Στη ζωή έμαθα ότι υπάρχουν τα μικρά αντίο και το μεγάλο αντίο που δίνει το τέλος. Τα μικρά αντίο είναι αυτά που λες όταν έχεις πληγωθεί αλλά αντέχεις να μείνεις λίγο ακόμη και παρακαλάς ο άλλος να κάνει την υπέρβαση και να σου ζητήσει να μείνεις.
Πολλές φορές τα λες και δεν τα εννοείς. Τα λες εν βρασμώ ψυχής ή με γεμάτο το μυαλό αμφιβολίες. Δεν θες πραγματικά να το πεις όμως στιγμιαία φτάνεις στα όρια σου και το ξεστομίζεις το ρημάδι το “αντίο”.
Εμείς οι άνθρωποι είναι αλήθεια λέμε πολλές φορές “αντίο” γιατί πληγωνόμαστε εύκολα, γιατί όλα στο μυαλό μας είναι κάποτε μπερδεμένα. Γιατί υπάρχουν οι υποψίες που μας τρώνε το μυαλό όταν ο άλλος δεν είναι ξεκάθαρος απέναντί μας.
Όταν μας πληγώνει ενσυνείδητα ή χωρίς να το θέλει. Κατά βάθος ζητούμε έναν άνθρωπο που να μας διεκδικεί και να μας δίνει τη σημασία και την αγάπη που αξίζουμε.
Είμαστε και από μόνοι μας δυνατοί, όμως αν θες να είσαι δίπλα μας πρέπει να ξέρεις να δίνεις. Να δίνεις χωρίς εγωισμό, να ανέχεσαι τα νάζια και τα παράπονά μας, να μας καλοπιάνεις και να μας δίνεις απλόχερα αγάπη κι ηδονή. Και θα ανταμείβεσαι πάντα. Γιατί οι δυνατοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να εκμεταλλευτούν κάποιον για να ταΐσουν τις ανασφάλειές τους. Απλά θέλουν να παίρνουν όσα δίνουν.
Η αγάπη δεν είναι τυφλή όπως η δικαιοσύνη. Επιβιώνει μόνο όταν είναι δίκαιη. Όσο κι αν αυτή η ρεαλιστική διατύπωση δεν ταιριάζει σε κάτι τόσο ρομαντικό όσο η “αγάπη”. Γιατί την αγάπη την κάνουν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι πνίγονται όταν νιώθουν ότι αδικούνται, κάποτε γίνονται και κακοί.
Κάποια στιγμή, όμως, τα μικρά “αντίο” είναι προμηνύματα ότι κάποια στιγμή θα έρθει το μεγάλο “αντίο”. Προδίδουν κούραση. Προδίδουν ότι κάτι δεν είναι αρκετό, κάτι ενοχλεί, κάτι τέλος πάντων δεν πάει καλά. Προσπαθείς να περάσεις ένα μήνυμα με ένα “αντίο”.
Αλήθεια, όμως, δεν είναι απειλή; Δεν είναι σαν να βάζεις το όπλο στο μέτωπο του άλλου και να του λες, “ή θα κάνεις αυτό που θέλω για να είμαι καλά ή θα φύγω;”. Αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει αλλιώς, αν δεν πιάνει το μηνύματα που του στέλνεις τότε ένα ταρακούνημα ίσως και να χρειάζεται.
Μόνο οι δυνατοί άνθρωποι μπορούν ν’ αγαπούν αληθινά. Και μόνο αυτοί μπορούν να πουν αντίο σ’ ένα μεγάλο έρωτα για να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους και κατά συνέπεια τον εαυτό τους. Δεν μπορείς να υποφέρεις για την αγάπη. Δεν μπορείς να γίνεσαι χώμα.
Δεν μπορείς να είσαι μέσα σ’ αυτήν και να μην είσαι ευτυχισμένος. Αυτό δεν είναι αγάπη. Γι’ αυτό όταν ένας δυνατός άνθρωπος αγαπάει, όσο δύσκολο κι αν είναι, θα πει το μεγάλο “αντίο” και δε θα επιστρέψει ποτέ.
Η ζωή φεύγει γρήγορα. Περνάει από δίπλα μας πολλές φορές και ίσα που την αγγίζουμε. Επειδή είμαστε βυθισμένοι σε μίζερες καταστάσεις. Επειδή είμαστε απασχολημένοι στο να λέμε μικρά “αντίο” αντί ένα τελικό και να προχωρούμε παρακάτω. Ας μη φορτώνουμε τον εαυτό μας με τύψεις και δάκρυα όταν φεύγουμε από κάποια σχέση για κάτι καλύτερο. Γιατί ο πόνος όταν μένουμε σε καταστάσεις που πληγώνουν είναι μεγαλύτερος.
