Οι διανοητικά ανάπηροι είναι εκείνοι που δεν έχουν αρκετό μυαλό (ή φοβούνται μήπως τους τελειώσει και το λίγο που έχουν, αν το χρησιμοποιήσουν), γι’ αυτό ρωτούν τον άλλο:
Τι να κάνω;
Από πού να πάω;»
Και όταν πρέπει να πάρουν μια απόφαση, ρωτάνε διάφορους:
«Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;»
Πριν προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια, οργανώνουν μια ομάδα συμβούλων που σκέφτονται αντί γι’ αυτούς. Επειδή πραγματικά πιστεύουν ότι δεν μπορούν οι ίδιοι να σκεφτούν, αποθέτουν την ικανότητά τους για σκέψη στους άλλους˙ πράγμα αρκετά ανησυχητικό. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι, καμιά φορά, αυτά τα άτομα τα συγχέουμε με ανθρώπους αληθινά ευαίσθητους και αξιαγάπητους, και μπορεί να καταφέρουν, μέσα από διάφορες συμπτώσεις, να είναι πολύ δημοφιλή. (Ίσως εδώ χρειάζεται μία μόνο προειδοποίηση: Μην τους εγκρίνετε ποτέ.)
Οι συναισθηματικά ανάπηροι είναι εκείνοι που εξαρτώνται διαρκώς από την επιβεβαίωση ότι κάποιος τους θέλει, τους αγαπάει, ότι είναι ωραίοι, ότι είναι καλοί.
Συνήθως, πρωταγωνιστούν σε διαλόγους όπως αυτός:
- «Μ’ αγαπάς;»
- «Ναι, σ’ αγαπώ...»
- «Σε πείραξε;»
-«Ποιο πράγμα;»
-«Που σε ρώτησα.»
- «Όχι, γιατί να με πειράξει;»
-«Δηλαδή... Εξακολουθείς να μ’ αγαπάς;»
(Είναι για κλοτσιές!) :-)
Ο συναισθηματικά ανάπηρος βρίσκεται μονίμως σε αναζήτηση κάποιου που θα του επαναλαμβάνει ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν πρόκειται να πάψει να τον αγαπάει. Όλοι επιθυμούμε, φυσικά, να μας αγαπάει αυτός που αγαπάμε, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να ζει κανείς για την επιβεβαίωση.
Οι άντρες, έχουν μεγαλύτερη τάση προς τη συναισθηματική αναπηρία απ’ ότι οι γυναίκες. Εκείνες, όταν είναι ανάπηρες, είναι σε θέματα πρακτικά, όχι συναισθηματικά.
Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης
Bucay Jorge
