Θυμάμαι αξέχαστα θεωρητικούς και θετικούς να λογομαχούν κατά τα σχολικά χρόνια κι ειδικότερα την τελευταία χρονιά της τρίτης λυκείου. Ολοκληρωτικά αντίθετα πλάσματα που αδυνατούσαν να κατανοήσουν το ένα το άλλο. Φέρνοντας στη μνήμη μου αυτούς τους μακροχρόνιους καβγάδες, παρατηρώ ότι οι θετικοί πάντα στέκονταν στην άποψη πως οι θεωρητικοί είναι χαζά παιδιά χαρά λουσμένα, βαρετοί άνθρωποι που ασχολούνται με βαρετά πράγματα και το κυριότερο και πιο ενοχλητικό απ’ όλα πως είναι παπαγάλοι. Αντίθετα, οι θεωρητικοί εξέφραζαν πάντα με ευφράδεια λόγου την άποψη ότι οι θετικοί είναι ανίκανοι εκ φύσεως να δουν και να κατανοήσουν το οτιδήποτε που δε σχετίζεται με τη λογική, τα στατιστικά και τους αριθμούς. Η συζήτηση δεν έβγαζε ποτέ πουθενά, με τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα να εμμένουν στις απόψεις τους.
Η αλήθεια είναι πως οι αυθεντικοί θεωρητικοί δεν είναι καθόλου παπαγάλοι και πως απλώς αγαπούν τα λόγια και τις θεωρίες, παθιάζονται με τις αναλύσεις και ταυτόχρονα, όμως, αναγνωρίζουν το μεγαλείο των θετικών μυαλών. Θαυμάζουν όλα εκείνα τα τέρατα λογικής, θεωρούν πως έχουν μια εξυπνάδα διαφορετική απ’ τη δική τους, η οποία παραμένει εξυπνάδα ό,τι και να γίνει. Με λίγα λόγια τους αποδέχονται παρ’ όλο που δεν μπορούν να τους κατανοήσουν.
Οι θετικοί πάλι δεν είναι ακριβώς έτσι. Αγαπούν τον εαυτό τους, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται κι αντιμετωπίζουν γεγονότα και καταστάσεις. Η λογική γι’ αυτούς είναι το υπέρτατο αγαθό κι ο κόσμος των θεωρητικών τους μπερδεύει και τους συγχύζει, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική. Αποτέλεσμα αυτού να επιλέγουν ν’ αδιαφορήσουν για ένα σύμπαν που μοιάζει αλλόκοτο στα μάτια τους.
Αυτό, όμως, που κανείς δε βλέπει εκ πρώτης όψεως είναι η διαφορετική νοημοσύνη των δύο αυτών κατηγοριών ανθρώπων, αν φυσικά θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Ανοίγοντας τον υπολογιστή και ψάχνοντας για λίγο θ’ ανακαλύψεις με μεγάλη ευκολία πως υπάρχουν οκτώ διαφορετικά είδη νοημοσύνης. Ναι, οκτώ. Άλλοι έχουν δύο και τρία μαζί κι άλλοι ένα και μοναδικό είδος. Τα βασικότερα είναι απ’ τη μία η λογική νοημοσύνη και από την άλλη η συναισθηματική.
Καθόλου δύσκολο, λοιπόν, δεν είναι να αντιληφθείς πως τα θετικά μυαλά έχουν αυξημένη τη λογική νοημοσύνη, ενώ τα θεωρητικά τη συναισθηματική. Να γιατί λοιπόν οι πρώτοι έχουν αυτή την ενοχλητική επιστημονική λογική, να γιατί έχουν την ικανότητα να οργανώνουν τις διάφορες πληροφορίες που έχουν κατά καιρούς σε δεδομένα και ζητούμενα. Είναι ολοφάνερο τώρα το γιατί στοχεύουν με απόλυτη λογική στη λύση των προβλημάτων που τυχόν τους προκύπτουν. Γι’ αυτούς όλα στηρίζονται στη σχέση αιτίας-αποτελέσματος για μαθηματικό πρόβλημα ή μη. Και θα μου πεις «καλά, εντάξει ας αντιμετωπίζουν τα πρακτικά ζητήματα με αυτό τον τρόπο, αλλά και τον έρωτα και τη φιλία;». Κι όμως, ναι, το κάνουν και γι’ αυτό έρχονται σε ρήξη με τους θεωρητικούς.
Δεν έχουν οι θεωρητικοί ούτε κατά διάνοια την αριθμητική νοημοσύνη μέσα τους κι άντε το πολύ-πολύ να έχουν τη λεκτική που δικαιολογεί γιατί παίζουν στα δάχτυλα τη γλώσσα τους και γιατί εξηγούν κι αναλύουν πράξεις και γεγονότα στο έπακρο. Το σίγουρο είναι πως η συναισθηματική νοημοσύνη ευθύνεται για το ότι ο θεωρητικός μονίμως παρατηρεί γύρω του τις ανθρώπινες συμπεριφορές, ενδιαφέρεται ν’ αναλύσει το κάθε άτομο που συναντά ξεχωριστά, μήπως και καταφέρει να βρει τους σκοπούς, τα κίνητρα και το γενικότερο τρόπο λειτουργίας και σκέψης του.
Καταλήγοντας, όση κοροϊδία και να ρίχνει ο ένας στον άλλον, η κατάσταση δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Πάντα θα υπάρχουν δυο διαφορετικοί κόσμοι και πάντα οι άνθρωποι να ταιριάζουν περισσότερο στον ένα κόσμο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δυσκολεύονται να κατανοήσουν ένα κείμενο γιατί βρίσκουν σ’ αυτό πολλές άχρηστες λεπτομέρειες και πάντα θα υπάρχουν οι περιγραφικοί τύποι που ζουν για τις λεπτομέρειες.
Ναι, θα συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοί που δυσκολεύονται να κάνουν ακόμα και μια απλή πρόσθεση -για διαίρεση δεν το συζητώ- και απ’ την άλλη θα υπάρχουν εκείνοι που θα χρειαστούν δέκα χρόνια για να γράψουν μια ολοκληρωμένη έκθεση. Είμαστε όλοι χαζοί κι όλοι έξυπνοι απλά σε διαφορετικούς τομείς. Αν το αποδεχόμασταν θα κάναμε τη ζωή μας λιγάκι πιο εύκολη. Αν παραδεχόμασταν πως κάθε θεωρητικό μυαλό χρειάζεται στη ζωή του ένα θετικό κι αντίστροφα, όλα θα ήταν πιο απλά κι ειρηνικά.
Δυστυχώς όμως, αν δεν παινέσουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει, επομένως μη σας φανεί παράξενο που η κόντρα αυτή θα συνεχίσει να διαιωνίζεται. Μη σας φανεί παράλογο που η διαμάχη των μεν με τους δε θα συνεχίζεται εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
