Σκεφτόμουν εάν είχα ποτέ την ελευθερία στην ζωή μου
να πω πραγματικά αυτό που αισθανόμουν.
Μοιραζόμουν άραγε τις σκέψεις μου τις ιδέες μου
ή απλά περίμενα να προβάλουν οι άλλοι τις ιδέες τους
για το τι είμαι εγώ,
τι μπορώ να κάνω και να βιώσω;
Μπορεί να είναι πιο εύκολο για μένα
να προσπαθώ να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των άλλων
και να αποφύγω την σύγκρουση.
Μπορεί και να πιστεύω ότι κάνω και τον άλλο ευχαριστημένο
και ταυτόχρονα γίνομαι και αρεστός,
με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Με τι κόστος όμως;
Τα δικά μου αυθεντικά κομμάτια που είναι;
Είχα προσδοκία για το τι θα πρέπει να με κάνει ευτυχισμένο: σταθερότητα, ασφάλεια, αρμόνια, αποδοχή, αγάπη. Πως όμως να ψάχνω να τα βρω όλα αυτά εκτός από εμένα, όταν πρωτίστως δεν τα έχω βρει μέσα μου; Κάτι λείπει είπα... και ξεκίνησα.
Ακολούθησα το πάθος μου, το έκανα σπούδασα φιλοσοφία, ασχολήθηκα με την πνευματικότητα και είδα καθαρά ότι ζούσα σε ένα πλαίσιο οικογενειακών κανόνων και κοινωνικών ρητρών μέσα από το οποίο δεν ήξερα πως να ακούσω τον εαυτό μου. Μεγάλωσα ντροπαλός και φοβισμένος μήπως πω την λάθος απάντηση που δεν ταίριαζε με το τι, οι άλλοι μου είπαν να κάνω, να είμαι και να σκέφτομαι.
Η κοινωνική μάσκα φοριέται την στιγμή που γεννιόμαστε και ακούμε τις πρώτες μας λέξεις. Μαθαίνουμε να ευχαριστούμε τους άλλους, να ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες τους και να αποφεύγουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, το οποίο με την σειρά του γίνεται ένας δια βίου αγώνας του «είμαι αρκετά καλός;» «γνωρίζω αρκετά;» «έχω αρκετά;».
Έχω αυτήν την ανάγκη, τον πόθο να με ακούσουν για αυτόν που είμαι χωρίς όρους, αλλά βρίσκω τον εαυτό μου στο μονοπάτι της αγάπης με όρους( μετρώ την αγάπη σε είδος, σε χρόνο, σε λόγο κλπ) αναζητώντας την έγκριση και αναγνώριση από τους άλλους γνωρίζοντας τελικά οτι όλα αυτά είναι μέσα μου.
Έχω δυο αγαπημένους φίλους ο ένας είναι συνοδοιπόρος στο ταξίδι της πνευματικής αναζήτησης και ο άλλος συνοδοιπόρος στο κομμάτι της υλικής αναζήτησης.
Κάποια στιγμή πριν κάποια χρόνια είχα θυμώσει με τον δεύτερο φίλο μου γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει ότι υπάρχουν και αλλά πράγματα πέρα του υλικού κόσμου και προσπαθούσα να τον πείσω ότι είναι λάθος να βρίσκεται μόνο εκεί.
Από την άλλη γνώριζω πόσο σημαντικός είναι στην ζωή μου και ήθελα να τον αλλάξω αλλά να μην τον χάσω κιόλας.
Έτσι έβραζα στο ζουμί μου. Προσπαθούσα να τον αλλάξω για να κάνω έμενα και τον εγωισμό μου χαρούμενους! εκεί έπεσε το κέρμα της συνειδητοποίησης τον έκρινα για αυτό που δεν είναι και δεν τον αποδεχόμουν και για άλλη μια φορά έπαιζα τον ρόλο του σωτήρα και σταμάτησα.
Οι επιλογές που κάνουμε αποτελούν γνώσεις και εμπειρίες για την πορεία της ζωής μας και ο καθένας έχει 100% την ευθύνη αυτών χωρίς παρεμβολή από άλλους( ιδίως εμένα)
Ακολούθησα το πάθος μου, το έκανα σπούδασα φιλοσοφία, ασχολήθηκα με την πνευματικότητα και είδα καθαρά ότι ζούσα σε ένα πλαίσιο οικογενειακών κανόνων και κοινωνικών ρητρών μέσα από το οποίο δεν ήξερα πως να ακούσω τον εαυτό μου. Μεγάλωσα ντροπαλός και φοβισμένος μήπως πω την λάθος απάντηση που δεν ταίριαζε με το τι, οι άλλοι μου είπαν να κάνω, να είμαι και να σκέφτομαι.
