Είναι πλέον ξεκάθαρο πως υπάρχουν όλο και λιγότερα πράγματα στην κουλτούρα μας που μπορούν να μας βοηθήσουν να θυμόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να έχεις Είναι στην παρουσία σου – να επιτρέπεις σε μια άλλη, αμέτρητα λεπτή ευαισθησία μέσα σου, σε έναν άλλο Εαυτό, να «εμφανίζεται» μέσα και πέρα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις δράσεις σου.
Το να ρωτάμε που είναι οι άνθρωποι, σημαίνει να ρωτάμε που είναι οι επιρροές, οι υπενθυμίσεις που μπορούν να μας ανακαλούν πίσω σε αυτό που προοριζόμαστε να είμαστε εσωτερικά- να μας υπενθυμίζουν πως δίχως εσωτερική παρουσία, η ζωή μας μέσα στο χρόνο θα μας προσπεράσει σα να μην υπήρξαμε ποτέ.
Που είναι οι ιδέες, η τέχνη, η λογοτεχνία, η επιστήμη, η θρησκεία που μπορούν να καλέσουν το γεμάτο νόημα χρόνο πίσω στη ζωή μας; Και πάνω απ’ όλα, που είναι οι άνθρωποι που μπορούν να μεταφέρουν σε μας τέτοιες ιδέες, τέτοια τέχνη, επιστήμη, λογοτεχνία, θρησκεία, οι άνθρωποι που μπορούν να μας δείξουν με την ποιότητα της δικής τους ζωής, με τις δράσεις και την «ακτινοβολία» τους, ότι είναι εφικτό να ζει κανείς μια πλήρως ανθρώπινη ζωή μέσα στην ίδια ζωή που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, αυτή την εποχή, με όλες τις απαιτήσεις της και τις συνεχείς αλλαγές;
Που είναι οι άνθρωποι που καταδεικνύουν το μεταφυσικό νόημα της αρετής και της τιμής και της αγάπης, με άλλα λόγια τις ρίζες τους στο επίπεδο του Είναι μας, και όχι μόνο λόγια και υποτιθέμενους κώδικες συμπεριφοράς;
