Η απόφαση να αφήσει κάποιος μια σχέση ή μια κατάσταση στην οποία έχει επενδύσει ακόμα και την ψυχή του, πέρα από τον χρόνο, τη διάθεση, τα όνειρα κι όλα τα συναφή, σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση κι ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι δε γεννιέται από τη μια στιγμή στην άλλη. Το βάθος που έχει φτάσει η σχέση, είναι κι ένας από τους πολύ βασικούς λόγους που πολλοί δυσκολεύονται να χωρίσουν, καθώς έχοντας επενδύσει πολύ χρόνο σε αυτή, θεωρούν κρίμα να τη διαλύσουν, να πάει χαμένος τόσος χρόνος, τόσος κόπος.
Έτσι μένουν κολλημένοι με την ιδέα πως αξίζει ακόμα μια φορά να προσπαθήσουν και να παλέψουν για να την κρατήσουν. Η ιδέα πως θα μείνουν μόνοι και θα ξεφύγουν από κάτι που μέχρι τότε ήταν η καθημερινότητα, η ρουτίνα, η σταθερότητά τους, είναι από μόνη της άλλος ένας αποτρεπτικός παράγοντας.
Όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος φοβόμαστε την ιδέα ότι θα μείνουμε μόνοι κάποια στιγμή, πόσο μάλλον, όταν πολλοί έχουν συνηθίσει για μεγάλο διάστημα σε μια γνώριμη κατάσταση. Τότε είναι που αρνούνται πιο έντονα, να δουν την αλήθεια κατάματα.
Επιμένουν να μένουν νοητά στις καλές στιγμές, ν’ αναπολούν μόνο αυτές και πείθουν τους εαυτούς τους πως οι κακές ήταν πολύ λιγότερες και δεν είχαν τόση σημασία. Τείνουν οι περισσότεροι να βλέπουν πιο ρομαντικά ολόκληρη την πορεία της σχέσης, ξεχνώντας πολλές φορές τις δυσκολίες που πέρασαν ώστε να φτάσουν στο σημείο να την τερματίσουν.
Άραγε, τι είναι καλύτερο; Να κρατάς κάτι στη ζωή με νύχια και με δόντια ή να το αφήσεις να φύγει και ν’ απελευθερωθείς επιτέλους από αυτό που σε κρατάει πίσω τόσο καιρό; Δύσκολη η απάντηση αυτή. Ίσως 50- 50 θα έλεγε κανείς. Γιατί όταν μπλέκονται στη μέση συναισθήματα, αναμνήσεις ή οικειότητα, κανείς δεν ξέρει ποιον δρόμο να διαλέξει. Ποια θα είναι η απόφαση που θα τον λυτρώσει. Κι ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι όταν καλείται να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Σαφώς δεν είναι καθόλου ευχάριστο και διαχειρίσιμο να σπαταλάται τόσος χρόνος και να επιμένει κάποιος να κρατηθεί από μια ιδέα που μόνος του έχει δημιουργήσει.
Γιατί όταν η σχέση πια έχει τελειώσει και δεν προσφέρει χαρά, το μόνο που απομένει είναι όλες αυτές οι προσδοκίες που είχαν φτιαχτεί κι όλα τα όνειρα που είχαν επενδυθεί σε αυτή τη γνώριμη συνθήκη, να αλλάξουν κατεύθυνση κι ίσως και να πάψουν να υφίστανται. Γιατί, ωραίες οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα κι όλη αυτή η θαλπωρή του παρελθόντος, αλλά στην πράξη δεν έχουν να προσφέρουν κάτι πέρα από επιπλέον στεναχώρια, προβληματισμό, υπερανάλυση κι εν τέλει προσωπική δυστυχία και προσκόλληση, ενώ δεν αφήνουν περιθώρια στο άτομο αυτό να το ξεπεράσει, να προχωρήσει παρακάτω και να εξελιχθεί.
Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσωπική προσπάθεια και γερά αποθέματα υπομονής, επιμονής και ψυχικού σθένους ώστε να μπορέσει κανείς να προχωρήσει και να αποχωρήσει από μια πραγματικότητα που έχει συνηθίσει. Όμως, το να απελευθερωθείς από τα δεσμά μιας σχέσης ή μιας συνθήκης που δεν έχει να σου δώσει κάτι παραπάνω, μπορεί να σώσει τα όποια αποθέματα ψυχικής δύναμης έχουν μείνει. Μπορεί να φαντάζει ακατόρθωτο αλλά στο τέλος είναι τρομερά λυτρωτικό. Το πιο βασικό απ’ όλα είναι να θυμόμαστε πως πάντα αξίζουμε το καλύτερο, την ευτυχία, τον σεβασμό.
Όταν υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι είναι τρομερά δύσκολο κι ακατόρθωτο, πιθανόν να είναι και δε θα μας δώσει κανένας βραβείο επειδή εξαντλήσαμε τον εαυτό μας στην προσπάθεια να το κρατήσουμε. Όσο κι αν το θέλουμε.
Ο τερματισμός μιας σχέσης που δε λειτουργεί είναι μια πράξη δύναμης κι αυτοσεβασμού. Όσο πιο γρήγορα αποδέχεται κάποιος την πραγματικότητα, τόσο πιο εύκολο θα είναι να προχωρήσει παρακάτω και να εστιάσει στη δική του ευτυχία και στη δική του προσωπική εξέλιξη κι επιτυχία.
Όλα φαντάζουν δύσκολα στη σκέψη να αφήνεις πίσω τον άνθρωπο που αγαπάς, αλλά καμιά φορά, απλώς πρέπει να γίνει.
