Δεν έμοιαζε καθόλου όπως περίμενα. Διέσχισα το ήσυχο δωμάτιο και βρήκα έναν εύσωμο ηλικιωμένο κύριο, άψογα και μάλλον επίσημα ντυμένο – ένα λεπτότατο μάλλινο ναυτικό μπλε κοστούμι, ελαφρώς πιο ανοιχτή μπλε γραβάτα, κολλημένο γιακά και μανίκια. Φαινόταν αρκετά άνετος και μου έστρεψε ένα ευγενικό, φιλόξενο χαμόγελο καθώς προχωρούσα.
«Φαίνεστε έκπληκτος», γουργούρισε. Η φωνή του ήταν ανάλαφρη και ευχάριστη στα αυτιά. «Δεν περιμένατε κέρατα και ουρά, έτσι δεν είναι;» γέλασε.
Μου έπιασε ζεστά το χέρι και μου πρόσφερε μια θέση απέναντι. Ήταν σούρουπο και κοιτούσαμε, από τις καρέκλες μας στο μπαλκόνι, ένα ήσυχο λιμάνι. Ο απαλός θόρυβος των φωνών από την κοντινή τραπεζαρία, τα δυσδιάκριτα χτυπήματα από μπάλες του σνούκερ* από μια άλλη κατεύθυνση – αυτοί ήταν οι ήχοι που μαλάκωναν τη συζήτησή μας. Ομολογώ ότι με δυσκολία ήξερα από πού και πώς να ξεκινήσω, αλλά εκείνος με βοήθησε.
(*Σημ.: σνούκερ είναι είδος μπιλιάρδου)
«Λοιπόν, φίλε μου, υποθέτω ότι θέλετε να καταλάβετε γιατί αποσύρομαι από το πεδίο;» ρώτησε.
Το χαμόγελό του διευρύνθηκε και τα μάτια του, που δεν ήταν καθόλου διαπεραστικά, συνάντησαν τα δικά μου, διάπλατα από έρευνα.
«Ναι», απάντησα, μισοκαταπνίγοντας τη λέξη.
Ο οικοδεσπότης μου έκανε νόημα για ποτά και η σκιά ενός σερβιτόρου φτερούγισε προς το μέρος μας και μετά επέστρεψε με ακριβό ουίσκι, σκέτο. Απορροφήθηκα από τη χρυσή λάμψη των ποτηριών μας, ένας τρόπος ίσως να καλύψω την αμηχανία μου. Βλέπετε, ο Σατανάς της φαντασίας μου ήταν ένα βάρβαρο αιχμηρό άγριο πλάσμα – όμως το ον εδώ μπροστά μου, για την δολιότητα του οποίου έχουν γραφτεί τόσα πολλά, ήταν θετικά καλοκάγαθο και … και ανακουφιστικό, σαν ένας βοηθητικός τραπεζίτης που ετοιμάζεται να εγκρίνει ένα δάνειο. Τα ήπια σαρκώδη μάγουλα, το κέφι του, η καθησυχαστική σοβαρότητά του – έμεινα άφωνος.
«Η δουλειά μου έχει τελειώσει», συνέχισε ο Σατανάς. «Δε μου μένει τίποτα άλλο να κάνω».
Το ποτό με βοήθησε να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, οπότε ένιωσα περισσότερο ο εαυτός μου και μπόρεσα να απαντήσω.
«Όλα αυτά τα χρόνια», είπα, «η προσπάθεια που έχετε καταβάλει …».
Με διέκοψε με ένα γέλιο.
«Προσπάθεια, λέτε; Όχι, δεν υπήρξε σχεδόν καθόλου προσπάθεια. Βλέπετε, η οκνηρία είναι ένα από τα βίτσια μου – μια από τις απολαύσεις μου, για την ακρίβεια. Δε χρειάστηκε να κάνω» -και εδώ τόνισε τη λέξη- «σχεδόν τίποτα. Ένας υπαινιγμός εδώ, μια λέξη στο αυτί κάποιου, αυτό ήταν αρκετό. Αυτοί» – και πάλι πρόσθεσε έμφαση – «έκαναν ό,τι θα μπορούσα να είχα επιθυμήσει, και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα.
