Είναι πολλοί αυτοί που εργάζονται αθόρυβα, που δεν φαίνονται πουθενά παρά μόνο εκεί συγκεκριμένα που μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά, ακολουθώντας την καρδιά τους, το πάθος τους. Πόση αλήθεια εσωτερική δύναμη χρειάζονται για να το κάνουν αυτό με αφοσίωση, επιμονή και χωρίς τις συνηθισμένες απολαβές;
Αυτό, ως συνειδητοποίηση, σε αντιπαράθεση με την τρέλα που κυκλοφορεί άφθονη γύρω μας. Στην άλλη πλευρά της όχθης, η παραπλάνηση σε όλο της το μεγαλείο, που η συλλογική συνειδητότητα ακόμα στηρίζει και καλεί σε υλοποίηση.
Ρητορείες, βαρύγδουποι λόγοι, υποσχέσεις, δήθεν, φαίνεσθαι, κούφια λόγια, άσκοπες δράσεις που εξυπηρετούν μόνο την στενή εγωιστική μας ύπαρξη. Κατηγορίες, εύκολες κατατάξεις που βολεύουν την φτιαχτή ταυτότητά μας, για έναν κόσμο που θέλει να επαναλαμβάνεται, να χτυπιέται και να χάνεται.
Χωρίς την άλλη οπτική, που συνεχώς ισχυροποιείται (ευτυχώς), ο καθένας που θέλει να ξυπνήσει από τα αυτό-επιβαλλόμενα όνειρά του (και τους εφιάλτες που θεωρεί πραγματικούς), η απόπειρα μοιάζει απατηλή, σπατάλη χρόνου και άπιαστο «όνειρο θερινής νυχτός». Ευτυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα και το αποδεικνύουν αυτοί οι θαρραλέοι άνθρωποι, που η πλειονότητα της κοινωνίας τους απομονώνει, τους απορρίπτει και τους αφαιρεί από το απατηλό όνειρό της.
Υπάρχουν όμως, και βρίσκονται ανάμεσά μας. Η εσωτερική δύναμη που έχουν κατακτήσει δεν συγκρίνεται με κανένα ορατό πλούτο, που αδυνατούν να επιδείξουν για τους άπιστους. Η τεράστια, ανοιχτή καρδιά τους, μοιάζει κρύα και απόμακρη για όποιους θέλουν να τους εκμεταλλευτούν.
Είναι κουρασμένοι, αλλά κανείς δεν βλέπει αυτήν την κούραση, που μετατρέπουν σε επιμονή για να συνεχίζουν. Συχνά φοβούνται πως «δεν κάνουν αρκετά» ή «αν αυτά που κάνουν έχουν νόημα», αν αλλάζουν ουσιαστικά το σύνολο, τον κόσμο, αν έχει ουσία να συνεχίζουν να αγωνίζονται. Όμως η δύναμή τους πηγάζει από πολύ βαθιά μέσα τους, από τον πυρήνα της ύπαρξής τους και έτσι, προτού τελειώσουν τη σκέψη, βρίσκονται ήδη όρθιοι, έτοιμοι για μάχη, πρόθυμοι να προσφέρουν, όπου το πνεύμα τους τούς καλεί.
Και οι περισσότεροι ευεργετηθέντες είναι αχάριστοι. Μόλις θεραπευθούν φεύγουν. Μόλις δουν εγκαταλείπουν. Μόλις λάβουν ξεχνούν. Και αυτοί μένουν πάλι μόνοι, συνεχίζοντας το «μοναχικό» ταξίδι τους, έχοντας δώσει τα πάντα, έχοντας λάβει τόσο λίγα.
Πότε θα το αλλάξουμε αυτό;
Είναι τιμή να σε γνωρίζω,
σ' ευχαριστώ που υπάρχεις
ακούραστος μαχητής,
σε έναν κόσμο που
ακόμα δεν έμαθε να διαχωρίζει
την αλήθεια από το ψέμα.
