Ο ιδεαλισμός ισχυρίζεται ότι οι ιδέες προϋπάρχουν του κόσμου και τον καθορίζουν, τον δημιουργούν. Αντίθετα ο υλισμός υποστηρίζει ότι υπάρχει η ύλη (υλοενέργεια) και κατά συνέπεια οι ιδέες είναι προϊόν του υλικού κόσμου κι όχι αιτίες ύπαρξής του. Όμως δίχως φυσικούς νόμους (αυτούς ή οποιουσδήποτε άλλους εναλλακτικούς) δε θα μπορούσε να υπάρξει σύμπαν. Για να δημιουργηθεί ύλη από την ενέργεια (ή το αντίθετο) χρειάζονται οι φυσικοί νόμοι, που είναι κατουσίαν οι Συνθήκες Ύπαρξης του σύμπαντος. Εδώ δεν παρατίθεται το επιχείρημα ότι "οι φυσικές σταθερές είναι τέτοιες, ώστε να υπάρχει ζωή νοήμονα στο Σύμπαν, άρα αυτό δεν είναι τυχαίο". Γίνεται λόγος για την ύπαρξη οποιωνδήποτε φυσικών νόμων (είτε συντελούν στην ύπαρξη νοήμονος ζωής είτε όχι) που απλώς, με το να υπάρχουν, προκαλούν το μετασχηματισμό της ενέργειας σε ύλη και την δυνατότητα να υπάρξει σύμπαν. Διότι δίχως συνθήκες ύπαρξης σύμπαντος, τα πάντα θα κατέρρεαν την ίδια στιγμή που θα δημιουργούνταν, ακόμη κι αν το Big Bang ήταν προϊόν τυχαιότητας (singularity) και συνεπώς άσχετο με Νόμους: θα γινόταν μεν η Μεγάλη Έκρηξη, αλλά αμέσως θα σταματουσαν όλα και θα επέστρεφαν στο μηδενικό σημείο. Άρα η υλοενέργεια δίχως Φυσικούς Νόμους δεν αξίζει τίποτα, δεν παράγει κανένα σύμπαν.
Αφού αυτό αποδείχτηκε, πρέπει να πούμε ότι οι Φυσικοί Νόμοι και Φυσικές Σταθερές δεν είναι παράγωγα των ιδιοτήτων της ύλης. Π.χ. η σταθερά της βαρύτητας είναι η ίδια και ανεξάρτητη από το υλικό των σωμάτων.
Αφού οι Φυσικοί Νόμοι πλάθουν την Ύλη/Κόσμο κι όχι ο Κόσμος τους Φυσικούς Νόμους, τότε οι Φυσικοί Νόμοι είναι "οντολογικά" και "αξιακά" ανώτεροι/ανώτερου επιπέδου από την Ύλη/Κόσμο και κατά συνέπεια δεν είναι "Ύλη". Πέρα από την Ύλη (υλοενέργεια) όμως υπάρχουν μόνο οι Ιδέες (εκτός κι αν είναι Ύλη). Νομίζω ότι οι Φυσικοί Νόμοι και οι Φυσικές Σταθερές δεν είναι ούτε Ύλη ούτε εκ της Ύλης ούτε Ενέργεια ούτε εκ της Ενέργειας. Συνεπώς, είναι Ιδέες, εντελώς άϋλοι Νόμοι που προϋπάρχουν του Κόσμου, του υλοενεργειακού αυτού κόσμου. Συνεπώς, η ενέργεια δεν είναι η απαραίτητη συνθήκη για την ύπαρξη του κόσμου. Αυτό είναι οι Ιδέες-Φυσικοί Νόμοι, που δεν γίνεται, βεβαίως, να δημιουργούνται την ίδια στιγμή με την Μεγάλη Έκρηξη (ούτε να υπάρχουν πριν, διότι πριν δεν υπάρχει χρόνος και συνεπώς μιλάμε για την Αιωνιότητα των Ιδεών), διότι δεν έχουν καμμία σχέση με τις ιδιότητες της υλοενέργειας και επιπλέον, αν δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή, δε θα προλάβαιναν να οργανώσουν την ύλη, η οποία θα κατέρρεε.
Συνεπώς, αν ήταν να κρίνουμε τι προηγείται και τι είναι απαραίτητο για την ύπαρξη (αυτού ή οποιουδήποτε άλλου) σύμπαντος, αυτό είναι οι αιώνιοι Φυσικοί Νόμοι, που υπάρχουν είτε υπάρχει το σύμπαν είτε όχι. Το σύμπαν όμως δεν υπάρχει δίχως Φυσικούς Νόμους. Άρα, στο επίπεδο αυτό, ο ιδεαλισμός έχει δίκαιο και ο υλισμός έχει άδικο. Στα άλλα επίπεδα, της ιδέας για "απέραντη ελευθερία του πνεύματος από την ύλη", ο ιδεαλισμός έχει άδικο. Το πνεύμα δεν είναι εξωυλικό, όσο κι αν έχουν όλα την αρχή εκτός του σύμπαντος. Συνεπώς, καθορίζεται από το περιβάλλον και τη βιολογική φύση του ανθρώπου. Ωστόσο, δεν υπόκειται πλήρως σε αυτά, και έτσι μπορούμε πάλι, ώς ένα σημείο, να μιλάμε για μη υλική "ουσία" του "πνεύματος". Υπάρχει, λοιπόν, ένας συγκερασμός απόψεων - δεν ισχύουν απολύτως ούτε ο ιδεαλισμός ούτε ο υλισμός
