-Φραγκούλης: Που είσαι ρε μ…;
-Εγώ: Στην δουλειά μου, δουλεύω.
-Φραγκούλης: Δεν είσαι στην πορεία ρε μ…;
-Εγώ: Όχι σου είπα, δουλεύω.
-Φραγκούλης: Δεν σε νοιάζει ρε μ… που θα φτάσει ο μισθός σου 500 ευρώ;
-Εγώ: Τι να σου πω ρε φίλε; Άκου τι έγινε στην προηγούμενη πορεία που πήγα.
Εκεί που περπατούσαμε στο ύψος των Χαυτείων αναγνωρίζω έναν τύπο από το συνδικάτο των οικοδόμων που τον είχα δει τις προάλλες να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο και να αναγκάζει μια μητέρα με τα παιδάκια της να περπατάει στην λεωφόρο.
Ανεβαίνοντας προς την Αιόλου ήδη ο δρόμος είχε γεμίσει με αποτσίγαρα. Θαρρώ πως προηγείτο το σωματείο των κομμωτών…
Στην Εμμ. Μπενάκη βλέπω ένα γνώριμο αντρόγυνο. Τι μου θυμίζει, λέω; Α, ναι. Είναι το ζευγάρι που πριν δύο χρόνια λαδώνοντας πολεοδομία και ΔΕΗ έχτισε ένα αυθαίρετο οίκημα μέσα στο δάσος. Όταν κάποιος φώναξε την αστυνομία, τους λάδωσαν και αυτούς.
Λίγο παραπάνω παρατηρώ μια παρέα καθηγητών που στην αρχή του μήνα όταν οι μαθητές τους έκαναν «κατάληψη», αυτοί συναινούσαν λέγοντας τους: «να προσέχετε μόνο τα βράδια…». Τώρα κρατούσαν πανώ «Όχι περικοπές στην παιδεία».
Φτάνοντας στην πλατεία Κλαυθμώνος αστυνομικοί διαμαρτύρονταν για τη μείωση των μισθών τους. Ήταν οι ίδιοι που όταν τους είχα φωνάξει να ανοίξουν το σχολείο της κόρης μου που ήταν «κατειλημμένο» από κάτι βυζανιάρικα δεκατριάχρονα, μου δήλωσαν: Δεν είμαστε εμείς αρμόδιοι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Γωνία Σταδίου και Αμερικής με περίμενε άλλη έκπληξη: ευτραφής κύριος μετά της συμβίας του που πριν λίγες μέρες είχα προστριβή μαζί του επειδή είχε διπλοπαρκάρει και μου είχε πει «πως κάνεις έτσι χριστιανέ μου, για πέντε λεπτά;», διαδήλωνε και αυτός. Του είχαν ανεβάσει λέει τα τέλη κυκλοφορίας και τη βενζίνα.
Λίγο πιό μπροστά από το ζευγάρι βρισκόταν αιθέρια ύπαρξη ξανθιάς απόχρωσης με πλακάτ στο χέρι, που ορυόταν για τη χούντα. ‘Ηταν αυτή που είχε γνωστό τις προάλλες στην ΕΥΔΑΠ και παρέκαμψε την ουρά, πλήρωσε πρώτη και έφυγε.
Είδα επίσης και έναν γείτονα που είχε διορίσει και τις δυό του κόρες στον δημόσιο τομέα μέσω ενός βουλευτή, συγχωριανού του, από τη Δεσφίνα. Αυτός διαμαρτυρόταν κατά της εφεδρίας και μούτζωνε τη βουλή.
Ήταν και η κυρά Γεωργίου του 4ου ορόφου. Αυτή φώναζε γιατί δεν μπορούσε να κλείσει ραντεβού στο ΙΚΑ χωρίς φακελλάκι. Στην τελευταία απεργία των απορριμματοφόρων όμως κατέβαζε τα σκουπίδια κάθε μέρα αδιαφορώντας για την υγεία των περιοίκων.
Α! να και ο γιατρός μου. Στο public απ’ έξω. Θα συγχωνευτούν τα νοσοκομεία λέει, θα χάσει τη θέση του, και θα έχει μόνο τα απογευματινά ραντεβού. Δεν θυμάμαι να μου έχει κόψει καμιά απόδειξη ποτέ…
Κατάλαβες, Φραγκούλη, τι γίνεται; Θέλω να πάω σε πορεία όπου θα ενώσω την φωνή μου με πολίτες που έχουν υποχρεώσεις. Σ’ αυτήν που με καλείς κατεβαίνουν αυτοί με τα δικαιώματα μόνο…
via-Εγώ: Στην δουλειά μου, δουλεύω.
