Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
via
Οι μαζικές συλλήψεις τόσο του «προέδρου», όσο και ορισμένων «στελεχών» του «νόμιμα εκλεγμένου εγκληματικού κόμματος της ακροδεξιάς» το πρωινό του Σαββάτου, με την αριστοτεχνικά οργανωμένη επίθεση στους ιδιωτικούς χώρους των κατηγορουμένων, θυμίζει έντονα γερμανικές μεθόδους αντιμετώπισης των πάσης φύσεως εγκληματιών – μεταξύ των οποίων και των υπόπτων φοροδιαφυγής, χωρίς να απαιτούνται βέβαια αποδείξεις.
Λόγω αυτού ακριβώς του γεγονότος, πολλοί Γερμανοί Πολίτες παραπονιούνται ότι ευρίσκονται στο έλεος μίας προσεκτικά καλυμμένης «δημοκρατικής δικτατορίας» - η οποία ουσιαστικά τους στερεί, σχεδόν εξ ολοκλήρου, την ελευθερία τους.
Αν και προφανώς οι συγκεκριμένες συλλήψεις οφείλονται σε απόλυτα σεβαστές αποφάσεις των δικαστικών αρχών,δημιουργούν έντονα συναισθήματα φόβου και ανασφάλειας στους περισσότερους πολίτες της χώρας μας – ο οποίοι εύλογα σκέφτονται ότι, πίσω από όλα αυτά, κρύβεται κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Ορισμένοι βέβαια θεωρούν πως άνοιξαν οι «ασκοί του Αιόλου» – με οδυνηρές συνέπειες για το μέλλον της πατρίδας μας, αφούκανένας δεν μπορεί να αποκλείσει αντίστοιχες ενέργειες, όσον αφορά ιδιώτες ή κόμματα, στην περίπτωση που θα τολμούσαν να τοποθετηθούν δημόσια εναντίον της σκιώδους διακυβέρνησης της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και αυτοί, οι οποίοι αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν χαρακτηρισθεί ανάλογα, ως εγκληματικά δηλαδή, εκείνα τα υπερχρεωμένα κόμματα με τις αποδεδειγμένα «μαύρες» πηγές χρηματοδότησης - ή εκείνοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι οποίοι πλούτισαν ασύδοτα εις βάρος της Ελλάδας, οδηγώντας την στη χρεοκοπία.
Περαιτέρω οι «πατριώτες», άρα και αυτοί που αντιτίθενται στην εισβολή του ΔΝΤ και της Γερμανίας, φαίνεται να χαρακτηρίζονται αυθαίρετα ως «εν δυνάμει» οπαδοί της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης – εθνικιστές, ρατσιστές, κοινοί εγκληματίες και περιθωριακοί, οπότε είτε πρέπει να διώκονται ποινικά, είτε να πάψουν να «διακατέχονται» από τέτοιου είδους «αγκυλώσεις». Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, τα εξής:
(α) Όταν τα οικονομικά μεγέθη μίας χώρας είναι φυσιολογικά, τότε η πολιτική δεν αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα, όσον αφορά τη διακυβέρνηση. Εάν τυχόν διαπιστώσει «ανησυχία» στο λαό, «μοιράζει» κάποιες υποσχέσεις και αυξάνει τους μισθούς ή τις συντάξεις – είτε κλιμακώνοντας τους φόρους, είτε δανειζόμενη, αφού δεν έχει δικά της χρήματα. Επομένως, η ανησυχία «αμβλύνεται» και δεν απειλείται η Δημοκρατία, η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια.
(β) Όταν τώρα τα οικονομικά μεγέθη μίας χώρας δεν είναι καθόλου καλά, αλλά διαθέτει ισχύ, τότε εξισορροπεί την αδυναμία της για κοινωνικές παροχές, με την «επίκληση» εξωτερικών εχθρών – τρομοκρατών, εγκληματικών καθεστώτων κοκ., στα οποία κηρύσσει τον πόλεμο. Πρόσφατο παράδειγμα οι Η.Π.Α., οι οποίες έχουν βυθιστεί στη μεγαλύτερη ίσως οικονομική κρίση της ιστορίας τους, με κίνδυνο κατάρρευσης ακόμη και του νομίσματος τους.
