Δεν είμαι εδώ για αυτούς που με ζητάνε...
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε...
Για να συμπληρώσω το στίχο.
Έκλεισα και το δικό μου μαγαζάκι.
Είναι στιγμές που όλα είναι ένα κουβάρι μέσα μου. Οι σκέψεις δεν βγάζουν πουθενά. Οι προσπάθειες να καταλάβω κάποια πράγματα, ναυαγούν στο παρθενικό τους ταξίδι, σαν άλλος Τιτανικός. Μπλέχτηκα για άλλη μια φορά.
Συσωρεύω μέσα μου τόνους ερωτήσεων. Αναπάντητων. Κι όσο ξέρω ότι δεν υπάρχει απάντηση, συσωρεύω τόνους θυμού. Φταίει κι αυτή η δεύτερη εφηβεία που περνάω, και με κάνει να αμφισβητώ τους πάντες και τα πάντα.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν θα χαριστώ σε κανέναν. Δεν με μεγάλωνα 30 χρόνια για να με πεθάνει κανένας.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ. Τραγουδώ δυνατά.
Αγαπώ πολύ τον εαυτό μου, όχι με την εγωιστική έννοια των περισσοτέρων, που αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, αλλά αγαπώ τον εαυτό μου, όπως όλοι πρέπει να κάνουν το ίδιο για τον δικό τους εαυτό. Τα έχουμε βρει, κάνουμε παρέα.
Εχω πολλές απορίες.
Για ποιο λόγο όταν έχεις σωστή συμπεριφορά, δεν θίγεις κανέναν, δεν βλάπτεις κανέναν, μοιράζεις απλόχερα χαμόγελα, αυτό που εισπράτεις είναι μόνο το ψέμα;
Για ποιο λόγο όταν όλη τη ζωή σου έστρεφες το μαχαίρι στον εαυτό σου αντί στους άλλους, εκείνοι σε αντίστοιχη περίπτωση, σπεύδουν να το στρέψουν πάνω σου;
Για ποιο λόγο όλοι έχουν την απαίτηση όταν σε έχουν ξεγράψει, με άλλοθι χιλιάδες δικαιολογίες, όταν σε ξαναθυμηθούν εσύ να είσαι εκεί και να τους περιμένεις;
Για ποιο λόγο εσύ ενώ πάντα βρίσκεις χρόνο για να τους θυμάσαι όλους, όλοι οι υπόλοιποι μόνιμα πνίγονται στη δουλειά τόσο που δεν μπορούν ούτε ένα μήνυμα στο κινητό, δυο λεπτών υπόθεση, να στείλουν; Έστω ένα mail, έστω ένα τηλεφώνημα δυο λεπτών. Τόσος κόπος πια; Σε περιόδους που δούλευα πολύ, δεν ήμουνα πάντα άνεργη, έχει τύχει να δουλεύω 12ωρα, και πάλι δεν ξέχνούσα κανέναν.
Για ποιο λόγο πολλές φορές νιώθεις ότι δεν επικοινωνείς με κανέναν ζωντανό οργανισμό που έχει δυο πόδια; Προτιμώ τις γάτες μου, ασύγκριτα, και την κιθάρα μου... Πολλές φορές νιώθω ότι είναι οι μόνες που με καταλαβαίνουν.
Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που κανένας δεν θα φοβόταν να κοιτάξει τον άλλο στα μάτια και να του πει με ειλικρίνεια: Συγνώμη, δεν μου κάνεις. Μην περιμένεις από μένα τίποτα. Αλλά ψάχνω εγώ και άλλα έχεις εσύ....
Πόσο θα το εκτιμούσα!!!
Προτιμώ ασύγκριτα να μου το πει κάποιος κατάμουτρα: Κορίτσι μου, δεν σε γουστάρω...
Θα το εκτιμούσα ασύγκριτα, από το να το δείχνει με πλάγιους τρόπους, φτηνούς, κατά κανόνα...
Ένα όχι θα με πείραζε δεν λέω
μα δεν θα με έκανε νύχτες να κλαίω...
Που λέει κι η Αρβανιτάκη συνεχίζοντας πολύ σοφά.
Το όχι που 'φτιαξες με το κεφάλι σου
μαλλιά, χείλη, μετωπο και μάτια
το όχι αυτό, το όχι αυτό
μ'εκανε χίλια κομμάτια...