-Φραγκούλης: Δεν είσαι στην πορεία ρε μ…;
-Εγώ: Όχι σου είπα, δουλεύω.
-Φραγκούλης: Δεν σε νοιάζει ρε μ… που θα φτάσει ο μισθός σου 500 ευρώ;
-Εγώ: Τι να σου πω ρε φίλε; Άκου τι έγινε στην προηγούμενη πορεία που πήγα.
Εκεί που περπατούσαμε στο ύψος των Χαυτείων αναγνωρίζω έναν τύπο από το συνδικάτο των οικοδόμων που τον είχα δει τις προάλλες να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο και να αναγκάζει μια μητέρα με τα παιδάκια της να περπατάει στην λεωφόρο.
Ανεβαίνοντας προς την Αιόλου ήδη ο δρόμος είχε γεμίσει με αποτσίγαρα. Θαρρώ πως προηγείτο το σωματείο των κομμωτών…
Στην Εμμ. Μπενάκη βλέπω ένα γνώριμο αντρόγυνο. Τι μου θυμίζει, λέω; Α, ναι. Είναι το ζευγάρι που πριν δύο χρόνια λαδώνοντας πολεοδομία και ΔΕΗ έχτισε ένα αυθαίρετο οίκημα μέσα στο δάσος. Όταν κάποιος φώναξε την αστυνομία, τους λάδωσαν και αυτούς.
Λίγο παραπάνω παρατηρώ μια παρέα καθηγητών που στην αρχή του μήνα όταν οι μαθητές τους έκαναν «κατάληψη», αυτοί συναινούσαν λέγοντας τους: «να προσέχετε μόνο τα βράδια…». Τώρα κρατούσαν πανώ «Όχι περικοπές στην παιδεία».
Φτάνοντας στην πλατεία Κλαυθμώνος αστυνομικοί διαμαρτύρονταν για τη μείωση των μισθών τους. Ήταν οι ίδιοι που όταν τους είχα φωνάξει να ανοίξουν το σχολείο της κόρης μου που ήταν «κατειλημμένο» από κάτι βυζανιάρικα δεκατριάχρονα, μου δήλωσαν: Δεν είμαστε εμείς αρμόδιοι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Γωνία Σταδίου και Αμερικής με περίμενε άλλη έκπληξη: ευτραφής κύριος μετά της συμβίας του που πριν λίγες μέρες είχα προστριβή μαζί του επειδή είχε διπλοπαρκάρει και μου είχε πει «πως κάνεις έτσι χριστιανέ μου, για πέντε λεπτά;», διαδήλωνε και αυτός. Του είχαν ανεβάσει λέει τα τέλη κυκλοφορίας και τη βενζίνα.
Λίγο πιό μπροστά από το ζευγάρι βρισκόταν αιθέρια ύπαρξη ξανθιάς απόχρωσης με πλακάτ στο χέρι, που ορυόταν για τη χούντα. ‘Ηταν αυτή που είχε γνωστό τις προάλλες στην ΕΥΔΑΠ και παρέκαμψε την ουρά, πλήρωσε πρώτη και έφυγε.
Είδα επίσης και έναν γείτονα που είχε διορίσει και τις δυό του κόρες στον δημόσιο τομέα μέσω ενός βουλευτή, συγχωριανού του, από τη Δεσφίνα. Αυτός διαμαρτυρόταν κατά της εφεδρίας και μούτζωνε τη βουλή.
Ήταν και η κυρά Γεωργίου του 4ου ορόφου. Αυτή φώναζε γιατί δεν μπορούσε να κλείσει ραντεβού στο ΙΚΑ χωρίς φακελλάκι. Στην τελευταία απεργία των απορριμματοφόρων όμως κατέβαζε τα σκουπίδια κάθε μέρα αδιαφορώντας για την υγεία των περιοίκων.
Α! να και ο γιατρός μου. Στο public απ’ έξω. Θα συγχωνευτούν τα νοσοκομεία λέει, θα χάσει τη θέση του, και θα έχει μόνο τα απογευματινά ραντεβού. Δεν θυμάμαι να μου έχει κόψει καμιά απόδειξη ποτέ…
Κατάλαβες, Φραγκούλη, τι γίνεται; Θέλω να πάω σε πορεία όπου θα ενώσω την φωνή μου με πολίτες που έχουν υποχρεώσεις. Σ’ αυτήν που με καλείς κατεβαίνουν αυτοί με τα δικαιώματα μόνο…