(γ) Στην περίπτωση όμως που μία χώρα ευρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, έχοντας παραδώσει την εθνική της κυριαρχία και μη διαθέτοντας στρατιωτική ισχύ, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.
Ειδικότερα, οι πολίτες ενός τέτοιου κράτους παύουν να σέβονται την εξουσία, τοποθετούνται εχθρικά απέναντι της, αναζητούν τους υπευθύνους των δεινών τους, απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία τους, διαμαρτύρονται, απεργούν, εξεγείρονται κοκ. – με αποτέλεσμα να απειλείται η σωματική ακεραιότητα των πολιτικών, η Δημοκρατία, η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια.
Ο μοναδικός τρόπος τώρα για να μπορέσει η πολιτική να χειρισθεί τα προβλήματα που δημιουργούνται, είναι η επίκληση εσωτερικών εχθρών – τρομοκρατών, εγκληματικών οργανώσεων κλπ. Με τον τρόπο αυτό αποκτά τη δυνατότητα να «πουλήσει προστασία» και ασφάλεια στους πολίτες, οι οποίοι τότε είναι πρόθυμοι να φορολογηθούν ακόμη περισσότερο – επομένως, να συνεχίσουν να υποφέρουν μη εξεγειρόμενοι.
Φυσικά για να το επιτύχει, «στρατολογεί» όλα τα ΜΜΕ της χώρας της – κάτι όχι και τόσο δύσκολο, αφού διακινδυνεύει και η δική τους εξουσία. Διακινδυνεύει επίσης η ασφάλεια τους, όπως δυστυχώς και η «σωματική ακεραιότητα» των πολιτικών – με δεδομένη τη συμμετοχή των περισσοτέρων στην αντισυνταγματική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους εισβολείς.
Ολοκληρώνοντας, επειδή πιστεύουν οι πολίτες πως το τίμημα που απαιτείται από την πολιτική τους ηγεσία, για να συνεχίσουν «να έχουν την ησυχία τους», αξίζει μεγαλύτερες θυσίες εκ μέρους τους, αποδέχονται τη «νέα τάξη πραγμάτων» (την επιβολή δηλαδή των νέων μέτρων λεηλασίας τους και την απολυταρχική ηγεμονία των ξένων «εισβολέων»), πειθαρχούν ξανά, γίνονται υπάκουοι και παύουν εντελώς να διαμαρτύρονται – αιτιολογώντας την όχι και τόσο θαρραλέα συμπεριφορά τους, με την πίστη τους προς τη Δικαιοσύνη και στη Δημοκρατία, η οποία δήθεν απειλείται και πρέπει να προστατευθεί.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Θα μπορούσε να μας ρωτήσει κανείς εάν θεωρούμε «ένοχη» την κυβέρνηση, για την σταδιακή εγκατάσταση της «δημοκρατικής δικτατορίας» που φαίνεται πως επιχειρείται. Στην προκειμένη περίπτωση, θα απαντούσαμε ανεπιφύλακτα όχι – όχι περισσότερο δηλαδή, από όσο ήταν υπεύθυνη για τα δεινά της πατρίδας μας η κυβέρνηση που εγκατέστησε η Γερμανία, όταν κατέλαβε την Ελλάδα στο 2ο παγκόσμιο Πόλεμο.
Μία δεύτερη ερώτηση θα ήταν ίσως ποιο θεωρεί ως μεγαλύτερο πρόβλημα της η σκιώδης διακυβέρνηση των δανειστών - ως ουσιώδες εμπόδιο καλύτερα, σε σχέση με αυτά που θέλει να επιβάλλει στην Ελλάδα (μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται αναμφίβολα η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων).
