Το πόκερ είναι ένα παιχνίδι που
απαιτεί το σεβασμό τόσο του αντιπάλου, όσο και των ίδιων των
κανόνων-του. Δεν μπορεί να παίξει πόκερ ο οποιοσδήποτε. Δυστυχώς, ο
άνθρωπος που είναι ηλίθιος και ταυτόχρονα δεν έχει συναίσθηση της
ηλιθιότητάς του νομίζει πως μπορεί να παίξει πόκερ, και πως
αντιλαμβάνεται θαυμάσια την έννοια της μπλόφας. Φαντασιώνεται
λοιπόν οτι αυτό που κάνουν οι Ευρωπαίοι εταίροι-μας είναι μια
μπλόφα: προσποιούνται πως τάχα θα μας κόψουν τα δανεικά αν καταργήσουμε τα όσα
υπογράψαμε, ή αμφισβητήσουμε μονομερώς κάποιους από τους όρους με
τους οποίους δανειζόμαστε. Αυτό είναι μια
μπλόφα-τους, λένε οι εγχώριες διάνοιες, γιατί θα τους κοστίσει πολύ,
πάρα πολύ και των Ευρωπαίων. Έτσι αντιλαμβάνονται το πόκερ οι
δικοί-μας “αντιμνημονιακοί” φωστήρες.
Λοιπόν, θα ήθελα να εξηγήσω το
γιατί η ιδέα “βλέπω τη μπλόφα-σου” δεν δουλεύει όταν αυτό που
τζογάρεις είναι η ίδια η ζωή-σου. Στο πραγματικό πόκερ, το “βλέπω τη
μπλόφα-σου” δουλεύει γιατί αν πέσεις έξω και ο αντίπαλος δεν
μπλοφάρει, θα χάσεις απλώς τις μάρκες που πόνταρες, και θα
προχωρήσεις στον επόμενο γύρο. Πώς να εξηγήσω όμως οτι αυτή η
τακτική δεν δουλεύει όταν τζογάρεις τη ζωή-σου; Προσπαθούσα επί
μέρες να βρω μια κατάλληλη αναλογία για να κάνω τα πράγματα
ξεκάθαρα. Ευτυχώς, την αναλογία μου την πρόσφερε έτοιμη στο πιάτο ο
αρθρογράφος Παύλος Τσίμας των Νέων, σ’
αυτό το άρθρο-του. Θα εξηγήσω αμέσως την αναλογία, διανθίζοντάς
τη λιγάκι.
Είναι λέει σαν να οδηγούμε εμείς
ένα φιατάκι στον εθνικό δρόμο, και να έχουμε δώσει το τιμόνι σε ένα
νεαρό που αντί για μυαλό στο κρανίο-του έχει γιαούρτι. Πρώτη φορά
του δώσαν και το τιμόνι στα χέρια, καταλαβαίνετε τώρα... το “σανιδώνει” λοιπόν το γκάζι ο
ανεγκέφαλος, συνεπαρμένος από την ηδονή που τώρα οδηγάει...
γιούπιιι!!... Απέναντί μας όμως έρχεται μια μερσεντές μεγάλου
κυβισμού, επίσης με μεγάλη ταχύτητα. Τα δύο αμάξια οδεύουν προς
μετωπική σύγκρουση. Δεν νομίζω να χρειάζεται να εξηγήσω τί συμβαίνει
όταν μια μερσεντές συγκρούεται μ’ ένα φιατάκι. Τσαλακώνεται βέβαια
λίγο και το γερμανικό τανκ, αλλά το φιατάκι μετατρέπεται σε άμορφη
μάζα καμμένων σιδερικών — και δεν θέλω να επεκταθώ σε
λεπτομέρειες για το σε τί μετατρέπονται οι επιβάτες-του. Τώρα, τη
μερσεντές δεν την οδηγούν έφηβοι, αλλά ηλικιωμένοι, γνωστοί για την
αρτηριοσκληρωτική εμμονή με την οποία “κολλάνε” σ’ αυτό που έχουν
αποφασίσει, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο. Η ευελιξία δεν είναι
γνώρισμά τους. Έχουν λοιπόν πάρει την απόφαση να κινηθούν σε
κατεύθυνση αντίθετη προς τη δική-μας, στην ίδια λωρίδα.
Ο δικός-μας ανεγκέφαλος οδηγός,
μεθυσμένος απ’ την ταχύτητα, ωρύεται οτι η μερσεντές μπλοφάρει. «Δεν
θα αποτολμήσουν τη σύγκρουση!» φωνάζει, «Γιατί ξέρουν πως αν
συγκρουστούμε, η ακριβή-τους μερσεντές θα τσαλακωθεί άσχημα!
Γιούπιιι!!...»
«Ναι, εκείνοι θα τσαλακωθούν, αλλά
εμείς θα βλέπουμε τα κυπαρίσσια ανάποδα...» σκέφτεστε δειλά-δειλά. Αλλά δεν τολμάτε να
εξωτερικεύσετε τη σκέψη-σας, γιατί εσείς είστε που δώσατε το τιμόνι στον
έφηβο, και λέτε «δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει αυτός». Τόσο σας
κόβει.
Το οτι ο οδηγός της μερσεντές δεν
μπλοφάρει δεν μου το είπε κανένα πουλάκι, αλλά το γεγονός οτι ο
άνθρωπος είναι Γερμανός. Δεν ξέρουν από μπλόφες αυτοί οι
άνθρωποι. Δεν είναι στην ψυχολογία-τους, δεν είναι στο
ταμπεραμέντο-τους να μπλοφάρουν. Δεν είναι τζογαδόροι σαν εμάς. Όταν
παίρνουν ένα δρόμο τον ακολουθούν σαν το ρινόκερο· ο οποίος δεν
στρίβει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, κι άμα βρεθεί μπροστά-του κανένα
φτωχό δεντράκι, αλλίμονο στο φυτό, που ισοπεδώνεται.
Αλλά ακόμα κι αν δεν ξέρουμε αν οι
Γερμανοί μπλοφάρουν ή όχι, είναι παρανοϊκό να επιμένουμε στον τζόγο
όταν το στοίχημα είναι η ίδια η ζωή-μας.
Δεν πρόκειται για πόκερ, αλλά για
ρωσική ρουλέττα. Και μάλιστα στο μύλο του εξάσφαιρου ρεβόλβερ δεν
υπάρχει μία μόνο σφαίρα, αλλά πέντε· κ’ εμείς ποντάρουμε στο οτι
όταν το βάλουμε στον κρόταφο και τραβήξουμε τη σκανδάλη θα πετύχουμε
τη μία και μόνη άδεια θέση του μύλου. Τουλάχιστον αυτό θέλει να μας
πείσει οτι θα συμβεί ο ανεγκέφαλος.
Πόσο ηλίθιος πρέπει να
είναι κανείς για να τζογάρει με τη ζωή-του;
