«Κανείς δε μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους». Ναι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, κουλτούρας έχουν ανάγκη από πραγματικούς φίλους.
Φίλους που θα ναι κοντά τους με ήλιο ή με βροχή, με χαρτομάντιλα ή με βότκα, στην προαγωγή και στην απόλυση.
Όσο κι αν αυτή η ανάγκη είναι ευρέως αποδεχτή, η εικόνα που αντικρίζω εκεί έξω, δημιουργεί μια μεγάλη αντίφαση. Άνθρωποι μόνοι, άνθρωποι που έχουν ανάγκη από παρέα, από συντροφιά, αλλά έχουν βυθιστεί στη σιωπή.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δε γεννιέται μόνος, αλλά ούτε με υψωμένα τείχη ή μέσα σε γυάλα αυτοπροστασίας. Αυτά έρχονται στην πορεία ή μάλλον τα φέρνει η καταλυτική αποχώρηση κάποιων ανθρώπων απ' τη ζωή μας. Γιατί όταν χάσεις αυτό που είχες, αυτό που σ' έκανε να χαμογελάς, χάνεις αυτόματα και την πίστη σου.
Στο σχολείο πιστεύαμε στο «For Ever» που μετά βίας διαρκούσε ως το Γυμνάσιο και στο Πανεπιστήμιο ορκιζόμασταν πως η μία θα παντρέψει την άλλη. Τώρα μετά βίας ανταλλάσσουμε ένα «γεια» αν βρεθούμε τυχαία στο δρόμο...
Σύμφωνα με τον Μόλενχορστ οι φιλίες διαρκούν το πολύ 7 χρόνια. Κάθε 7 χρόνια τα κοινωνικά δίκτυά μας αλλάζουν. Οπότε αλλάζουν και οι φίλοι μας. Αν έχεις ίδιο σπίτι, ίδιο σύντροφο και η ίδια δουλειά, έχεις και πιθανότητες να διατηρήσεις τους ίδιους φίλους.
Ακόμα κι αν δεχτώ την άποψη του Μόλενχορστ και δώσω στη φιλία τη διάρκεια που θα απαντάται στο « θα σ' αγαπώ για όσο θα είμαι εδώ», πάλι κάτι μένει άδειο. Πάλι ένα παραθυράκι αμφιβολίας ξεπηδά και φτιάχνει σενάρια.
Γιατί έμεινα εδώ, δεν άλλαξα σπίτι, δουλειά ούτε καν χρώμα μαλλιών. Όμως τίποτα δεν είναι όπως πριν. Συμμαζεύω το δωμάτιο, σκοντάφτω σε εισιτήρια διακοπών και ξυπνούν αναμνήσεις. Γιατί τι είναι ένα παλιό εισιτήριο διακοπών; Ένα απλό απόκομμα Ίσως ναι, αλλά είναι και η μόνη απτή απόδειξη πως εμείς οι 2 κάποτε ταξιδέψαμε μαζί. Κάποτε ήμασταν φίλες.
Και δεν πρόλαβαν να περάσουν 7 χρόνια και δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε κανένα κοινωνικό δίκτυο. Απλά αλλάξαμε εμείς.
Άραγε όταν αλλάζουν οι άνθρωποι τα συναισθήματα τι μορφή παίρνουν; Εν τέλει τους αγαπήσαμε στ' αλήθεια όσους πέρασαν απ' τη ζωή μας ή ήταν απλά συνεπιβάτες σε μια κοινή διαδρομή;
Μια διαδρομή που μας βόλευε όσο ακούγαμε με καμάρι να μας χαϊδεύουν τ΄αυτάκια και ονειρευόμασταν ότι είμαστε οι ξεχωριστοί για αυτούς.
Έχω αποφασίσει ότι θέλω γύρω μου ανθρώπους που ξέρουν να λένε και ν'ακούνε την αλήθεια.
Να μη λένε μεγάλα λόγια, να μη θεοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, να μη με ξεγελούν με κοπλιμέντα, να ξέρουν γιατί είμαι δίπλα τους και να είναι δίπλα μου κι εκείνοι συνειδητά.
Να ταιριάζουμε, όχι απαραίτητα στο στυλ μουσικής που προτιμάμε, αλλά με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε εμείς.
Να είναι εκεί γιατί το μόνο συμφέρον που έχουν από μένα, είναι η συντροφιά μου.
