Πού πάει ο έρωτας όταν φύγει;
Όταν ήταν εδώ, ορμητικός, ανεβαστικός, αμοιβαίος, υπέροχος; Όταν έρχεται απρόσκλητος και καταιγιστικός, αλλά εξ ορισμού εφήμερος. Ο έρωτας όταν φεύγει μόνος του αφήνει πίσω μόνο ζεστασιά. Φεύγει, όχι γιατί τελειώνει, αλλά γιατί αλλάζει. Μεγαλώνει, ωριμάζει, αμβλύνεται, μεταβάλλεται. Αγάπη γίνεται και νοιάξιμο. Τα ίχνη του μένουν πάντα εκεί, μπλεγμένα σε μια γλυκιά καθημερινότητα.
Η καψούρα του γίνεται χάδι.
Η κτητικότητά του γίνεται κατανόηση και ο αυθορμητισμός του επιλογή. Ο καφές του το πρωί πριν ξυπνήσει και το αγαπημένο του φαγητό το μεσημέρι πριν πεινάσει. Το μήνυμα χωρίς λόγο και τα άπειρα λόγια. Τα ψιθυριστά τη νύχτα, τα ήρεμα τη μέρα, τα θυμωμένα, τα κατευναστικά, τα όμοια και τα ανόμοια. Αμοιβαία και αμφίδρομη φροντίδα γίνεται. Οικείο άγγιγμα και γλυκιά συνήθεια. Ο έρωτας αυτός αφήνει μέσα σου εκτίμηση και θαυμασμό. Επιβεβαιώνει κάθε στιγμή την επιλογή σου, είτε θέλεις να τον φιλήσεις, είτε θέλεις να τον πνίξεις. Ο θυμός είναι στιγμιαίος, τα νεύρα φευγαλέα. Η κούραση και η βαρεμάρα φεύγουν με τα γέλια του σήμερα και τα σχέδια του αύριο. Αγαπάς.
Πού πάει ο έρωτας όταν σου τον διώχνουν όμως;
Όταν ήταν εδώ, ορμητικός αλλά απογοητευτικός, αυθόρμητος αλλά καταστρεπτικός. Δυναστικός, ολέθριος, εκρηκτικός. Τι γίνεται όταν ήταν φωτιά σβήσει; Όταν περάσει μέσα από τον πόθο και δε μείνει τίποτα για να συνεχίσεις; Αδιαφορία γίνεται. Περνάς δίπλα από τον άλλο και ούτε ένα βλέμμα.
Η καλημέρα περιττή, τα λόγια αχρείαστα.
Όσα μοιράστηκες γίνανε πάλι δικά μου και δικά σου και όσα επιθύμησες γίνανε παρελθόν. Αδιαφορείς.
Και κάποιες φορές είναι η ορμή του έρωτα τόσο καταστροφική, που η φωτιά δε σταματά απλά να σιγοκαίει και να μας ζεσταίνει. Κάποιες φορές δε σβήνει μόνο. Κάποιες φορές η φωτιά γίνεται πάγος. Δε μεγαλώνει, δεν ομορφαίνει, δεν αποχωρεί σιωπηλά και ήρεμα. Δεν αφήνει αναμνήσεις και μουσικές πίσω της.
Έρχεται και θρονιάζεται πάνω στο πιο κρύο συναίσθημα που μπορεί να επιλέξει.
Στην περιφρόνηση. Μένεις με τη φρικτή σκέψη ότι πόθησες εκείνο που δεν εκτιμάς. Αυτό που σε υποτίμησε και εσύ το υπερτίμησες. Αυτό που επέτρεψες να σε παρασύρει και έπειτα το απαξίωσες γιατί απλούστατα το γνώρισες. Το έζησες και το έκρινες μικρό, κατώτερο, ανάξιο. Αυτό το κρύο συναίσθημα βγαίνει από εσένα και επιστρέφει τελικά σε εσένα ακόμη πιο παγωμένο . Γιατί βάζει στο μικροσκόπιο την επιλογή σου και εσένα τον ίδιο τελικά.
Είναι τόσο κόντρα με το μεγαλείο του έρωτα, που σχεδόν σε τρομάζει.
Ταρακουνά με δύναμη την κρίση σου, σου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο και σε ταράζει. Περιφρονείς και περιφρονείσαι.
Ναι, κάποιες φορές ο έρωτας γίνεται αγάπη, μέσα σε μια κούπα καφέ. Άλλες γίνεται ένα αδιάφορο νεύμα στο δρόμο και άλλες μένει ένα μεγάλο ερωτηματικό που ποτέ δε βρίσκει απάντηση.
Όμως, τυχερός ή άτυχος, πάντα θα αναρωτιέμαι πόσο τυφλός είναι τελικά…