Θα το εκτιμούσα ασύγκριτα, από το να το δείχνει με πλάγιους τρόπους, φτηνούς, κατά κανόνα...
Ένα όχι θα με πείραζε δεν λέω
μα δεν θα με έκανε νύχτες να κλαίω...
Που λέει κι η Αρβανιτάκη συνεχίζοντας πολύ σοφά.
Το όχι που 'φτιαξες με το κεφάλι σου
μαλλιά, χείλη, μετωπο και μάτια
το όχι αυτό, το όχι αυτό
μ'εκανε χίλια κομμάτια...
ΣΟΦΟ τραγούδι. Σαν εθνικό μου ύμνο το έχω.
Το οχι θέλω με λέξεις να το ακούω.
Μισώ τις δεύτερες σκέψεις. Μισώ τις κουβέντες που γίνονται για να γίνουν. Μισώ τις ευγενικές κουβέντες που είναι αυτό ακριβώς, μόνο ευγενικές, του στυλ δεν γουστάρω κάποιον αλλά δεν του το λέω, ε, να μην το παίξω καλός κι ευγενικός; Αστην στην πλάνη της, δεν μπορεί να καταλάβει ότι την αποφεύγω; Πρέπει να της το πω; Ωχ, δεν μπορώ! Πως να αφήσω το βόλεμα μου;
Δεν είμαι υπερβολική. Συγνώμη για την ειρωνεία, αλλά ξέρω πως έχω δίκιο. Και αυτό είναι που με θυμώνει. Πόσο λιγότερο πληγώνει η αλήθεια... Πόσο πληγώνει το ψέμα... Να αφήνεις στον άλλο ελπίδες που εσύ ο ίδιος αποσύρεις. Δεν υπάρχει πιο απάνθρωπο πράγμα... Να παίζεις με την ψυχική διάθεση του άλλου... Το στυλ άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ. Απλά δεν το δέχομαι. Όπως είμαι ξεκάθαρη, θέλω να είναι και οι άλλοι απέναντι μου.
Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που οι φίλοι θα ήταν Φίλοι με το Φ κεφαλαίο. Κοντά στις χαρούμενες και τις δύσκολες στιγμές. Αντ' αυτού, όλες αυτές μόνη τις περνώ...
Θα ΄θελα να ζω σε έναν κόσμο που η επικοινωνία δεν θα ήταν Γολγοθάς... Τόσο πια δύσκολο είναι να αφήσουν όλοι το τεράστιο εγώ τους, το βόλεμα και τις δικαιολογίες; Την κρίσιμη στιγμή που μένουν μόνοι, τα λεφτά, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, και όλα αυτά που κυνηγούν δουλευόντας σαν σκλάβοι, αυτά θα καθίσουν να τους ακούσουν; Αν με τον τρόπο τους διώχνουν όσους τους αγαπούν από δίπλα τους...
Βαρέθηκα να είμαι δεδομένη για όλους, να τους δικαιολογώ, και να ρίχνω νερό στο κρασί μου. Μα, δεν πίνω κρασί, νερό πίνω τόσο καιρό... Τόσο πολύ που τους δικαιολογούσα όλους.
Είμαι σε φάση θυμού και αμφισβήτησης. Όταν θα έρθει η ώρα, όλοι θα λάβουν τις απαντήσεις τους και τη θέση που τους αναλογεί, στη ζωή μου. Άλλα ψέματα, άλλες δικαιολογίες, και άλλες δεύτερες σκέψεις, απλά, δεν ανέχομαι στη ζωή μου.
Και για όσους απορούν για το ξέσπασμα... Κάποια στιγμή φορτώνεις τόσα πολλά που γεμίζεις μέχρι πάνω... Εγώ δεν είμαι ντοπαρισμένη να σηκώσω 500 κιλά. Αυτή που έκανε υπομονή εις βάρος της, δεν υπάρχει πια. Δεν θα με πεθάνει κανείς. Κι όποιος πιστεύει ότι υπάρχει Καιάδας και σπέυδει να ρίξει μέσα όποιον δεν μοιάζει σαν προβατάκι με τους υπόλοιπους, συγνώμη, δεν θα πάρω. Μόνο πεθάμένη θα συμβιβαστώ και θα λέω όσα θέλει να ακούσει ο άλλος, και θα χαιδεύω τα αυτιά. Ετσι, αφού δεν έχω νέα ευχάριστα να πω, καλύτερα μην πω κανένα. Για να παραφράσω τον Νιόνιο.
