Κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με τον άγγλο φιλόσοφο, δεν έχει άλλη επιλογή από το να συσσωρεύει δύναμη για να διασφαλίζει την αυτοσυντήρησή του, εξαιτίας του φόβου ότι, αν δεν το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει κάποιος άλλος, και έτσι θα βρεθεί στο έλεος του άλλου. Η φύση, βέβαια, έχει κάνει τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, διότι και ο πιο αδύναμος έχει τη δύναμη να σκοτώσει τον δυνατότερο, είτε με δόλο είτε συνασπιζόμενος με άλλους. «Πράγματι η σωφροσύνη δεν είναι παρά εμπειρία που σε ίσο χρόνο κατανέμεται εξίσου σε όσους ανθρώπους ασχολήθηκαν εξίσου με τα ίδια πράγματα. Εκείνο που ίσως κάνει μια τέτοια ισότητα να φαίνεται απίστευτη, δεν είναι παρά η έπαρση κάποιων για τη σοφία τους»[12]. Αυτή η ισότητα ικανοτήτων γεννά και ίσες ελπίδες για την επίτευξη των σκοπών των ανθρώπων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αν δύο άνθρωποι «επιθυμούν το ίδιο πράγμα, χωρίς εντούτοις να μπορούν αμφότεροι να το αποκτήσουν, γίνονται εχθροί. Και στην πορεία προς το σκοπό τους (που είναι κυρίως η αυτοσυντήρηση, αλλά και ορισμένες φορές η ευχαρίστησή τους μόνο) προσπαθούν να καταστρέψουν ή να υποτάξουν ο ένας τον άλλο»[13]. Οι πρωταρχικές αιτίες διαμάχης που προέρχονται από τη φύση του ανθρώπου είναι τρεις: ο ανταγωνισμός, η δυσπιστία και η δόξα. Η φύση διαιρεί τους ανθρώπους και τους προτρέπει να αλληλοσυγκρούονται και να αλληλοεξοντώνονται. Στην ουσία, ο αχαλίνωτος στη φυσική κατάσταση εγωισμός πρέπει να πειθαρχηθεί από μία ανώτερη ρυθμιστική αρχή, έτσι ώστε να συμπέσει η ατομική ωφέλεια με την ωφέλεια του συνόλου.[14]
ίνου και του ψόγου, και τέλος την αίσθηση του γελοίου.[31] Σε αυτόν οφείλεται η ηθική αρχή «της μεγαλύτερης ευτυχίας για τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων», που υιοθέτησε ο αγγλοσαξονικός ωφελιμισμός.[32] «Ο ωφελιμισμός είναι κατά κάποιο τρόπο η σύζευξη των ιδεών του Hobbes και της σκωτικής σχολής, ιδιαίτερα του Hume».[33] Ο David Hume (1711-1776), οπαδός της «ηθικής αίσθησης» του Hutcheson, χειραφέτησε την ηθική από τη θρησκεία και τον ορθό λόγο.[34] Σύμφωνα με τον Hume, η ηθική δεν προέρχεται από τον λόγο, ο οποίος δεν ασκεί δράση πάνω στα πάθη και στις πράξεις των ανθρώπων, μπορούμε, όμως, να συγκρίνουμε την αρετή και την κακία με τους ήχους, τα χρώματα, τη θερμότητα και το ψύχος, που δεν είναι ιδιότητες των αντικειμένων, αλλά αντιλήψεις του πνεύματος.[35] Το συναίσθημα είναι η φυσική πηγή της ηθικής και οι ηθικές διακρίσεις παράγονται από μία ηθική αίσθηση: η ηθική βιώνεται, παρά κρίνεται.[36] Ο λόγος συμβάλλει στην ηθική γιατί βοηθά να παραχθούν οι ορισμοί και τα ηθικά συμπεράσματα[37], αλλά το συναίσθημα είναι αυτό που καθορίζει τις ηθικές προτιμήσεις και την ηθική κρίση, η οποία εξηγεί και τους τελευταίους σκοπούς.[38] Η έννοια της ηθικής εμπεριέχει ένα κοινό σε όλη την ανθρωπότητα συναίσθημα, που συνιστά ένα και το ίδιο αντικείμενο στην επικύρωση όλων, και κάνει να συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι πάνω στην ίδια γνώμη. «Το πιο σημαντικό στη διδασκαλία του Hume είναι ο διαχωρισμός της χρησιμοκρατίας από το selfish system»[39] του Hobbes. Όσο, δηλαδή, «μεγαλύτερη είναι η ευτυχία που συνεπάγεται και όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτή την ευτυχία, τόσο πιο ηθική είναι μια πράξη. Το ηθικό ιδεώδες είναι: the greatest happiness of the greatest number. Αυτό είναι το έμβλημα της χρησιμοκρατίας»[40]. Εκεί καταλήγει και ο ωφελιμισμός των J. Bentham (1848-1932) και J.S. Mill (1806-1873)[41], που «αντιτάσσει μερικώς την αρχή της καλής προαίρεσης (benevolence) ή τη συμπάθεια»[42] στην εγωιστική θεωρία του Hobbes, η οποία συνδέει άρρηκτα το αγαθό με το ατομικό συμφέρον, και τη θεωρεί εσφαλμένη εμπειρικά
