Η πλαστή τιμή της αξίας

Θα έπρεπε ίσως κάποιος να έχει κατανοήσει την πλαστότητα της αντίληψης αυτού που όλοι ονομάζουμε πραγματικότητα, ώστε να έχει ένα παράδειγμα ανά χείρας απτό, καθιστώντας εν παραλλήλω το παρόν άρθρο άχρηστο, όμως σίγουρος ων ότι ελάχιστοι κατανοούν, κρίνω τη συνέχειά του χρήσιμη.

Επ’ ουδενί θεωρώ ότι έχω την δυνατότητα να πείσω κάποιους με όρους επιστημονικούς για την ορθότητα των λεγομένων μου για ένα πολύ απλό λόγο: Δεν είμαι φυσικός. Θα προσπαθήσω όμως δια της πλαγίας να τεκμηριώσω την ορθότητα του  τίτλου.

Χρειάζεται η υπέρβαση. Σίγουρα η ματιά εκείνη που έχει ξεπεράσει την "τεράστια" γνώση του καθενός μας είναι απαραίτητη. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει σε ένα κοινό που δεν έχει την ελάχιστη διάθεση κατανόησης. Κανένας νομίζω.

Ο κάθε ένας από εμάς έχει μία ιδέα για τον εαυτό του. Την έχει ακόμα και εάν το αρνείται με τρόπο απόλυτο.

Η εικόνα αυτή που έχει –καλοπροαίρετα- για αυτόν τον ίδιο στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων –για να μην μιλήσω για ολότητα και με πείτε απόλυτο- λαθεύει. Λαθεύει με τρόπο απόλυτο!

Για παράδειγμα παίρνουμε δύο ανθρώπους στην τύχη.

Ο πρώτος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από ότι στην πραγματικότητα είναι και ο δεύτερος χειρότερο. Αυτό θα συνέβαινε ακόμα και εάν μοιράζαμε τον κόσμο στη μέση -καθώς μονάχα ελάχιστοι  θα είχαν την ικανότητα του να γνωρίζουν ποιοι πραγματικά είναι-. Κάποτε συμβαίνει μέσα σε ένα μικρό χρονικό περιθώριο ο ίδιος άνθρωπος να εναλλάσσει τη γνώμη του...

Το πρωί που ξυπνάει να νιώθει "χαμένος", "μικρός", "ελάχιστος" και προς το μεσημέρι μετά από μία καλή κουβέντα που έτυχε να ακούσει να νιώθει ως ο "ένας", ο "μοναδικός", μα και εάν ακόμα υπερβάλω, θα θεωρεί -ο άνθρωπος του παραδείγματος- εαυτόν σε κάθε περίπτωση αποδεκτό στο κύκλο των συναναστροφών του.

Η "πλάνη" ξεκινάει για τους πάντες από τη διαφορά του τι πιστεύουν ότι είναι, από εκείνο που πραγματικά είναι και τελικά φαντάζει, το παιχνίδι της αυτογνωσίας, εντελώς χαμένο μια και ακόμα και οι ψυχολόγοι δείχνουν να μην ενδιαφέρονται τόσο για την πραγματική εικόνα του ενδιαφερόμενου, όσο να ενδιαφέρονται για την εικόνα τής φαντασίας του υποκειμένου στο άτομό του και για την άλλη (σε σχέση με) την ιδανική, εκείνη που θα ήθελε να έχει και σίγουρα έχει, πλασμένη και φυλαγμένη, κάπου βαθιά του.

Με άλλα λόγια λέω: Δεν με νοιάζει το ποιος πράγματι είσαι, αλλά το ποιος φαντάζεσαι ότι είσαι σε σχέση με αυτό που θα ήθελες να είσαι!

Φαίνεται ότι το μέγεθος που χωρίζει τις δύο πλασματικές υποστάσεις είναι το καίριο ζήτημα.

Υπάρχει λοιπόν μία σαφής διαφορά εκτίμησης, αυτό είναι και δεδομένο και γνωστό τοις πάσι. 

Σκεφθείτε πόσα προβλήματα θα είχαν λυθεί, εάν ο καθένας από εμάς γνώριζε την ακριβή του αξία, εάν είχε την ορθή γνώση του εαυτού του, που έλεγε και ο παλαιός Χείλων ένας εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας και προεκτείνοντας θα αναφέραμε εν παρόδω, ό,τι τυχόν σύμπτωση μεγέθους των σχημάτων θα ξεκούραζε πάντες από μύρια δεινά. Π.χ. Από την υποκρισία. Κανείς δεν θα υποκρινόταν ένα καλύτερο εαυτό διότι απλά δεν θα υπήρχε λόγος. Θα ήξερε ότι ήταν αυτός που πράγματι επιθυμούσε. Θα ήταν λοιπόν εντελώς παράλογο να υποδυόταν κάτι άλλο από εκείνο που θα ήθελε να είναι, ενώ είναι! 

Καλό είναι να αναφέρουμε εδώ ότι όποιος είναι ο εαυτός του παραμένοντας ευχαριστημένος, είναι πράγματι πολύ κοντά στο γενικό πλαίσιο της ευτυχίας… Μη βιαστείτε να δηλώστε συμμετοχή καθίστε οι περισσότεροι μαζί  μου στο πλάι... 

Επανερχόμεθα αφήνοντας κατά μέρος τα όνειρα…

Ας σκεφθούμε τώρα την στιγμή που

 άλλοι είμαστε,

 άλλοι νομίζουμε ότι είμαστε και

άλλοι θα θέλαμε να είμαστε,

τον εαυτό μας ως κριτή να κρίνει όλους εκείνους που συναναστρεφόμαστε. Μιλάμε για απτή πραγματικότητα εάν δεν το έχετε καταλάβει.