Η κοινωνική μάσκα φοριέται την στιγμή που γεννιόμαστε και ακούμε τις πρώτες μας λέξεις. Μαθαίνουμε να ευχαριστούμε τους άλλους, να ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες τους και να αποφεύγουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, το οποίο με την σειρά του γίνεται ένας δια βίου αγώνας του «είμαι αρκετά καλός;» «γνωρίζω αρκετά;» «έχω αρκετά;».
Έχω αυτήν την ανάγκη, τον πόθο να με ακούσουν για αυτόν που είμαι χωρίς όρους, αλλά βρίσκω τον εαυτό μου στο μονοπάτι της αγάπης με όρους( μετρώ την αγάπη σε είδος, σε χρόνο, σε λόγο κλπ) αναζητώντας την έγκριση και αναγνώριση από τους άλλους γνωρίζοντας τελικά οτι όλα αυτά είναι μέσα μου.
Έχω δυο αγαπημένους φίλους ο ένας είναι συνοδοιπόρος στο ταξίδι της πνευματικής αναζήτησης και ο άλλος συνοδοιπόρος στο κομμάτι της υλικής αναζήτησης.
Κάποια στιγμή πριν κάποια χρόνια είχα θυμώσει με τον δεύτερο φίλο μου γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει ότι υπάρχουν και αλλά πράγματα πέρα του υλικού κόσμου και προσπαθούσα να τον πείσω ότι είναι λάθος να βρίσκεται μόνο εκεί.
Από την άλλη γνώριζω πόσο σημαντικός είναι στην ζωή μου και ήθελα να τον αλλάξω αλλά να μην τον χάσω κιόλας.
Έτσι έβραζα στο ζουμί μου. Προσπαθούσα να τον αλλάξω για να κάνω έμενα και τον εγωισμό μου χαρούμενους! εκεί έπεσε το κέρμα της συνειδητοποίησης τον έκρινα για αυτό που δεν είναι και δεν τον αποδεχόμουν και για άλλη μια φορά έπαιζα τον ρόλο του σωτήρα και σταμάτησα.
Οι επιλογές που κάνουμε αποτελούν γνώσεις και εμπειρίες για την πορεία της ζωής μας και ο καθένας έχει 100% την ευθύνη αυτών χωρίς παρεμβολή από άλλους( ιδίως εμένα)
Όταν είσαι αγάπη,
μοιράζεσαι,
διδάσκεις,
γίνεσαι πρότυπο
για μίμηση,
με πάθος
και περιέργεια,
συμπόνια και
κατανόηση.
Πώς επικοινωνούμε αυθεντικά έτσι ώστε οι άλλοι
να μας ακούν και να είναι ανοιχτοί σε μας;
Μπορεί να βοηθήσει αν χρησιμοποιήσετε αυτές τις φράσεις:
Παρατηρώ ότι...
Είσαι πρόθυμος να...
Είμαι περίεργος για...
Αισθάνομαι…
Εσύ τι αισθάνεσαι;
Είσαι ανοιχτός να ακούσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου γύρω από αυτό;
Αυτό είναι που επιθυμώ για τη σχέση μας...
Εσύ τι θέλεις για τη σχέση μας;
Είσαι πρόθυμος να ακούσεις τη δική μου άποψη, ακόμα και αν δεν είναι η ίδια με τα δικά σου;
Είμαι απογοητευμένος ή δεν είμαι εντάξει με... γιατί αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι...
Νομίζω ότι...
Πιστεύω ότι...
Τι νομίζεις;
Τι πιστεύεις;
Τι ακριβώς εννοείτε με...
Μπορεί να θέλετε να αποφύγετε
ορισμένες φράσεις που έρχονται
αντιμέτωποι με την κριτική και την κρίση,
καθώς μπορεί να προκαλέσει και να επηρεάσει
την αμυντική ικανότητα του άλλου
να είναι αυθεντικός μαζί σας:
Θα πρέπει να...
Ποτέ δεν...
Πρέπει πάντα...
Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις ότι...
Τι έπαθες;
Γιατί ή πώς να μην μπορείτε να δείτε ότι...
Είμαι τόσο απογοητευμένος που...
Πώς μπόρεσες...;
Δεν σε πιστεύω...
Είσαι τόσο...
Προσθέστε μερικές ακόμα δικές σας σκέψεις για περισυλλογή.