Αν εξαιρέσουμε ένα μικρό πρόβλημα που είχα με εκείνον τον τύπο από τη Ναζαρέτ, ο οποίος -πρέπει να Τον πιστέψουμε- πολύ έξυπνα απέκρουσε τις κολακείες μου, όλα ήταν τόσο πολύ εύκολα.
Από πού θα θέλατε να ξεκινήσω; Με την Εύα; Καημένη γυναίκα, θα πρόσφερα στον Αδάμ την πρώτη μπουκιά από το μήλο, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να βασιστώ στο ότι θα έπειθε τη σύντροφό του. Οπότε την καλόμαθα και τα υπόλοιπα, όπως σας αρέσει να λέτε, είναι ιστορία.
Οι δολοφονίες, οι κατακτήσεις, οι ειδωλολατρίες, οι αντιπαλότητες, οι υποκρισίες, οι προδοσίες και η ατελείωτη σειρά από φλογερούς προφήτες που στάλθηκαν για να διορθώσουν τα πράγματα… Δεν χρειαζόταν παρά να παρακολουθώ – και να θαυμάζω. Αν και δεν έχω λίγη εκτίμηση για τα δικά μου στρατηγικά τεχνάσματα, τολμώ να πω ότι μου έλειπε η φαντασία για την εξαπάτηση που το είδος σας έχει δείξει, οι άπειροι τρόποι του ψέματος. Πραγματικά, βγάζω το καπέλο σε εσάς και το είδος σας».
«Αλλά… αλλά γιατί τώρα; Γιατί αποσύρεστε; Έχετε πετύχει τους στόχους σας; Έχουν επιτευχθεί οι στόχοι σας; Ποιοι είναι οι στόχοι σας; Είμαστε τόσο στερημένοι από ελπίδα;»
Ήμουν ταραγμένος, αδέξιος και σχεδόν πετάχτηκα από την πολυθρόνα μου από την απορία μου.
«Ηρεμήστε, κύριε, ηρεμήστε», απάντησε ο Σατανάς. «Επιτρέψτε μου να σας πω μια παραβολή».
Με κοίταξε καθώς έπεφτα πίσω, σαστισμένος.
«Δύο άνδρες στέκονταν στην κορυφή ενός ψηλού χιονισμένου βουνού μια καθαρή και ηλιόλουστη μέρα. Ένα μικρό χωριό βρισκόταν κάτω στους πρόποδές του. Οι κάτοικοι του χωριού δεν είχαν κάνει τίποτα, στην πραγματικότητα, που να τους διακρίνει, εκτός από μια τάση για μετριοπάθεια και περιστασιακή καλοσύνη. Οι άνδρες, οι οποίοι είχαν και οι δύο ήπια προσωπικά παράπονα από τους κατοίκους της πόλης, διαφωνούσαν για το ποιος τρόπος θα ήταν ο καλύτερος για να καταστρέψουν τον οικισμό. Ο ένας πρότεινε να τεθεί σε κίνηση μια χιονοστιβάδα, μια χιονοστιβάδα που θα καταβρόχθιζε την πόλη εντελώς και ολοκληρωτικά. Ο άλλος άντρας άκουσε με προσοχή και συμφώνησαν να συναντηθούν στο σκοτάδι πριν από την αυγή για να παρακολουθήσουν το θέαμα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της νύχτας ο δεύτερος άνδρας επισκέφθηκε τον γέροντα του χωριού, του μίλησε για το τρομερό σχέδιο και τον δράστη του, προσθέτοντας επιπλέον, προς μεγάλη του απογοήτευση, ότι η σύζυγος του γέροντα ήταν ερωμένη του και ότι η οικογένειά της και οι σύμμαχοί τους σκόπευαν να εκκενώσουν το χωριό κρυφά κατά τη διάρκεια της νύχτας και να επιστρέψουν αφού είχαν νικήσει τους εχθρούς τους.
