- Πες μου κάτι τρυφερό.
- Σου είπα σ' αγαπάω πριν δεν σου φτάνει;
Σιωπή στο ακουστικό.
- Τι έγινε;
- Τίποτα όλα καλά απλά ήθελα να αισθανθώ λίγο κοντά σου.
- Μα σου είπα σ' αγαπάω.
- Ναι, οκ μην αρπάζεσαι.
Σκέψεις, "όχι δεν μου φτάνει".
Θα ήταν αρκετό μόνο εάν ήταν αληθινό,
εάν δεν ήταν από συνήθεια, από ρουτίνα.
Συνηθίσαμε να λέμε σ' αγαπώ λες και είναι δεδομένο,
σαν να είμαστε υποχρεωμένοι να το πούμε.
Σαν μια τόση μικρή λέξη που θα μας γλυτώσει
από όλη τη διαδικασία της αγάπης.
Σ' αγαπάω αλλά δεν θα περάσω γιορτές μαζί σου.
Σ' αγαπάω αλλά δεν θα έρθω να σε δω.
Σ' αγαπάω αλλά και αλλά.
Πως έχουμε γίνει έτσι;
Να μην καταλαβαίνουμε τη βαρύτητα των λέξεων που ξεστομίζουμε;
Άραγε υπάρχει κανείς που τολμά να μην λέει σ' αγαπώ;
Ξέρεις σε θέλω αλλά
δεν μπορώ να σου δώσω όσα θες γιατί απλά δεν μπορώ.
Δεν θα φτιάξω παραμύθια με πριγκίπισσες και δράκους,
θα σου λέω πάντα την αλήθεια όσο σκληρή και εάν είναι.
Και αν ποτέ σου πω σ' αγαπάω θα είναι
ό,τι πιο αληθινό μπορώ να σου προσφέρω.
Γιατί θα είναι από μέσα μου από τα σπλάχνα μου.
Μέχρι να υπάρξουν τέτοιες ημέρες
θα λέμε λέξεις δίχως ύπαρξη και ορισμό.
Και θα ακούω φράσεις τύπου " ζήσε για εσένα".
Μα που πήγε η αγάπη σε αυτό τον κόσμο;
Αϊ σιχτίρ.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα,
όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις.
Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Μενέλαος Λουντέμης.
