Μια απρόσμενη αλλαγή του ανέμου,
κι η μάσκα σου γλιστράει, σου φεύγει απ’ το πρόσωπο∙
ένα μικρό ρυτίδιασμα στης λίμνης τα νερά
και τώρα είσαι γυμνός και εκτεθειμένος.
Ο χρόνος Θεέ μου τι δυνάστης !
Να ξαποστάσεις λίγο δε σ’ αφήνει.
Ό,τι κάτω από την πλανερή μονιμότητα
αιώνες αγωνιούσες ν’ αποκρύψεις
στην επιφάνεια φέρνει απροκάλυπτα
για να σε σύρει δίχως στρεβλωτικούς φακούς,
τον Εαυτό σου ΤΩΡΑ να αντικρίσεις.
Πάντα σε εγρήγορση, πάντα προσεχτικός,
σε αναμονής κατάσταση για κάθε ενδεχόμενο
αυτός που μάσκα δεν φορούσε, αυτός που ήδη ήταν γυμνός
δεν πλήττεται απ’ τον χρόνο, την αλλαγή δεν εχθρεύεται∙
τη στιγμή δεν αντιμάχεται
ό,τι κι αν φανερώσει στη ζωή του,
κι αν τα ημιτελή παλάτια τού χαλνά,
ανήλεα κι αν σκορπά τα όνειρά του.
Το άγνωστο, το απρόοπτο, το ανέλπιστο,
αδιάλειπτα στο γνωστό μικρόκοσμο μας παρεισφρέει
κι οδυνηρά τον διαταράσσει
μονάχα όταν εμείς δεν το καλωσορίζουμε.
Γιατί άραγε ;
Εάν είμαστε έτοιμοι να καλωσορίσουμε το άγνωστο, τότε γνωρίζουμε ήδη το μυστικό για να παραμείνουμε νικητές σε όλες τις ήττες και τις αποτυχίες. Τα ίδια τα όνειρα δεν έχουν τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως βγαίνουμε απ’ τα κατεστραμμένα όνειρά μας, πως αντιδρούμε όταν ο βοριάς απογκρεμίζει τις χωματένιες προσδοκίες μας. Πως βγαίνουμε από αυτό; Εάν βγαίνουμε αλώβητοι, τότε έχουμε μάθει ένα μεγάλο μυστικό, τότε έχουμε βρει το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες. Τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει, τίποτα δεν μπορεί να μας διαταράξει, τίποτα δεν μπορεί να μας εξοργίσει και να καθυστερήσει την πρόοδο μας στο μονοπάτι της Αλήθειας. Πάντα βαδίζουμε με εγρήγορση συνεχώς προς το άγνωστο, σε αναμονή για νέες προκλήσεις. Κι είναι το καλωσόρισμα σε όλες αυτές τις προκλήσεις τελικά που θα βοηθήσει να ανατείλει το Κάλλος το Αθάνατο, το Άσβεστο Φως που παραμένει εγκλωβισμένο στο βάθος της ύπαρξής μας.
