Συναισθηματικά δύσκολες καταστάσεις έχουμε βιώσει όλοι. Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που τους εμπιστευτήκαμε, τους αγαπήσαμε, τους επιτρέψαμε να αγγίξουν την καρδιά μας και μετά προδοθήκαμε. Ο πόνος της προδοσίας, της απόρριψης και της εγκατάλειψης σκέπασε την καρδιά μας και για αρκετό καιρό κλειστήκαμε στον εαυτό μας.
Κάποιοι από εμάς ξαναδοκίμασαν και αφέθηκαν στον έρωτα και στην αγάπη. Κάποιους η αγάπη τους ταξίδεψε στη χαρά και άλλους πάλι τους ξαναθύμισε τα συναισθήματα του πόνου και της εγκατάλειψης.
Οι περισσότεροι από αυτούς τότε έκλεισαν την καρδιά τους και την έβαλαν σε μια "κατάσταση προστασίας" φοβούμενοι την αγάπη και τα επακόλουθά της.
Οχύρωσαν την καρδιά τους πίσω από ένα ισχυρό περίβλημα και άρχισαν να τροφοδοτούν με πολλή ενέργεια το μυαλό τους ξοδεύοντας "φαιά ουσία" σε αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις, κάνοντας αρνητικές και φοβικές σκέψεις για το τι μπορεί να τους συμβεί και σχεδιάζοντας προσεχτικά το κάθε τους βήμα. Απέκτησαν με τον καιρό ερωτική σχέση με τον έλεγχο και ελέγχοντας τους πάντες και τα πάντα, ειδικά τους ερωτικούς τους συντρόφους, άρχισαν να ξοδεύουν την ζωή τους.
Ζωή που δεν μοιράζεται αλλά ελέγχεται είναι σίγουρα μια "ξοδεμένη", άγονη και στείρα ζωή. Γιατί το κλείσιμο της καρδιάς δεν γίνεται μόνο σε ενεργειακό επίπεδο αλλά και σε υλικό αφού το περίβλημα της καρδιάς σκληραίνει και στην πραγματικότητα. Και φυσικά δημιουργούνται μπλοκαρίσματα στο θωρακικό διάφραγμα που έχουν σαν αποτέλεσμα να κονταίνει η αναπνοή. Η ρηχή αναπνοή με τη σειρά της σταδιακά παγώνει και ακινητοποιεί την κοιλιά και ότι υπάρχει εκεί, στην "εσώτερη γη".
Το έντονο μπλοκάρισμα στην καρδιά και στην κοιλιά φέρνει πάγωμα και αναισθησία στα συναισθήματα. Σταδιακά αρχίζει ο κλειδωμένος άνθρωπος να μην βιώνει τα συναισθήματά του αλλά να τα σκέφτεται. Ουσιαστικά σταματάει να βλέπει, να ακούει, να μυρίζει, να αγγίζει και να γεύεται τη ζωή και τις χαρές της.
Νομίζει ότι ζει αλλά τίποτα δεν επιτρέπει να μπει προς τα μέσα. Ούτε τον πόνο, σίγουρα, ούτε την απόγνωση αλλά κλειδώνοντας τα συναισθήματά του δεν επιτρέπει να μπει μέσα ούτε η τρυφερότητα ούτε η αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να βγει προς τα έξω. Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει τον κλειδωμένο άνθρωπο αλλά και τίποτα δεν μπορεί να αγγιχτεί από εκείνον.
Οι αισθήσεις του σταδιακά νεκρώνουν. Κοιτάζει ένα λουλούδι και η ομορφιά του δεν τον αγγίζει. Ακούει μια υπέροχη μελωδία και δεν μπορεί να ταξιδέψουμε μαζί της. Αγκαλιάζει έναν φίλο και δεν αισθάνεται τίποτα. Ζει μια αδιάφορη ζωή με απάθεια και μέσα από τον έλεγχο φτιάχνει ένα σώμα φρούριο και γεμάτο άμυνα.
Κι όλη αυτή η προσπάθεια για έλεγχο του παίρνει όλη την ενέργεια και τον αποδυναμώνει. Και θα είναι τυχερός αν, προτού ξοδέψει τη ζωή του, συνειδητοποιήσει ότι τη ζωή του τελικά την έζησε χωρίς χαρά και χωρίς να επιτρέψει σε οτιδήποτε όμορφο να τον αγγίζει. Και ότι αυτό που ονόμαζε μέχρι τώρα ζωή ήταν ένα πολύ ανόητο και βαρετό πράγμα που απλώς του δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι ζούσε.
Χρειάζεται να ξέρουμε ότι η πορεία που ακολουθεί ο καθένας μας στη ζωή του τον οδηγεί στην ολοκλήρωση. Μέσα από την τριβή, τον πόνο, τις αντιξοότητες έρχεται η ολοκλήρωση. Κανένας δεν μπορεί να μεγαλώσει χωρίς πόνο. Και αν θέλουμε να μεγαλώσουμε, πρέπει να τον αποδεχτούμε. Να μπούμε με θάρρος στο μονοπάτι του μεγαλώματος ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα, περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του πόνου, θα οδηγηθούμε στη γαλήνη, στην αγάπη και στην ελευθερία.
