Ο «Υπέρ-εαυτός» μας

Θυμάσαι τότε που ανακαλύπταμε θησαυρούς;

Τον κάστορα που έκανε την ουρά του πηδάλιο.

Και εμείς του χτίζαμε φωλιές.

Το ρυάκι που σκαπετίζαμε εκεί ανάμεσα στις Ιτιές.

Το κατευθύναμε για να ποτίζει

 τις λευκές αποχρώσεις των κορμών.

Νερό κα γη ήταν δικά μας.

Η υγρασία στα χέρια , στα μάτια, στο νου...

 έφτανε να ξεδιψάσει

 τα σώματα που δρασκελούσαν βουνά.

Τα εμπόδια ήταν ένα παιχνίδι για μας.

Τα πρόσωπα μας ένα πελώριο χαμόγελο ελπίδας.

Το ρυάκι στέρεψε, οι ιτιές έρμαια πια

 ενός αιμάτινου γίγαντα

 που γεννήθηκε από το σώμα της γης.

Τα Αγκαθωτά συρματοπλέγματα κεντρώνουν...

Στις Μορφές μας χαραγμένη βαθιά η αμηχανία.

Δώσε μου τα χέρια σου, ξεκινάμε.

Εκτός ορίων η επιμονή μας.

Τέσσερις παλάμες, υγρές, παραδοτέες

 σε αυτούς που ξέρουν ότι η θλίψη πάει στο διάβολο

 αφού το νερό δεν μαραίνει

 αλλά ανθίζει και γεννοβολά ελπίδες.....

Στέλλα Μαντωνανάκη


stergimanto06

via