Σας μισώ όλους.
"Φίλους", γκόμενους, γονείς, γνωστούς, καθηγητές.. Όλους!
Σας μισώ γιατί με κουράσατε με την αδιαφορία σας.
Σας μισώ γιατί όλοι υποκρίνεστε.
Σας μισώ γιατί προσπαθήσατε να με αλλάξετε.
Σας μισώ γιατί κάθε συζήτηση μαζί σας μου προκαλεί αηδία.
Εμετό και αηδία.
Αλλά είναι όντως έτσι;
Ή μήπως είμαι άδικη;
Δεν ξέρω και ίσως να μην το μάθω και ποτέ.
Το μόνο σίγουρο είναι πως βαρέθηκα τους ανθρώπους.
Βαρέθηκα να βλέπω την μιζέρια τους.
Βαρέθηκα να με περιτριγυρίζουν
τα ανέκφραστα πρόσωπά τους.
Θέλω να ζήσω μια έντονη ζωή.
Γεμάτη έρωτα, μεθύσια, πάθος, πορείες, αγώνες.
Μα πώς να ξεφύγω απ'όλη αυτήν τη σαπίλα γύρω μου;
Ίσως και να μην μπορώ.
Μπορώ όμως να την αποφύγω.
Και αυτό κάνω.
Κλείνομαι στο δωμάτιο μου, ακούω τη μουσική μου,
διαβάζω τα βιβλία μου, που τόσο με έχουν βοηθήσει,
και αποφεύγω οποιαδήποτε επικοινωνία με άνθρωπο.
Απολαμβάνω τη μοναξιά. Κάτι λείπει όμως.
Μπορεί να είναι ο μεγάλος έρωτας που έβλεπα στις ταινίες
και πάντα ήθελα να βιώσω.
Μπορεί να είναι η συντροφικότητα
ή απλά μια ζεστή αγκαλιά.
Όπως και να'χει,
εγώ ευθύνομαι για το κενό που νιώθω στην ψυχή μου.
Ώρες ώρες, νομίζω ότι υποτιμώ τον εαυτό μου.
Κι αυτό όχι γιατί δεν πιστεύω σ'αυτόν.
Απλά, να..
Είναι που βλέπω όλους τους άλλους
να αγαπούν το δικό τους εαυτό
περισσότερο απ'όσο πραγματικά πρέπει.
Γι' αυτό προσπαθώ να διατηρήσω
μια ισορροπία στο κεφάλι μου.
Αν οι γύρω μου με θεωρούν λίγο έξυπνη
ή λίγο αστεία,
για μένα δεν είμαι καθόλου.
Όχι.. Δεν περνάω κρίση χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Οι άλλοι είναι που έχουν μια μόνιμη κρίση
αδικαιολόγητα υψηλής αυτοεκτίμησης.
Είμαι η τύπισσα που μπορεί να μου μιλάς
δυο ώρες συνεχόμενα και αν κάνεις παραπάνω
από 1 λεπτό να μου απαντήσεις για οποιονδήποτε λόγο,
στενοχωριέμαι.
Στεναχωριέμαι με τον εαυτό μου γιατί θεωρώ πως με βαριέσαι.
Αυτή είμαι.
Είμαι εγώ.
Και μακάρι να μην ένιωθα τόσο άβολα με αυτό.