Ο γέροντας συγκέντρωσε ήσυχα τις δυνάμεις του, ανακάλυψε και εκτέλεσε τον άνθρωπο που είχε σχεδιάσει την πτώση του, αντιμετώπισε την άμεμπτη σύζυγό του και τη μαχαίρωσε, όταν εκείνη αρνήθηκε να ομολογήσει τη διπροσωπία της, οπότε ξέσπασε μια βεντέτα που στο τέλος κατέληξε στο θάνατο κάθε άνδρα, γυναίκας και παιδιού».
Έμεινα σιωπηλός καθώς ο Σατανάς, μετά από μια μικρή γουλιά από το ποτό του, συνέχισε.
«Η χιονοστιβάδα θα ήταν πιο κατακλυσμιαία συναρπαστική, ίσως, αλλά δεν ήταν πολύ καλύτερο να βάλουμε τους χωρικούς να αυτοκαταστραφούν και, ειρωνικά, να το κάνουμε στη βάση μιας απάτης; Μια-δυο λέξεις μόνο», συνέχισε χαρούμενα, «αυτό ήταν όλο. Τα υπόλοιπα ήταν στα χέρια τους».
Εμφανίστηκε ο σερβιτόρος και γέμισε το δοχείο μου.
«Το πιο δύσκολο κομμάτι», συνέχισε ο Σατανάς, «ήταν ο χρόνος, απλά περιμένοντας τα μέσα εξουσίας να προλάβουν την ανθρώπινη τάση προς την καταστροφή. Και τώρα, όπως σίγουρα μπορείτε να δείτε, ο χρόνος αυτός έφτασε. Καταφέρατε να διεισδύσετε και να συσπειρώσετε τις δυνάμεις του ατομικού πυρήνα, μαντέψατε τα μυστικά του ανθρώπινου γονιδιώματος, δημιουργήσατε έναν ηλεκτρομαγνητικό ιστό τέτοιας ισχύος που τίποτα δεν μπορεί να είναι ξανά ιδιωτικό, και οι ηγέτες σας, στην προσπάθειά τους για υπεράνθρωπη αθανασία, θα θυσιάσουν όσες ζωές και όσο αίμα θεωρούν ότι χρειάζονται για να πετύχουν τους απατηλούς στόχους τους. Αυτός ο λεγόμενος ιός, ο παγκόσμιος συντονισμός που είναι απαραίτητος για να κλείσει ο μικρός σας κόσμος, η μανία σας για ενέσεις, για βία, για σκληρότητα και διαίρεση, και η τεράστια συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια των λίγων … έχει μόνο ένα τέλος. Στο παρελθόν, οι δολοφονίες και το χάος σας ήταν, ας πούμε, περιορισμένα, τοπικά. Αλλά όχι πια».
Με αυτό τελείωσε το ποτό του, διόρθωσε τις μανσέτες του με τους αστραφτερούς κρίκους τους, σηκώθηκε και υποκλίθηκε.
«Μου αρέσει ένα καλό παιχνίδι σνούκερ», είπε.
Αλλά πριν ξεκινήσει προς τα τραπέζια, μου έπιασε το χέρι, θερμά.
«Ο χρόνος ήταν το μόνο που χρειαζόμουν», ψιθύρισε, «λίγος χρόνος. Και όσον αφορά την πρόοδο, η οποία επίσης απαιτεί χρόνο, τι θα θυμάστε περισσότερο από τον αγαπημένο σας 20ό αιώνα; Ποια γενοκτονία; Και τι θα έχουν επισφραγίσει οι Πόλεμοι της Κορόνας σας; Το πιο ταιριαστό τέλος μετά από τόση δυστυχία που επιτεύχθηκε με το πρόσχημα της καλοσύνης. Λοιπόν, κέρδισα το στοίχημά μου, και, για να παραθέσω ένα απόσπασμα από το δικό Του βιβλίο -το οποίο, παρεμπιπτόντως, γνωρίζω απ’ έξω – ακόμη κι Εκείνος ξέρει ότι υπάρχει χρόνος για να χάσει κανείς».
Dr. Emanuel Garcia
Μετάφραση από το πρωτότυπο:
Πηγή: Global Research