Η νέα Αυγή ανατέλει. Και το όνομα μου δεν το δηλώνει; Μια νέα μέρα, μια νέα εποχή έρχεται, όπου θα περάσουν όλοι από τεστ... Οπως το βλέπω όμως αυτή τη στιγμή... Ολοι μετεξεταστέοι μένουν... Εκτός από 2-3 άτομα. Οι άλλοι... Λυπάμαι. Δεν μάθανε τίποτα. Μηδέν πήραν στο σχολείο της ζωής.
Όταν με το καλό φύγω από την Αθήνα, θα έχω κλείσει όλους τους λογαριασμούς. Θα θυμάμαι τα 30 χρόνια εδώ, σαν ένα κακόγουστο αστείο στην αρχή. Μετά ο χρόνος θα απαλύνει και θα στρογγυλεύσει τις γωνίες και θα θυμάμαι τις στιγμές που πέρασα όμορφα.
Δεν μπορώ να πω, υπήρχαν στιγμές που η χαρά μέτρησε επί 10 (x10). Υπέροχες στιγμές!!
Αυτές θα κρατήσω στη βαλίτσα της φυγής. Οι παλιοί λογαριασμοί θα έχουν κλείσει. Με απόλυτη ειλικρίνεια.
Όπως πάντα.
Η απόλυτη ειλικρίνεια δεν είναι σκληρότητα. Σκληρότητα είναι να αφήνεις τον άλλο να ελπίζει σε έναν ψεύτικο κόσμο που εσύ του έδωσες δικαίωμα να ελπίζει και την κρίσιμη στιγμή να τραβάς το χαλί κάτω απ' τα πόδια του.
Ελπίζω ότι η βαλίτσα φυγής θα ετοιμαστεί μέσα στους επόμενους μήνες.
Ολα είναι ένας κύκλος. Κλείνει ο ένας, ανοίγει ο άλλος. Ο δικός μου έκλεισε. Οσο τα όνειρά μου έχουν τσαλαπατηθεί από τον κάθε τυχαίο... Επιλογή δεν υπάρχει... Ούτε γυρισμός...
Γι αυτό για όλους αυτούς που με έφτασαν σε αυτή την κατάσταση, θα τους πω, ότι κατά βάθος τους λυπάμαι... Κι ας μην το ξέρουν, κι ας μην διαβάζουν αυτές τις γραμμές τώρα, κι ας είναι αλλού. Αυτοί είναι οι δυστυχισμένοι, που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δώρο απ'το περιτύλιγμα. Ας μείνουν με το περιτύλιγμα. Να τυλίξουν το κενό της ύπαρξης τους.
Αλλά επειδή θέλω να κλείσω μουσικά, θα κλείσω με ένα υπέροχο τραγούδι.
Στο επανειδείν...
Επιλεκτικά.
Με όσους ψάξουν μέσα τους να βρουν τι θέλω να πω με όλα αυτά που λέω με οργή σήμερα.
Με όσους καταλάβουν και παραδεχτούν τα λάθη προς τρίτους
(δεν εννοώ εμένα, ακόμα και προς φίλους τους που εγώ δεν ξέρω).
Πρώτοι από όλους πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Ολοι.
Τώρα δεν ξέρω πότε θα ξαναμπώ, πότε θα ξαναγράψω στο blog, όπως δεν ξέρω και πολλά άλλα πράγματα αυτή τη στιγμή.
Θα δείξει.
Για όλα.
Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή
τα συνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο που γυρνούν και δεν πεθαίνουν(2)
Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό
στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμαι εδώ για αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε(2)
Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια
χάρτινα χρόνια,χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι εγώ αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα κι ο αριθμός,μη με ρωτάτε(2)
Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα στενά.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν θα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια μα το ξέρω δεν κοιμάσαι(2)
Δυο υπέροχες φωνές... Θανάσης Γκαιφύλλιας, Μαρίζα Κωχ...
Καθόλου, μα καθόλου τυχαία η επιλογή τραγουδιού...
Προς σκέψη και προβληματισμό...
