Κάποτε βρισκόμουν στην Τζαϊπούρ κι ένα πρωί ήρθε να με δει ένας άντρας και είπε: «Είσαι θεϊκός.»
Εκεί καθόταν ένας άλλος άντρας, ο οποίος ήταν πολύ εναντίον μου και είπε: «Είσαι σχεδόν διαβολικός.»
Εγώ είπα: «Έχεις δίκιο.»
Ο πρώτος άνθρωπος ανησύχησε κάπως. Είπε: «Τί εννοείς; Και σ' εμένα και σ’ αυτόν τον άνθρωπο, είπες, 'έχεις δίκιο. ’ Δεν μπορεί όμως να έχουμε και οι δύο δίκιο.»
Του είπα: «Όχι μόνο δύο, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν να έχουν δίκιο όταν λένε κάτι για μένα, επειδή ό,τι κι αν λένε για μένα, στην πραγματικότητα μιλάνε για τον εαυτό τους. Πώς μπορεί να γνωρίζουν εμένα; Αυτό είναι ανέφικτο. Εκείνοι δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους ακόμη. Ό,τι κι αν λένε, είναι δική τους ερμηνεία.» Έτσι, ο άνθρωπος είπε: «Τότε, ποιος είσαι; Αν το ότι είσαι θεϊκός είναι δική μου ερμηνεία και το ότι είσαι διαβολικός είναι δική του ερμηνεία, τότε εσύ ποιος είσαι;»
Είπα: «Εγώ είμαι απλώς ο εαυτός μου. Εγώ δεν έχω καμία ερμηνεία για τον εαυτό μου, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Εγώ απλώς απολαμβάνω το να είμαι ο εαυτός μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είμαι ευτυχισμένος με το να είμαι ο εαυτός μου.»
Κανένας δεν μπορεί να πει τίποτα για σένα. Ό,τι κι αν λένε οι άνθρωποι για άλλους, στην πραγματικότητα μιλάνε για τον εαυτό τους. Εσύ όμως κλονίζεσαι, επειδή εξακολουθείς να είσαι προσκολλημένος σε ένα ψεύτικο κέντρο. Εκείνο το ψεύτικο κέντρο εξαρτάται από τους άλλους, οπότε πάντοτε στηρίζεσαι στο τι λένε οι άλλοι για σένα. Και πάντοτε προσπαθείς να τους ικανοποιήσεις. Πάντοτε προσπαθείς να είσαι ευυπόληπτος, πάντοτε προσπαθείς να στολίσεις το εγώ σου. Αυτό είναι αυτοκτονικό.
Αντί να ταράζεσαι με το τι λένε οι άλλοι, θα έπρεπε να αρχίσεις να κοιτάζεις μέσα σου. Το να γνωρίσεις ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός, δεν είναι τόσο φτηνό. Όμως οι άνθρωποι πάντοτε διψούν για φτηνά πράγματα.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ
OSHO