Χάος!

Ο μπούσουλας θα χάνεται.  Για ποιο λόγο θαρρείτε ότι γίνονται οι χίλιες παρεξηγήσεις, για ποιο λόγο υπάρχει η τεράστια ασυνεννοησία στις μεταξύ μας σχέσεις;  Όλοι αγωνιζόμαστε να αποδείξουμε –λίγο έως πολύ- ότι είμαστε η γαλάζια έλλειψη του παραδείγματος. Συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό ακόμα και όταν αφηνόμαστε μέσα σε μία σχέση, αποδίδοντας με ειλικρίνεια τον χαρακτήρα μας, διότι ακόμα και τότε βγάζουμε –ειλικρινώς- τον εαυτό που θαρρούμε ότι πραγματικά έχουμε, αλλά και πάλι απατώμεθα διότι αγνοούμε εκείνο που πράγματι είμαστε! Παρασυρόμεθα από όλα εκείνα τα οποία έχει κρατήσει το υπερεγώ μας ως υποχρεώσεις - απαγορεύσεις ή ως αξίες πατρογονικές ακόμα και θέσφατες. Εκφερόμεθα μέσα από την πλάνη μας έστω και ακουσίως πλαστά.

Πίσω από όλο αυτό το περιρρέον κάλπικο, καλούμεθα να έχουμε γνώμη ορθή για όλα εκείνα τα οποία μας περιβάλλουν. Υλικά και άυλα. Κυρίως άυλα.

Μέσα από το πρίσμα της ίδιας πλάνης, τεκμαίρουμε με τρόπο απόλυτο όλα εκείνα που δείχνουν να έχουν σχέση με εμάς τους οποίους δεν έχουμε καμία γνώση του μεγέθους των λαθών μας.

Πώς είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος δεν μπορεί να εκτιμήσει εαυτόν και άρα να τον τοποθετήσει με ακρίβεια μέσα στο κοινωνικό σύνολο να απαιτεί θετικό πρόσημο στις αξιολογήσεις τις οποίες πράττει, έχοντας λαθεμένα σταθμά;

Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται από τον οποιοδήποτε ως άξιο και αντικειμενικώς πραγματικό αποτέλεσμα, εκείνο –της αξιακής εκτίμησης- το οποίο αποδίδει κάποιος ο οποίος εσφαλμένως –αν και ειλικρινώς- κρίνει;

Η ειλικρίνεια δεν καμία σχέση με την ορθότητα, αλλά με την προσωπική αλήθεια, εκείνη του καθενός, την οποία εξάγει –ο καθείς- κρίνοντας και συγκρίνοντας από την προσωπική του θέση (που δικαιούται να θεωρεί αληθή) η οποία όμως είναι τοποθετημένη εσφαλμένα στο "κάδρο" και άρα αδυνατεί να προσμετρήσει από αληθείς αποστάσεις τα μέτρα…

Νομίζει ότι γνωρίζει και αληθώς το λέει και το ομολογεί… μα επί της ουσίας σφάλλεται. (όχι σφάλλει όπως εσφαλμένα επικρατεί. Το ρήμα είναι σε παθητική φωνή)

Βεβαίως στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι η λέξη "αξία" περιλαμβάνει ένα εύρος εννοιών οι οποίες αντιπροσωπεύουν τιμές υλικών αγαθών και ηθικές ανεκτίμητες αξιολογήσεις.

Θεωρώ ότι για την ηθική αξιολόγηση σχεδόν έχουμε απαντήσει καθόσον η κλίμακα στην οποία προσμετράται η κάθε μία έννοια σχετίζεται ασφαλώς με το ύψος που τοποθετεί ο κάθε ένας τον εαυτό του. Π.χ. Ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι έχει αξιοπρέπεια δεν δέχεται τον χρηματισμό. Κάποιος άλλος ο οποίος θεωρεί το αναφαίρετο δικαίωμά του να χαρακτηρίζει εαυτόν "ατσίδα" όχι μόνον αποδέχεται, αλλά επιπροσθέτως απαιτεί - εκβιάζει!

Για όλα όσα αφορούν τις αξίες των υλικών αγαθών, τίθενται δύο ζητήματα.

Το μεν πρώτο είναι ο τρόπος τιμολόγησης των προϊόντων που έχει να κάνει με την -από αιώνων μαχητή- πολιτική της κοινωνίας (τεράστια συζήτηση) και ο δεύτερος ο άλλος που έχει να κάνει με την ηθική πλευρά του ζητήματος, πράγμα το οποίο είναι όμορο με το ζήτημα της αξίας που προσδίδει ο καθένας στον εαυτό του.

Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο το λάθος με κάθε τύπου αξιολόγηση. Δεν μπορώ να ξέρω εάν θα υπήρχε τρόπος άξιας προσέγγισης της αξίας. Αδυνατώ να γνωρίζω έξω από την απαραίτητη υπέρβαση εάν καταφέρουμε ποτέ να εστιάσουμε ομοννοούντες -με φιλοσοφική πληρότητα- σε όποιο ζήτημα.

Η μόνη αλήθεια είναι ότι συμβιβαζόμαστε. Βολευόμαστε και ομοφρονούμε ότι κινούμενοι μέσα στην πλαστή πράξη έχουμε κάθε δικαίωμα να την ονομάζουμε πραγματική.

Μπορεί να έχουμε δίκιο υπό την έννοια της συνολικής παρανόμησης όπου καταλήγει να καταντά νομιμότητα… 

Γνωστή η θέση. Σε ένα κόσμο κουτσών, ο αρτιμελής θα ήταν μη φυσιολογικός και ενδεχομένως αντικείμενο ερεύνης.

 politisg