Έχω διηγηθεί την ιστορία ενός τυφλού ζητιάνου και ενός κουτσού ζητιάνου, που ζούσαν στο δάσος έξω από ένα χωριό. Φυσικά ήταν ανταγωνιστές μεταξύ τους, εχθροί· η ζητιανιά είναι επιχείρηση. Αλλά μια μέρα το δάσος έπιασε φωτιά. Ο κουτσός δεν μπορούσε να ξεφύγει, επειδή δεν μπορούσε να κινηθεί μόνος του. Είχε μάτια για να δει προς τα πού θα μπορούσαν να τρέξουν για να ξεφύγουν από τη φωτιά, αλλά τί νόημα έχει, εάν δεν έχεις πόδια; Ο τυφλός είχε πόδια και μπορούσε να κινηθεί γρήγορα και να ξεφύγει από τη φωτιά, αλλά πώς θα έβρισκε τα σημεία όπου δεν είχε φτάσει ακόμη η φωτιά;
Και οι δύο θα πέθαιναν στο δάσος, θα καίγονταν ζωντανοί. Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη, ώστε ξέχασαν τον ανταγωνισμό τους, παραιτήθηκαν από την αντιπαλότητα – ήταν ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσουν. Ο τυφλός πήρε τον κουτσό στους ώμους του και βρήκαν τον δρόμο τους έξω από τη φωτιά. Ο ένας έβλεπε, και ο άλλος προχωρούσε ανάλογα.
Κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμβεί μέσα σας- το κεφάλι έχει τα μάτια, και η καρδιά έχει το θάρρος να εμπλακεί σε καταστάσεις. Θα πρέπει να δημιουργήσετε μια σύνθεση και από τα δύο. Και η σύνθεση, θα πρέπει να το τονίσω, θα πρέπει να είναι ότι η καρδιά παραμένει ο αφέντης και το κεφάλι γίνεται ο υπηρέτης.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ
OSHO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ
