ΑλλαΓή Πορείας: θέλω ν’ ακυρώσω το παρόν ταξίδι και ν’ αλλάξω προορισμό

Στα μεγάλα ταξίδια γαντζώνεται ο Εαυτός 

από τη λευκή διαχωριστική γραμμή. 

Τόσο κουρασμένο το κορμί, 

ακολουθεί τα άλογα του οχήματος, 

σαν δεμένο κουφάρι που σέρνεται 

σε αποτρόπαιο πανηγύρι καταναγκασμών. 

Μεγάλα ταξίδια! 

Ύβρις να συγκρίνονται τ' ανόμοια. 

Γήινες πεπερασμένες διαδρομές, 

σε τεχνητούς δρόμους, 

με τεχνητά μέσα, 

προς τεχνητό προορισμό… 

Παρατηρώ άρτιους ανθρώπους 
με τεμαχισμένες σκέψεις 
να αιμορραγούν ένα διάφανο τίποτα 
πάνω στην μαύρη άσφαλτο. 

Κανείς δε δικαίωσε το καβαφικό του ταξίδι. 

Όλοι οι δρόμοι κουλουριάζονται στο τέλος 

σε έναν κόμπο σπαραχτικής αγκαλιάς 

ορφανού εμβρύου που στερείται μήτρας, 

ζεστασιάς και αγάπης… 

Ίσα-ίσα μία φτηνή αφορμή για να γράφονται ποιήματα

 (Κάκια Παυλίδου, 

REFLECTIONS OF FEELINGS)

Πήρα το σώμα μου 

μαζί μου αυτή τη φορά. 

Θα του μάθω να περπατά 

το Καβαφικό μου μονοπάτι 

κι ας ξεψυχήσει από Ποίηση...

Φωτιά. 

Σέρνω τη φτέρνα στο οδόστρωμα. 

Πριν ματώσει ως το κόκκαλο 

δημιουργεί σπινθήρα πόΝου. 

Φωτιά. 

Ένας τρόπος για να μάθεις 

την αξία της Ύλης 

είναι να την πυρπολήσεις, 

να δεις πόσο καλό προσάναμμα 

είναι για το κρύο 

της ματαιόδοξης Ζωής. 

Οι ταχύτητες  καλπάζουν. 

Ασυναίσθητα κρατώ το χαλινάρι,

 όχι να για κατευθύνω το όχημα, 

μα για να μην εκσφενδονιστώ 

έξω από τον  Ιππόδρομο των προκλήσεων. 

Κάλπικες προΚλήσεις, 

φτιαγμένες. 

Σπασμένη έννοια. 

Κλήσεις αναπάντητες 

με ηχογραφημένη πρώτη φράση 

σταθερής χροιάς από τη φωνή 

μιας υπαλλήλου διαφημιστικής εταιρίας 

που πουλά καλές ευκαιρίες Ζωής. 

Δεν προλαβαίνω καν 

να αφήσω το χαλινάρι 

για να απαντήσω στο ακουστικό. 

Στα μεγάλα ταξίδια 

η λευκή διαχωριστική γραμμή 

ερπετοποιείται. 

Θρέφεται με το αίμα 

που χύνεται στα σημεία ατυχήματος. 

Φουσκώνει την κοιλιά 

και ωσάν εγκυμονούσα 

βάζει τρικλοποδιές στα λεωφορεία 

που κουβαλάνε ισοβίτες. 

Μόνο εκείνο το απροσάρμοστο αγόρι 

σκαρώνει γέννες. Καισαρικές. 

Καβαλάει το ποδήλατο, 

δένει στις πίσω ρόδες χαρτόνι 

για να κάνει σαματά 

και έναν σουγιά. 

Κάνει πηδάλι με όλη του τη δύναμη 

και πλησιάζει την λευκή 

διαχωριστική γραμμή τόσο, 

ώστε να μπήξει στο δέρμα της 

την αιχμηρή του Ελευθερία. 

Σκίζει την κοιλιά της... 

γεμίζει ο κόσμος 

τεμαχισμένες φωνές νεκρών ανθρώπων 

που έπεσαν στην ώρα του καθήκοντος..

Περνώ από το σημείο του συμβάντος. 

Εκκωφαντική η ταχύτητα της Ζωής μου. 

Τα άλογα μυρίζονται κίνδυνο, 

μα ο σακατεμένος νους 

μηδενίζει τις εξωτερικές δυνάμεις 

και ο νόμος της αδράνειας υπερνικά 

κάθε προσπάθεια για απότομο φρενάρισμα. 

Προσπερνώ, 

όπως προσπερνάς κάθε φορά 

που μία μάνα χαστουκίζει το μικρό της, 

όπως προσπερνάς κάθε που 

ένας αστυνομικός χτυπά έναν διαδηλωτή, 

όπως προσπερνάς κάθε φορά 

που ένα δικό σου παιδί πετά πέτρες σε ένα σκύλο... 

Προσπερνώ, 

μα η εικόνα καταγράφεται. 

Σε κάποιες κρίσεις ανθρωπιάς μου, 

κάτι βράδια συννεφιασμένου ουρανού, 

επιβραδύνω. 

Το μισό βράδυ πατώ φρένο 

για να προλάβω λίγο πριν το χάραμα 

να ακινητοποιήσω την Ορμή της Ζωής μου 

δεξιά του δρόμου. 

Φοβάμαι, βέβαια, μην 

στα Δεξιά πετύχω Εισπράκτορες 

που βιάζουν Κορίτσια, Ζωές, Δυνάμεις κι Αδυναμίες. 

Στ' Αριστερά του δρόμου η πρόσβαση είναι δύσκολη, 

μιας και ο δρόμος είναι διπλής 

κι αδιάλειπτης κυκλοφορίας. 

Παρκάρω στο κενό, δεξιά, 

και με ένα βλέμμα παραδομένο 

στην διάσπαση προσοχής 

που μου δίδαξαν επιτυχώς 

όλα τα επιταχυνόμενα αντικείμενα του ταξιδιού 

που πετάγονται από κάθε κατεύθυνση αιφνιδιασμού. 

Νιώθω τις Σκέψεις μου 

να παραπατούν εκτροχιασμένες, 

χωρίς να επιβραδύνουν στιγμή. 

Η μαστούρα έχει πολλές συνταγές 

και οι Ιθύνοντες 

μας πουλούν την καλύτερη 

πάντα σε ποιότητα. 

Παρατηρώ άρτιους ανθρώπους 

με τεμαχισμένες σκέψεις 

να αιμορραγούν ένα διάφανο τίποτα 

πάνω στην μαύρη άσφαλτο. 

Κανείς δε δικαίωσε το  καβαφικό του ταξίδι. 

Όλοι οι δρόμοι κουλουριάζονται στο τέλος 

σε έναν κόμπο σπαραχτικής αγκαλιάς 

ορφανού εμβρύου που στερείται μήτρας, 

ζεστασιάς και αγάπης.

Δε θέλω να πεθάνω λαχανιασμένη, 

ούτε ορφανή. 

Ο θάνατος λένε 

είναι συνυφασμένος με τον τρόπο που έζησες. 

Πλησιάζω στον κισσέ του Ταξιδιωτικού Γραφείου.
-Θέλω να ακυρώσω το εισιτήριό μου 

και να κόψω νέο για άλλο προορισμό.

-Αδύνατο! 

Έχετε ήδη χρησιμοποιήσει το εισιτήριο 

και είστε στα μισά της διαδρομής. 

-Θέλω να ακυρώσω το παρόν ταξίδι 

και να αλλάξω προορισμό 

και μέσο μετακίνησης.

-Αδύνατο! 

Είστε ήδη στην ουρά 

της κυκλοφοριακής αλυσίδας 

και ήδη με τη στάση σας 

δημιουργείτε σοβαρό πρόβλημα 

μποτιλιαρίσματος στους ταξιδιώτες 

που έπονται.

Ο Πατέρας μου στις υπηρεσίες του κράτους, κάθε φορά που ένας υπάλληλος επέμενε να του απαντά δογματικά χωρίς να κατανοεί το δικαίωμά του να ορίζει τα δρώμενα της Ζωής του, ανέβαινε στο γραφείο, τον έπιανε από το γιακά, πλησίαζε στο πρόσωπό του και του απευθυνόταν με εκείνη την αντρική φωνή της Ψυχής του:
-Κοίτα ανθρωπάκο του τίποτα, Ελεγκτή της εύρυθμης λειτουργίας αυτού του τρελάδικου, χρέωσέ με όσα θες για τον πανικό που προκαλώ, μα εγώ αποφάσισα Ακύρωση της Συνεργασίας και ούτε εσύ, ούτε κανένας μπορεί να με υποχρεώσει  να ακολουθήσω το πρωτόκολλο των απαγορεύσεών σας.

Με τα ίδια λόγια, 

με την ίδια χροιά Ψυχής, 

ακύρωσα τα μεγάλα 

γήινα ταξίδια που μου πούλησαν 

οι Ταξιδιωτικές Εταιρίες τους.

Δε θα πεθάνω λαχανιασμένη, 

ούτε ορφανή. 

Πήρα το σώμα μου 

μαζί μου αυτή τη φορά. 

Θα του μάθω να περπατά 

το Καβαφικό μου μονοπάτι 

κι ας ξεψυχήσει από Ποίηση...

[ΠΗΓΗ: Κάκια Παυλίδου,

 αναρτήθηκε στο 

προσωπικό ιστολόγιο της 

 Reflection of feelings: 

 http://pavlidoykakia.blogspot.gr/  ]

via