Επίλογος
Σε όλες τις εποχές ο φιλόσοφος νους προσπαθεί να βάλει σε τάξη τον κόσμο των αξιών τοποθετώντας στο επίκεντρο των φιλοσοφικών θεωριών την ηθική σαν θεμέλιο και απόλυτο ρυθμιστή της ζωής και της κοινωνίας. Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ηθική φιλοσοφία επιμένει σε αυτή την προσπάθεια, αλλά από τον Hobbes και μετά αναλύει και προσδιορίζει τις προϋποθέσεις της ηθικής ζωής αναζητώντας νέα ερείσματα μακριά από την κηδεμονία του θρησκευτικού δόγματος. Εγκαθιδρύοντας ο Hobbes τις βάσεις του αγγλοσαξονικού εμπειρισμού με την ονομαστή θεωρία του selfish system και τη σκεπτικιστική και πεσιμιστική ανάλυση της ανθρώπινης φύσης, απομακρύνει τον κόσμο της ηθικής από τη θεολογία και τη μεταφυσική και τον παρουσιάζει ως φυσική ωφέλεια ή κοινωνικό συμβόλαιο.
Ο Leviathan του Hobbes, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε όλος ο αγγλοσαξονικός εμπειρισμός και ωφελιμισμός, γέννησε άμεσες αντιδράσεις και προσπάθειες υπέρβασής του τόσο στη χώρα όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι μεγαλύτερες αντιδράσεις προήλθαν από τον γαλλικό Διαφωτισμό, με κύριο εκφραστή τους τον Rousseau, που, αντίθετα με τον Hobbes, διέκρινε ότι ο κεντρικός πυρήνας της ανθρώπινης φύσης είναι αγαθός και η ηθική δεν αποτελεί μία κοινωνική σύμβαση ή μία εξουσία με χαρακτήρα αναγκαίου κακού, αλλά συνιστά μία έμφυτη ανθρώπινη ορμή. Στα ίδια συμπεράσματα, από άλλο δρόμο βέβαια, καταλήγει και η γερμανική σκέψη με τον Kant, που θεωρεί την ηθική πάλι ως εσωτερική ροπή του ανθρώπου, έστω και αν αυτή η ροπή δεν εξαρτάται πλέον από την ανθρώπινη φύση, αλλά από τον «πρακτικό λόγο».
[1] W.Windelband-H.Heimsoeth, Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας, Μ.Ι.Ε.Τ., (Αθήνα, 1995):173.
[2]Στο ίδιο:149.
[3] Α. Μεταξόπουλος, Εισαγωγή, στο Λεβιάθαν, (μτφρ Γ. Πασχαλίδης – Α. Μεταξόπουλος), Γνώση, (Αθήνα, 1989): 77.
[4]T. Hobbes, Λεβιάθαν, (μτφρ. Γ. Πασχαλίδης – Α. Μεταξόπουλος), Γνώση, (Αθήνα , 1989):240-241.
[5]Στο ίδιο:241.
[6]W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.:207.
[7]Στο ίδιο:147.
[8]Στο ίδιο:210
[9]Στο ίδιο:307.
[10]T. Hobbes, ό.π.: 169.
[11]Στο ίδιο:170 συνεχίζοντας γράφει ότι «Η αιτία αυτής της διάθεσης δεν είναι πάντοτε ότι ο άνθρωπος προσδοκά απολαύσεις μεγαλύτερες από όσες έχει ήδη δοκιμάσει ή ότι δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με μία μέτρια ισχύ. Είναι ότι δεν μπορεί να σιγουρέψει την ισχύ και τα μέσα για την ευζωία, που επί του παρόντος διαθέτει, χωρίς να τα αυξήσει……».
[12]Στο ίδιο:193.
[13]Στο ίδιο: 194.
[14] Ε.Π.Παπανούτσου, Ο Κόσμος του Πνεύματος, Ίκαρος, (Αθήνα, 1949): 103.
[15] T. Hobbes, ό.π.: 198.
[16]Ε.Π.Παπανούτσου, ό.π.: 103.
[17] T. Hobbes, ό.π.: 213.
[18]Ε.Π.Παπανούτσου, ό.π.: 103.
[19]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, Σύγχρονη ηθική φιλοσοφία, Ελληνικά Γράμματα, (Αθήνα, 1995): 107.
[20]Στο ίδιο: 107.
[21]Στο ίδιο: 107.
