Ο Άνιμπαλ Σαμπατίνι έλεγε πως η πληρότητα (ή η ευτυχία, ή ό,τι ο καθένας επιθυμεί περισσότερο) βρίσκεται κλεισμένη σ’ ένα δωμάτιο και ξέρουμε πως το μόνο που χρειάζεται είναι ν’ ανοίξουμε την πόρτα. Πλησιάζουμε, γυρίζουμε το πόμολο (αφού ξέρουμε πως δεν υπάρχει κλειδαριά) και σπρώχνουμε.
Στην πρώτη προσπάθεια, η πόρτα δεν ανοίγει. «Μάλλον θα έχει φρακάρει» σκεφτόμαστε, και σπρώχνουμε πιο δυνατά.
Δεν γίνεται τίποτα.
Προσπαθούμε περισσότερο, χωρίς επιτυχία.
Φωνάζουμε τους φίλους, τους συγγενείς και τους θεραπευτές μας για να μας βοηθήσουν στο σπρώξιμο.
Έρχονται, αλλά η πόρτα μένει ακίνητη.
Ποτέ δεν παύουμε να προσπαθούμε.
Ποτέ στη ζωή δεν σταματάμε να σπρώχνουμε.
Κι όλο σπρώχνουμε και ξανασπρώχνουμε χωρίς να καθίσουμε να σκεφτούμε.
Χωρίς να καθίσουμε να σκεφτούμε.
Χωρίς να καθίσουμε να σκεφτούμε ότι δεν πρέπει να σπρώξουμε, αλλά να έλξουμε μαλακά την πόρτα μας προς το μέρος μας.
Γράμματα στην Κλαούντια
-Jorge Bucay