Κατά την άποψη μας, η απάντηση εδώ είναι αυτονόητη. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η εγκληματική οργάνωση της ακροδεξιάς, η οποία δεν θα μπορούσε εύκολα να υποταχθεί στις εντολές της σκιώδους εξουσίας - διαθέτοντας επί πλέον τα μέσα, το μίσος, την οργή και το θράσος να την πολεμήσει.
Αργότερα, αφού δηλαδή εξουδετερωθεί η συγκεκριμένη συμμορία, θα έλθει η σειρά της επόμενης – η οποία θα είναι πολύ πιο εύκολο να καταπολεμηθεί, αφού τα μέλη της, τα οποία πιθανότατα θριαμβολογούν σήμερα, έχουν πολύ πιο ήπια χαρακτηριστικά
Η τελευταία ερώτηση θα αφορούσε ενδεχομένως τις επιδιώξεις της Γερμανίας – όπου φυσικά δεν αναφερόμαστε στους Γερμανούς Πολίτες, αλλά σε εκείνη τη βιομηχανική ελίτ, η οποία κυβερνάει της χώρα απολυταρχικά, κρυμμένη στο παρασκήνιο.
Πρόκειται σε πολλές περιπτώσεις για απογόνους των ναζί, αρκετοί από τους οποίους ανέκτησαν τις ιδιοκτησίες τους με τα κλεμμένα χρήματα κατεκτημένων λαών, τα οποία είχαν «φυγαδεύσει» έγκαιρα εκτός Γερμανίας – μεταφέροντας τα αργότερα προσεκτικά στη χώρα τους. Τα βασικά σχέδια τους είναι επιγραμματικά τα εξής:
(α) Η ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, η ανεξαρτητοποίηση τους καλύτερα από τις Η.Π.Α. - μέσω την κατάκτησης μίας ηγεμονικής θέσης στην Ευρωζώνη, κατ’ επέκταση στην Ευρώπη, με οικονομικά μέσα.
(β) Η εξασφάλιση της εξόφλησης των απαιτήσεων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της Γερμανίας, από τις χώρες-οφειλέτες της, μέσω της «κατάληψης» του εκάστοτε υπουργείου οικονομικών και της επιβολής υψηλών φόρων. Διαφορετικά θα χρεοκοπήσει η Γερμανία, αφού δεν μπορούν να πληρώσουν πολλές χώρες και ζητούν διαγραφή χρεών.
(γ) Η δημιουργία ζωνών φθηνού εργατικού δυναμικού και χαμηλού κόστους στο Νότο, καθώς επίσης στην Ανατολική Ευρώπη - έτσι ώστε να παράγονται προϊόντα ανταγωνιστικά των κινεζικών και λοιπών ασιατικών.
(δ) Οι επενδύσεις των γερμανικών χρηματικών πλεονασμάτων στις περιοχές αυτές (εξαγορά των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων, οικοπέδων κλπ.), υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι ασφαλείς – γεγονός που σημαίνει ότι, θα πρέπει να ελέγχονται ασφυκτικά όλες οι χώρες-αποικίες.
(ε) Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, πλήρης έλεγχος με στόχο την εξασφάλιση πρόσβασης στα ενεργειακά αποθέματα τους – επίσης, καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής, έτσι ώστε να αποφευχθεί η πλήρης σχεδόν ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία.
Προφανώς, για να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω μεγαλεπήβολα σχέδια, δεν θα πρέπει να υπάρχουν κανενός είδους αναταραχές στις χώρες κατοχής – πόσο μάλλον απείθαρχες και βίαιες εγκληματικές οργανώσεις, με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Φυσικά ελπίζουμε να κάνουμε λάθος προβλέψεις και εκτιμήσεις, αφού η πατρίδα μας έχει υποφέρει ήδη πάρα πολλά, στα έξι χρόνια ύφεσης που έχουν μεσολαβήσει.
