ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ:
α') Όταν
αντιμαχόμαστε κάποιον, τον κατηγορούμε, εμμέσως ή άμεσα, όχι μόνο πως έχει λάθος
απόψεις κτλ, (αυτά τα προσάπτουν έτσι κι αλλιώς οι αντίπαλοι μεταξύ τους) αλλά
και πως ενώ ήδη γνωρίζει πως οι απόψεις του είναι λανθασμένες, γνωρίζει πως
είναι κακός, γνωρίζει πως είναι άδικος, συνεχίζει να επιμένει στα ίδια επειδή
έχει κακή συνείδηση και προσπαθεί για το κακό, κι όχι "για το καλό και την
αλήθεια". Του προσάπτουμε υποχθόνια ενσυνείδητη σατανικότητα, και του την
προσάπτουμε δημοσίως, ώστε να έχει να απαντήσει σε δυό κατηγορίες εναντίον του:
ότι οι απόψεις του είναι λανθασμένες, και ότι είναι συνειδητά κακόβουλος. Άντε
μετά να τα βγάλει πέρα.
β)Όταν κάποιος μας ενοχλεί, δεν τον κατηγορούμε πως βλάπτει
εμάς, τον εαυτό μας, αλλά ότι ενοχλεί "τον κόσμο". Γινόμαστε από μόνοι μας
εκφραστές της κοινής βούλησης και ψυχής, και ο αντίδικός μας νοιώθει πως δεν
έχει να κάνει με τα παράπονα ενός μεμονωμένου, αλλά με την "γενική κατακραυγή"
της κοινωνίας κτλ, οπότε κάνει πίσω.
