«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο
είναι ζωντανός.
Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου,
τότε, ναι, είναι Άνθρωπος.»,
έλεγε ο αγαπημένος Νίκος Καζαντζάκης.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ξεχωρίσεις έναν άνθρωπο, να τον βάλεις στην καρδιά σου και να σε γοητεύσει η προσωπικότητά του. Άλλοι εντυπωσιάζονται απ’ την εξωτερική εμφάνιση αρχικά και μετά απ’ το χαρακτήρα. Η ευγένεια, η καλοσύνη, η αισιοδοξία, η δοτικότητα παίζουν το ρόλο τους.
Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικό που για μένα είναι το υπέρτατο όλων. Η ανθρωπιά! Ποιος μπορεί να μη γοητευθεί από έναν άνθρωπο που η ψυχή του γεμίζει, όταν προσφέρει. Ποιος μπορεί να μην αισθανθεί δέος, όταν βλέπει το διπλανό του να βοηθά όποιον έχει ανάγκη, στερούμενος άλλες ανέσεις. Ποιος μπορεί να μην αναγνωρίσει το μεγαλείο ενός ανθρώπου που γίνεται ο ίδιος δόσιμο κι ανιδιοτελή αγάπη για τα παιδιά και τους ανθρώπους τρίτης ηλικίας που χρήζουν μεγαλύτερης προσοχής.
Η ανθρωπιά δε φαίνεται μόνο στην προσφορά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, όταν βοηθάς δεν υπάρχει λόγος να το διατυμπανίζεις. Προφανώς και οι λόγοι είναι άλλοι σ’ αυτήν την περίπτωση. Να βοηθάς αθόρυβα, από καρδιάς, για να γίνεσαι καλύτερος, να νιώθεις πιο χρήσιμος στην κοινωνία, να αισθάνεσαι μέλος μιας μεγάλης οικογένειας.
Ανθρωπιά δεν είναι μόνο να στηρίζεις τον αδύναμο. Ανθρωπιά είναι να φέρεσαι όμορφα, ακόμη και σε κάποιον που δεν τον ξέρεις, δεν τον έχεις ανάγκη και δεν τον χρειάζεσαι. Όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλο ρόλο παίζει για κάποιους το συμφέρον. Και να σας πω και κάτι; Να φέρεσαι με μεγαλοψυχία, ακόμη και σε εκείνους που δε σου φέρθηκαν, όπως έπρεπε.
Άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπά τα ζώα και τα αντιμετωπίζει ως ψυχές. Εκείνος που βλέπει στα απελπισμένα μάτια ενός αδέσποτου την αγωνία του να υιοθετηθεί και την ανάγκη του για θαλπωρή. Εκείνος που θα αφήσει φαγητό στα σημεία σίτισης σε κάθε γειτονιά, εκείνος που θα βάλει λίγο νερό το καλοκαίρι έξω απ’ την πόρτα του για τα ζωάκια που διψούν, εκείνος που θα δώσει ένα τρυφερό χάδι μ’ όλη του την αγάπη, όταν τον πλησιάσει ένα εγκαταλελειμμένο και ανυπεράσπιστο πλάσμα.
Άνθρωπος είναι εκείνος που σε στιγμή ανάγκης ενός άλλου, θα κάνει ό,τι θα έκανε ακόμη κι αν συνέβαινε το ίδιο γεγονός στον ίδιο ή σε οικείο του. Εκείνος που θα τρέξει να βοηθήσει και να συνεισφέρει όταν του ζητηθεί βοήθεια, είτε χειρωνακτική, είτε ψυχολογική, είτε απλώς ως φυσική παρουσία.
Ακόμη πιο άνθρωποι γινόμαστε όταν δε μας έχει ζητηθεί κάτι, αλλά εμείς οι ίδιοι, γνωρίζοντας σε βάθος τις δυνατότητές μας, υποστηρίζουμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη ή ακόμη και φιλανθρωπικούς σκοπούς και έργα συλλόγων για παιδιά ή άτομα με αναπηρία. Γιατί θέλουμε να προσφέρουμε.
Υπάρχουν δεκάδες τρόποι ν’ ανακαλύψεις πώς μπορείς να γίνεις χρήσιμος και τι μικρό μπορείς να κάνεις για κάποιον που θα του είναι πολύ σημαντικό. Αρκεί να έχεις τη θέληση να προσφέρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στους άλλους.
Πώς μπορείς, λοιπόν, να μη γοητεύεσαι από ανθρώπους που έχουν βάλει τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα, έχουν απαγκιστρωθεί απ’ τη ναρκισσιστική προσέγγιση της εικόνας και της προσωπικότητάς τους και έχουν αντιληφθεί τη σημασία της ομάδας, της κοινότητας, του όλου, της ανθρωπότητας;
Η μεγαλύτερη γοητεία ενός ανθρώπου είναι η ανθρωπιά. Κι όσο κι αν θεωρείται αυτονόητη, δεν είναι. Ανθρωπιά στις πράξεις, στις διαθέσεις, στα συναισθήματα. Ν’ αγαπάς και να συμπαρίστασαι στους άλλους είναι ό,τι πιο όμορφο μπορείς να κάνεις για να δώσεις αξία στην ανθρώπινη φύση σου. Αίμα και κόκκαλα είμαστε. Ας δώσουμε ψυχή στην ύπαρξή μας.
Βγες, λοιπόν, έξω και ψάξε να τους βρεις. Θα σε εντυπωσιάσουν με την απλότητα της προσφοράς τους. Τόσο φυσικοί, τόσο φωτεινοί, τόσο χαρούμενοι. Τόσο γεμάτοι.
Κι ο γεμάτος από δόσιμο άνθρωπος πάντα ακτινοβολεί. Να το θυμάσαι.
via
