Η πρώτη από τις τέσσερις υψηλές αλήθειες που ο Βούδας δίδαξε είναι
ότι «η ζωή είναι βάσανο.» Η διαδικασία της πνευματικής ανάπτυξης είναι
κοπιώδης και δύσκολη διαδικασία. Είναι λες και αντιτάσσεται σε μία
φυσική ροπή που έχουμε οι άνθρωποι να διατηρούμε τα πράγματα, όπως
ακριβώς είναι, να είμαστε προσκολλημένοι στους παλιούς χάρτες και να
επιλέγουμε τελικά το εύκολο μονοπάτι.
Γιατί βαριέσαι; Λογικά, ο καθένας μας πρέπει να
νιώθει, με το δικό του τρόπο, μια εσωτερική παρόρμηση να αναπτυχθεί, να
σταθεί μόνος του και να πολεμήσει κατά της δικής του αντίστασης. Να
αντισταθώ, να αναπτυχθώ. Να αποκτήσω πιο ορθές σκέψεις. Να βρω την
κινητήριο δύναμή μου, που θα νικήσει τη νωχέλεια. Αλλά ποια είναι αυτή η
δύναμη που μας ωθεί, ως άτομα και ως ολόκληρο είδος να επιθυμούμε
διακαώς να αναπτυσσόμαστε κατά της δικής μας νωθρότητας; Ο Σκοτ Πεκ είπε
ότι είναι η αγάπη. Η αγάπη δεν έχει φύλο, χρώμα, γεύση, οσμή, δεν μπορείς να την πιάσεις. «Τι κέρδος μπορώ να έχω;», θα σκεφτείς. Σκότωσε αυτή τη σκέψη. Ανάβαλε την ικανοποίηση.
Είναι αλήθεια πως πρώτα πρέπει να συναντήσω τα σύνορα του εγωϊσμού
μου, για να διώξω τον ωχαδερφισμό και την πλήξη μου. Ξέρεις γιατί; Η
εμπειρία της αληθινής αγάπης έχει να κάνει με τα σύνορα του Εγώ σου,
γιατί ακριβώς αυτά πρέπει να ακουμπήσεις και να προσπεράσεις για να τη
φτάσεις. Τεντώσου και φτάσε το αγαπημένο σου πρόσωπο, την αγαπημένη σου
ιδέα. Κάθε σύνορο είναι ένα φράγμα που σπάει και σε πλησιάζει στο στόχο.
Για να θέσεις κατόπιν έναν καινούργιο. Να θέλεις να αντιστέκεσαι. Να
αναπτύσσεσαι. Δεν είναι κρίμα να μένεις με το τσιμέντο στα πόδια;
Είχα ένα παλιό χαρτονόμισμα των πεντακοσίων δραχμών. Είχα χαζέψει τις
προάλλες και το κοιτούσα. Δεν το παρατηρούσα. Απλά το κοιτούσα. Πρέπει
να έμεινα έτσι πολλή ώρα. Κάποια στιγμή, εξακολουθώντας να μην το
παρατηρώ, κόλλησε το βλέμμα μου σε μια φιγούρα, κάτω χαμηλά στο
χαρτονόμισμα. Και πάλι δεν την παρατηρούσα, απλά την κοιτούσα. Η
κινητήριος δύναμη της περιέργειας έσπασε τη νωθρότητα της στιγμής, με
έκανε να θέλω να σκεφτώ, με ξύπνησε. Τι ήταν αυτός ο κύκλος; Παρατήρησα
καλύτερα. Δεν ήταν κύκλος. Ήταν ένα φίδι, που έστεκε εκεί δίπλα στη
φιγούρα του Ιωάννη Καποδίστρια, προκλητικό, ατάραχο και έτρωγε την ουρά
του. Ο ουροβόρος Όφις.
Ο ουροβόρος Όφις, το φίδι που τρώει σιγά σιγά την ουρά του,
αφαιρώντας το παλιό του δέρμα, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι καταπίνει
το ίδιο του το σώμα… Πέρα από κάθε θρησκευτική ή εθνικιστική
προσέγγιση ή άλλη εννοιολογική σημασία που έχει λάβει στην πορεία, ο
ουροβόρος όφις προϋπάρχει σαν σύμβολο από αρχαιοτάτων χρόνων,
συμβολίζοντας την αιωνιότητα, την αναγέννηση και τη συνέχεια του
κυκλικού χρόνου. Είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι κάθε τέλος, είναι
μια καινούργια αρχή. Ότι οτιδήποτε και εάν συμβεί, ο άνθρωπος θα
συνεχίσει να ψάχνει την κινητήριο δύναμη , που θα τον κάνει να θέλει να
σηκωθεί από τον καναπέ και τη βολή του και να βγει εκεί έξω, να
αντισταθεί, να αναπτυχθεί, να αγαπήσει.
Δάγκωσε τον εαυτό σου, αφαίρεσε το παλιό σου δέρμα,
ψάξε την κινητήριο δύναμή σου, δραστηριοποιήσου. Να αντισταθείς, να
αναπτυχθείς. Να ζήσεις μέσα στο σώμα, αλλά και με το νου που ζητάς, που
επιθυμείς, που έχεις επιλέξει. Κοίτα ψηλά. Σκέψου πιο πέρα. Οι σκέψεις
μας μπορούν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους του εαυτού μας, αλλά ενίοτε μας
παίρνουν από το χέρι και μας πάνε μακριά. Διάλεξε το δρόμο που θα
πάρεις και ακολούθησέ τον. Κάνε το γύρο της βάρκας σου. Κυκλικά. Και η
Γη θα συνεχίσει να γυρίζει…