[22]Οι W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.:212 επιπλέον γράφουν ότι «Και οι δύο πλευρές αντιπαραθέτουν στη θεολογική-δογματική θεμελίωση της πρακτικής φιλοσοφίας τον lex naturalis».
[23]Στο ίδιο: 296.
[24] J. Locke, Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση, (μτφρ. Γ. Λιόνη), Αναγνωστάκη: 256.
[25]W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.:295.
[26]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 109.
[27]W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.:212.
[28]Ε.Π.Παπανούτσου, ό.π.: 115-116.
[29]W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.:301.
[30]Γ. Μολυβάς, «Οι πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού», στο Φιλοσοφία στην Ευρώπη, Τόμος Β΄, Ε.Α.Π., (Πάτρα, 2000): 96.
[31]Ε.Π.Παπανούτσου, ό.π.: 118.
[32]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 110-111.
[33] Γ. Μολυβάς, ό.π.: 97
[34]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 111
[35] Ν. Χιουμ, Ο άνθρωπος και η εμπειρία, (μτφρ. Γ. Λιόνη), Αναγνωστίδης: 143.
[36]Στο ίδιο: 143-145.
[37]Στο ίδιο: 148.
[38]Στο ίδιο: 1149-150.
[39] W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.: 312.
[40] W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.: 307
[41]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 116.
[42]Γ. Μολυβάς, ό.π.: 97.
[43]Ζαν- Ζακ Ρουσό, Πραγματεία περί της καταγωγής και των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, (μτφρ. Μ. Αλεξίου-Καναγκίνη), Σύγχρονη εποχή, (Αθήνα , 1992): 101.
[44]Στο ίδιο: 101.
[45]Στο ίδιο: 103.
[46]W.Windelband-H.Heimsoeth, ό.π.: 315
[47]Γ. Μολυβάς, ό.π.: 121.
[48]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 118.
[49]Στο ίδιο: 118.
[50]Im. Kant, Κριτική του Πρακτικού Λόγου, (μτφρ. Γ.Δ. Σκούρτση), Αναγνωστίδης: 50-51.
[51]Στο ίδιο: 71.
[52]Στο ίδιο: 82.
[53]Στο ίδιο: 92.
[54]Στο ίδιο: 173.
[55]Στο ίδιο: 218.
[56]Ε.Π.Παπανούτσου, ό.π.: 133.
[57]Στο ίδιο: 142.
[58]Π. Βαλλιάνος, «Η αυτονομία της λογικής συνείδησης στη φιλοσοφία του Καντ», στο Φιλοσοφία στην Ευρώπη, Τομ. Γ΄, Ε.Α.Π., Πάτρα (2000): 45
[59]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 119-120.
[60] Π. Βαλλιάνος, ό.π.: 46.
[61]Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 119
[62]Π. Βαλλιάνος, ό.π.: 50.
[63] Μ. Δραγώνα – Μοναχού, ό.π.: 120-121.
Βιβλιογραφία
Βαλλιάνος, Π., «Η αυτονομία της λογικής συνείδησης στη φιλοσοφία του Καντ», στο Φιλοσοφία στην Ευρώπη, Τομ. Γ΄, Ε.Α.Π., (Πάτρα, 2000)
Δραγώνα – Μοναχού, Μ., Σύγχρονη ηθική φιλοσοφία, Ελληνικά Γράμματα, (Αθήνα, 1995)
Hobbes, T., Λεβιάθαν, (μτφρ. Γ. Πασχαλίδης – Α. Μεταξόπουλος), Γνώση, (Αθήνα, 1989)
Kant, Im., Κριτική του Πρακτικού Λόγου, (μτφρ. Γ.Δ. Σκούρτση), Αναγνωστίδης (Αθήνα)
Locke, J., Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση, (μτφρ. Γ. Λιόνη), Αναγνωστάκης, (Αθήνα)
Μεταξόπουλος, Α., Εισαγωγή, στο Λεβιάθαν, (μτφρ Γ. Πασχαλίδης – Α. Μεταξόπουλος), Γνώση, (Αθήνα, 1989)
Μολυβάς, Γ., «Οι πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού», στο Φιλοσοφία στην Ευρώπη, Τόμος Β΄, Ε.Α.Π., (Πάτρα, 2000)
Παπανούτσος, Ε. Π., Ο Κόσμος του Πνεύματος, Ίκαρος, (Αθήνα, 1949)
Ρουσό, Ζαν- Ζακ, Πραγματεία περί της καταγωγής και των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, (μτφρ. Μ. Αλεξίου-Καναγκίνη), Σύγχρονη εποχή, (Αθήνα , 1992) Χιουμ, Ντ., Ο άνθρωπος και η εμπειρία, (μτφρ. Γ. Λιόνη), Αναγνωστίδης, (Αθήνα) Windelband, W.-Heimsoeth, H., Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας, Μ.Ι.Ε.Τ., (Αθήνα, 1995)