα αποκαλύψω ευθύς αμέσως. 

Το τραγούδιον λοιπόν είναι μια κρυφή ωδή στον αυνανισμό. Ναι μην γελάτε καθόλου. Στον αυνανισμό λέγω όπου πρωταγωνιστής του άσματος, είναι ένας δύστυχος παππούλης όπου το ατμοσίδερό του δεν λειτουργεί πλέον όπως τα παλιά καλά χρόνια. Και λέει:

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες

μα πάνε τόσα χρόνια

που σαν βιολί το σώμα σου

στα χέρια μου κρατούσα

Ω τι κρίμα. Περάσαν τα χρόνια και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Βλέπετε λοιπόν με τι νοσταλγία αρχίζει ο στίχος. Αναφέρεται στο χθες κλπ όπου σαν βιολί το σώμα σου στα χέρια του κρατούσε. Εδώ είναι ξεκάθαρη η σημειολογία του βιολιού που ως γνωστόν αν ήτανε πουλί θα το παίζανε πολλοί. Αναπουλεί λοιπόν που το κρατούσε κάποτε στα χέρια του ο πρωταγωνιστής ορθό και στιβαρό, ενώ τώρα μοιάζει με μπάμια. Σκατά. Σε καταλαβαίνω παππούλη. Κάποτε δεν θα μας σώνει και μας, ούτε το Βιάγκρα. Για να δούμε παρακάτω...

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ' απαλό σκοτάδι 
θα τρόμαζες αν ήξερες 
πόσο σε αγαπούσα 

Παλιά που λέτε δεν είχανε τηλεοράσεις. Ε πώς να την παιξεις? Μηδέν ενενήντα, πάρε με είμαι μόνη και τέτοια δεν έπαιζαν. Ε και τι να κάνεις αν είχες ορέξεις στο μισοσκόταδο? Την έβρισκες με καμιά φωνή απ το ραδιόφωνο, όπου φαντασιωνόσουν την εκφωνήτρια να κρατάει αντί για μικρόφωνο, ξέρετε τι. Ε ναι τελικά δεν θέλει και πολύ για να φτιαχτείς. Άμα έχεις φαντασία η δουλειά γίνεται οπουδήποτε. Πάμε ρεφραίν

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά 

Και να το τρομερό σημείο του στίχου. ''Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά''. Ναι. Δεν έχει αλλάξει είναι στη θέση του. Όμως δεν είναι όπως τα παλιά τα χρόνια που πέταγε σπίθες το εργαλείο. Πολύ νοσταλγικό ε? Και ακούστε τι λέει που εδώ είναι και η βάση του άσματος. ''Μένει όμως ακόμα ένα πείσμα που δεν είναι συνήθεια μοναχά''. Εδώ εμπερικλείεται ολόκληρη η φιλοσοφία του αυνάν αγαπητοί μου φίλοι. Δεν είναι μια συνήθεια μοναχά η μαλακία. Όχι. Είναι τρόπος ζωής. Και δεν το βάζει κάτω ο πρωταγωνιστής μας εδώ. Έχει πεισμώσει γιατί δεν σηκώνεται ο Νικολάκης. Και δωστου προσπάθεια. Και δωστου κουράγιο. Και στο τέλος αρχίζει και του μιλάει γιατί μην νομίζετε και το πουλί έχει αυτιά και ακούει. Όπως τα φυτά που τους μιλάνε μερικοί και μεγαλώνουν. Και του λέει λοιπόν:

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα γέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα

Γέλα του λέει, άτιμο κατασκεύασμα. Γέλα γαμώ το φελέκι μου. Δηλαδή έλα θέλει να του πεί, σήκω Λάζαρε και περιπάτει γιατί η ζωή είναι μια τρελα και πρέπει να τη γλεντήσουμε να ούμε. Έλα λοιπόν. Σήκωσέ το...

Δεν ξέρω αν του σηκώθηκε τελικά του παππούλη. Πιθανόν το βουντού να έπιασε αλλά σημασία δεν έχει αυτό. Σημασία έχει να παρατηρήσουμε τη στενή σχέση που έχει ο πρωταγωνιστής μας με το αφρικανικό μονόχορδο, όπου το αντιμετωπίζει σαν ξεχωριστή προσωπικότητα. Και κατ επέκτασιν θέλει να περάσει και το μήνυμα ότι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας και το σώμα μας. Ρε αυτά τα τραγούδια τελικά τι σου είναι. Μεγάλη υπόθεση.

Έτσι που λέτε. Ελπίζω να σας βοήθησα και σήμερα με την ανάλυση μου. Αναρωτιέμαι πάντως αν η φιλόλογος που είχα στο Λύκειο έβλεπε αυτές τις αναλύσεις που κάνω στους στίχους τι θά λεγε. Θυμάμαι που με έβαζε παλιά να αναλύσω Καβάφη όπου τα 11άρια πέφταν βροχή. Νομίζω ότι πια θα αισθάνεται υπερήφανη με την πρόοδο που έχω κάνει. Ε κυρία?

via