Με τον καιρό μαθαίνει κανείς
τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι
και να αλυσοδένει μια ψυχή.
Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι
και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια...
κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…
Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα
γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο
για να κάνεις σχέδια…
και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.
Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς
πως αν είναι υπερβολική,
ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει.
Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο
και διακοσμεί την δική του ψυχή
αντί να περιμένει κάποιον άλλο
να του φέρει λουλούδια.
Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί
πραγματικά ν’ αντέξει,
πως είναι πραγματικά δυνατός,
πως πραγματικά αξίζει
και μαθαίνει και μαθαίνει…
με κάθε του μέρα μαθαίνει.
Με τον καιρό μαθαίνεις ότι το να είσαι με κάποιον
επειδή σου προσφέρει ένα καλό μέλλον
σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα θελήσεις
να γυρίσεις στο παρελθόν σου.
Με τον καιρό καταλαβαίνεις πως μόνο αυτός
που είναι ικανός να σε αγαπάει
με όλα σου τα ελαττώματα,
δίχως να προσπαθεί να σε αλλάξει,
μπορεί να σου προσφέρει
όλη την ευτυχία που επιθυμείς.
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι
πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου
μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου,
στο τέλος θα φτάσεις
να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.
Με τον καιρό συνειδητοποιείς
ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι
και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς,
αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος
μόνο από ψεύτικες φιλίες.
Με τον καιρό μαθαίνεις πως
τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού
μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν
αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες
για μια ολόκληρη ζωή.
Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς
αυτόν που το έπραξε,
αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι
πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο,
το πιθανότερο είναι ότι
η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.
Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι,
ακόμα κι αν είσαι
ευτυχισμένος με τους φίλους σου,
κάποια μέρα θα κλάψεις
για εκείνους που άφησες να φύγουν.
Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι
κάθε εμπειρία που βίωσες
με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.
«Κανείς μαθαίνει,
μαθαίνει και μαθαίνει,
κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει».
Ελπίζω πως όπως και σε μένα,
αυτά τα λόγια να μπορέσουν
να μαλακώσουν λίγο το δρόμο σου.
τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι
και να αλυσοδένει μια ψυχή.
Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι
και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια...
κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…
Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα
γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο
για να κάνεις σχέδια…
και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.
Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς
πως αν είναι υπερβολική,
ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει.
Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο
και διακοσμεί την δική του ψυχή
αντί να περιμένει κάποιον άλλο
να του φέρει λουλούδια.
Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί
πραγματικά ν’ αντέξει,
πως είναι πραγματικά δυνατός,
πως πραγματικά αξίζει
και μαθαίνει και μαθαίνει…
με κάθε του μέρα μαθαίνει.
Με τον καιρό μαθαίνεις ότι το να είσαι με κάποιον
επειδή σου προσφέρει ένα καλό μέλλον
σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα θελήσεις
να γυρίσεις στο παρελθόν σου.
Με τον καιρό καταλαβαίνεις πως μόνο αυτός
που είναι ικανός να σε αγαπάει
με όλα σου τα ελαττώματα,
δίχως να προσπαθεί να σε αλλάξει,
μπορεί να σου προσφέρει
όλη την ευτυχία που επιθυμείς.
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι
πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου
μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου,
στο τέλος θα φτάσεις
να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.
Με τον καιρό συνειδητοποιείς
ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι
και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς,
αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος
μόνο από ψεύτικες φιλίες.
Με τον καιρό μαθαίνεις πως
τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού
μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν
αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες
για μια ολόκληρη ζωή.
Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς
αυτόν που το έπραξε,
αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι
πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο,
το πιθανότερο είναι ότι
η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.
Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι,
ακόμα κι αν είσαι
ευτυχισμένος με τους φίλους σου,
κάποια μέρα θα κλάψεις
για εκείνους που άφησες να φύγουν.
Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι
κάθε εμπειρία που βίωσες
με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.
«Κανείς μαθαίνει,
μαθαίνει και μαθαίνει,
κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει».
Ελπίζω πως όπως και σε μένα,
αυτά τα λόγια να μπορέσουν
να μαλακώσουν λίγο το δρόμο σου.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
