Εμείς οι άνθρωποι δεχόμαστε τις σκέψεις από εκείνον που μας τις εκπέμπει, όπως το ραδιόφωνο τους ήχους, και αυτό είναι πιο γρήγορο από τη ραδιοφωνική σύνδεση: μόλις σκεφτείς, αμέσως έχεις «επαφή».
Αν δεν είμαστε σε διαρκή επαφή (προσευχή), μας παρουσιάζονται (στις σκέψεις) τα πρόσωπα που τρέφουν κάποια αισθήματα για μας, και, αν κι εμείς έχουμε αισθήματα για εκείνα, τότε γινόμαστε εντελώς αιχμάλωτοι σ αυτές τις σκέψεις, επειδή η σαρκική αγάπη βασανίζει (τους ανθρώπους).
Αν βασανίζει, τότε τι είδους αγάπη είναι αυτή;
Οι σκέψεις μας αιχμαλωτίζουν με διάφορους τρόπους.
Εμείς νομίζουμε ότι κάτι που κάνουμε είναι καλό, ενώ αργότερα καταλήγει ότι θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε σκεφτεί καν αυτό.
Μόλις εμφανιστεί κάποια επιθυμία, κάποια γήινη σκέψη, αμέσως δημιουργείται υποβολιμαία και μιά προειδοποίηση, κι εμείς αντί να τιναχτούμε, να αποτραβηχτούμε και να πετάξουμε από μέσα μας τέτοιους λογισμούς, τους ποθούμε και παραξενευόμαστε τι είναι αυτό που μας βρήκε.
Όμως αυτές οι προειδοποιήσεις έρχονται με τη μορφή πειρασμών: η ψυχή πηγαίνει από πτώση σε πτώση και δεν μπορεί να συνέλθει.
Στη ζωή μάς συντρέχουν πτώσεις, κακουχίες και δυσκολίες, αλλά δεν γίνεται να ήταν διαφορετικά. «Ο Θεός μάς οδηγεί κοντά Του μέσα από πολλές δυσκολίες, πτώσεις, απορρίψεις, περιφρονήσεις και πόνους της καρδιάς».
Υπάρχουν καταστάσεις που ο άνθρωπος πέφτει σε απελπισία και θλίψη, αλλά αυτό είναι ένα είδος υπερηφάνειας.
Αν ο άνθρωπος δεχθεί τις απολαύσεις αυτού του κόσμου, τότε πάλι ακολουθεί η απελπισία, επειδή εκεί δεν βρίσκεται ο Θεός, κι ο άνθρωπος αναζητά την παρηγοριά στα αντικείμενα.
Κάθε άνθρωπος αισθάνεται μοναξιά, ας είναι παρόντες εκεί και γονείς, συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι ή συνάδερφοι έως ότου να απελευθερωθεί απ’ αυτόν τον κόσμο, και μόλις τότε λαμβάνει την παρηγοριά από τον Θεό.
Η ψυχή αισθάνεται μόνη της, επειδή η δύναμη της Χάρης του Θεού (μέσα της) μειώθηκε, λόγω της δικής της στροφής προς αυτόν τον κόσμο και προς τον εαυτό της.
Αλλά δεν γίνεται και προς τις δύο πλευρές!
Αν δεν ταπεινωθεί, η ψυχή δεν μπορεί να έχει πλήρως τη Χάρη, επειδή (η μη ταπεινή ψυχή) θα έκανε κακή χρήση της θεϊκής δύναμης της θείας Χάρης, όπως είναι η δύναμη των αγγέλων που έπεσαν και πέρασαν στο κακό.
Ο Θεός επιθυμεί να μας δώσει τη θεϊκή δύναμη, αλλά αυτή η θεϊκή δύναμη την οποία θα μας χάριζε στην πληρότητά της, επειδή δεν είμαστε ακόμα καθαρισμένοι από το κακό, θα μετατρεπόταν (σε μας, τέτοιοι που είμαστε) σε μαύρη μαγεία.
«Ένας πνευματικός της εποχής μας»
-Γέρων Θαδδαίος
