Μια μέρα, στις πύλες του ουρανού συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες ψυχές. Ήταν οι ψυχές των αντρών και γυναικών που είχαν πεθάνει εκείνη την ίδια μέρα.
Ο Άγιος Πέτρος, που λένε ότι είναι ο φύλακας της εισόδου του Παραδείσου, ρύθμιζε την κυκλοφορία.
Σύμφωνα με τις εντολές του «Προϊσταμένου» οι φιλοξενούμενοι θα χωρίζονταν σε τρεις ομάδες, με κριτήριο τις δέκα εντολές.
Στην πρώτη ομάδα θα πήγαιναν όσοι είχαν παραβιάσει όλες τις εντολές, τουλάχιστον μία φορά.
Στην δεύτερη ομάδα όσοι είχαν παραβιάσει τουλάχιστον μία εντολή, έστω και μία μόνο φορά.
Και η Τρίτη ομάδα – με την ελπίδα πως θα ήταν και η πολυπληθέστερη – θα απαρτιζόταν απ’ αυτούς που ποτέ δεν παραβίασαν καμία από τις δέκα εντολές.
«Λοιπόν» συνέχισε ο Άγιος Πέτρος, «όσοι παραβίασαν όλες τις εντολές να έρθουν στα δεξιά».
Πάνω από τις μισές ψυχές πέρασαν στη δεξιά μεριά.
«Τώρα» φώναξε, «από τους υπόλοιπους, όσοι παραβίασαν έστω και μία εντολή να περάσουν αριστερά».
Όλες οι υπόλοιπες ψυχές πήγαν αριστερά.
Δηλαδή, σχεδόν όλες… εκτός από μία.
Στο κέντρο είχε μείνει μια ψυχή – ένας καλός άνθρωπος. Σε όλη του τη ζωή είχε βαδίσει στο δρόμο των αγνών αισθημάτων, των αγαθών σκέψεων και των καλών πράξεων.
Ο Άγιος Πέτρος ξαφνιάστηκε. Μονάχα μία ψυχή στην ομάδα των καλύτερων ψυχών!
Αμέσως, έτρεξε να ενημερώσει το Θεό.
«Κοίταξε: αν συνεχίσουμε με το αρχικό μας σχέδιο, αυτός ο φουκαράς που έμεινε μόνος του στο κέντρο, αντί να επιβραβευτεί για την καλοσύνη του, θα νιώσει απέραντη ανία μέσα στην απόλυτη μοναξιά. Νομίζω ότι κάτι πρέπει να κάνουμε».
Ο Θεός εμφανίστηκε πάνω από την ομάδα και είπε:
«Όσοι μετανοήσουν τώρα, θα συγχωρεθούν και οι αμαρτίες τους θα ξεχαστούν. Όσοι μετανοήσουν μπορούν να πάνε πάλι στο κέντρο, με τις αγνές και άψογες ψυχές».
Σιγά σιγά, όλοι άρχισαν να κινούνται προς το κέντρο.
«Ε, για μια στιγμή!
Αδικία!
Προδοσία!» ακούστηκε μια φωνή.
Ήταν η φωνή του αναμάρτητου.
«Αυτό δεν είναι δίκαιο!
Αν το ήξερα ότι θα με συγχωρούσαν, δε θα χαράμιζα όλη μου τη ζωή…»
