Πώς άραγε αντιλαμβάνονται οι σοφιστές τον άνθρωπο,
δηλ. τα κοινωνικά του προβλήματα και την πολιτική του ζωή; Όπως είναι
γνωστό, οι σοφιστές γι’ αυτά τα θέματα ενδιαφέρονται και γι’ αυτά
δηλώνουν αρμόδιοι.
Κατά την αντίληψη των σοφιστών ο άνθρωπος δεν είναι παθητικός δέκτης
των επιδράσεων του φυσικού κόσμου, π.χ. του κλίματος ή των άλλων
επιδράσεων του κοινωνικού χώρου, αλλά μπορεί να γίνει ο ίδιος με την
επέμβασή του δύναμη δια- μορφωτική του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Η αντίληψη αυτή άλλωστε απηχεί το πνεύμα του
αρχαίου ελληνικού Διαφωτισμού, που στην πρώτη γραμμή τον εκφράζουν οι
σοφιστές με τις ιδέες και τη διδασκαλία τους. Το συμπέρασμα αυτό
εξάγεται έμμεσα αλλά σαφώς τόσο από τον αποσπασματικό λόγο των σοφιστών
που μας διέσωσε η παράδοση, όσο και από την «εικόνα» που μας παρέδωσε ο
Πλάτων μέσα στους διαλόγους του, στην προσπάθειά του να αντικρούσει τις
προτάσεις και να καταπολεμήσει τις ιδέες των σοφιστών.
Οι παράγοντες, τώρα, που συνετέλεσαν στη μεταβολή
αυτή και στην καταξίωση του ατόμου σε σχέση με τα πράγματα, πρέπει να
αναζητηθούν στη νέα αντίληψη που κομίζουν οι σοφιστές στην ελληνική
φιλοσοφική σκέψη. Αλλά βέβαια και η αντίληψη αυτή οφείλει τη διαμόρφωσή
της στις νέες κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις, που δημιουργήθηκαν στον
ελληνικό κόσμο, και κυρίως στην Αθήνα, μετά τους Μηδικούς πολέμους.
Η επανατοποθέτηση του ανθρώπου-πολίτη μέσα στην
πολιτική κοινότητα και ο καθορισμός του ρόλου του, ως συνεργού στην
κοινή προσπάθεια, βρίσκουν τον εκφραστή τους στους σοφιστές. Αυτοί
ενωτίζονται τα αιτήματα των καιρών και τις αλλαγές που έχουν συντελεσθεί
στην αθηναϊκή κοινωνία και γενικότερα, και αναλαμβάνουν με το έργο τους
να τις ικανοποιήσουν. Αυτή η έξαρση του ανθρώπου – ρυθμιστού της ζωής
του και το των πολιτικών καταστάσεων θα έχει ευρύτερες απηχήσεις αλλά
και καίρια σημασία· θα καθορίσει όηλ. τη θέση και τη σημασία του
ανθρώπου απέναντι σ’ όλο το φάσμα της ζωής και του κόσμου, θα γίνει
εντέλει το κριτήριο όλων των πραγμάτων
Πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος
Αυτή η περίφημη και μάλλον παρεξηγημένη απόφανση του Πρωταγόρα [Άβδηρα
490 π.Χ. – Αθήνα 420 π.Χ.) υπήρξε σύγχρονος του Δημόκριτου ενώ ήταν ο
κορυφαίος μεταξύ των σοφιστών και ο ιδρυτής της σοφιστικής κίνησης ]
συμπυκνώνει τη στάση των σοφιστών αλλά και γενικά μιας εποχής απέναντι
στις νέες κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις, που δημιουργήθηκαν στον
ελληνικό κόσμο στο δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ.. Δηλώνει εξάλλου και
την αυτοπεποίθηση του νέου ανθρώπου, που γεννήθηκε από τους φοβερούς
αγώνες, που διεξήγαγαν οι Έλληνες στο πρώτο μισό του ίδιου αιώνα. Από το
άλλο μέρος η αποφθεγματική αυτή φράση είναι η απόληξη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ιώνων φιλοσόφων, δηλ. της εμπιστοσύνης στον ανθρώπινο λόγο.
Ο Πρωταγόρας, λοιπόν, κατευθείαν πνευματικός και φυσικός απόγονος των
μεγάλων ορθολογιστών φιλοσόφων της Ιωνίας – στην παράδοση αυτής της
Φιλοσοφίας μαθήτευσε – έδωσε έκφραση και σχήμα φιλοσοφικό στην κοινή
πίστη για την προσπάθεια του ανθρώπου να καταξιώσει τον κόσμο και τη
ζωή.
Ο Πρωταγόρας λέει πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος,
και όχι έκαστος άνθρωπος, δηλ. όχι ο καθένας χωριστά αλλά γενικά ο
άνθρωπος ως έννοια γένους είναι το κριτήριο για τα πράγματα και τον
κόσμο· δεν μπορούμε να επικαλεσθούμε ούτε να στηριχθούμε σε μεταφυσικά
όντα, δηλ. στο Θεό, ή σε όποιες άλλες εξωκόσμιες και μεταφυσικές
δυνάμεις για να κρίνουμε τα πράγματα.
Ο Πρωταγόρας δε δέχεται μεταφυσικά κριτήρια ή μέτρα για να αποτιμήσουμε
τον κόσμο, αλλά μόνο ανθρώπινα, όσα έχουν πηγή τους τον ανθρώπινο λόγο,
τις έλλογες δυνάμεις του ανθρώπου. Ο ρηξικέλευθος σοφιστής κηρύσσει την
απελευθέρωση του ανθρώπου από μεταφυσικές δεσμεύσεις και τον απαλλάσσει
από κηδεμονεύσεις και προστατευτικά περικαλύμματα θρησκευτικής
προέλευσης. Ο λόγος του, βαθύτατα ανθρώπινος και σοφότατα λιτός,
προσγειώνει τους ανθρώπους στα μέτρα τους και στις διαστάσεις της φύσεώς
τους.
Ο σοφιστής Πρωταγόρας με σαφήνεια και καθαρότητα
διακήρυξε ότι ο άνθρωπος γενικά, ως έννοια γένους θεωρούμενος, είναι το
μέτρο και κριτήριο όλων των πραγμάτων: γι’ αυτά που υπάρχουν ο άνθρωπος
αποτιμά την ύπαρξή τους, δηλ. καταφάσκει ότι υπάρχουν, για όσα δεν
υπάρχουν, αυτός πάλι θα κρίνει και θα αποφανθεί ότι δεν υπάρχουν.
Δηλαδή ο άνθρωπος με τις διανοητικές του
δυνάμεις ανάγεται σε κριτήριο όλων των όντων, η γνώση των όντων είναι η
γνώση του ανθρώπου. Δεν μπορούμε να στηριχθούμε σε κάποιο άλλο ον έξω
από τον άνθρωπο, για να κρίνουμε και να αποτιμήσουμε τον κόσμο· και αυτό
σημαίνει ότι ο Πρωταγόρας δε δέχεται μεταφυσικές λύσεις, αρνείται την
προσφυγή σε μεταφυσικές λύσεις, προκειμένου να ερμηνεύσουμε τον κόσμο
και τα πράγματα. Ο άνθρωπος καλείται να αναλάβει την ευθύνη της δικής
του ερμηνείας του κόσμου, χωρίς τη συνδρομή μεταφυσικών ερεισμάτων.
Βασ. Κύρκου από το έργο του «ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗ»Σοφιστές
Με τον όρο σοφιστής εννοείται στην αρχαιότητα ο
εκπρόσωπος της Σοφιστικής κίνησης, δηλαδή ο επ’ αμοιβή διδάσκαλος της
ρητορικής, της εριστικής και της πολιτικής τέχνης, καθώς επίσης της
φιλοσοφίας, της λογικής και των επιστημών.
Εισήγαγαν στη φιλοσοφία τον ανθρωποκεντρισμό και τη
γνωσιολογία, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα του ανθρώπου
να γνωρίσει τον υλικό κόσμο μέσω της σύγκρισης, της παρατήρησης και της
επαγωγής, απαλλαγμένο από την επέμβαση υπερφυσικών παραγόντων.
Έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στη μελέτη του κόσμου βάσει
των αισθήσεων, δίνοντας έμφαση στη διαδικασία του «σκεπτικισμού»,
διαμορφώνοντας παράλληλα την άποψη ότι η γνώση, η αλήθεια και οι αξίες
είναι έννοιες σχετικές.
Οι πλέον περίφημοι σοφιστές της αρχαιότητας ήταν οι:
Αντιφών ο ρήτωρ
Γοργίας
Εμπεδοκλής
Ζήνων ο Ελεάτης
Θρασύμαχος
Ιππίας
Πρόδικος
Πρωταγόρας
Γοργίας
Εμπεδοκλής
Ζήνων ο Ελεάτης
Θρασύμαχος
Ιππίας
Πρόδικος
Πρωταγόρας
Σημειώνεται ότι ο μεν Εμπεδοκλής θεωρείται ο "πατέρας" της ρητορικής, ο δε Ζήνων ο Ελεάτης της διαλεκτικής.
Σημαντικά επίσης κέντρα σοφισμάτων αποτέλεσαν και τα
διάφορα αρχαία Μαντεία που καλούνταν να προβλέψουν κάθε φορά, κατά το
ανθρώπινο δυνατόν, εξετάζοντας πρόσωπα και πράγματα (γεγονότα), το
πιθανότερο αποτέλεσμα.
