Υπάρχει λόγος που υποφέρουμε;

  Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο αληθινός λόγος που υποφέρω. Στοχάζομαι πάνω στις εμπειρίες μου και ανακαλύπτω πως, κάτω από την επιφάνεια του «υποφέρω επειδή δεν έχω χρήματα, δεν έχω σύντροφο, νιώθω μοναξιά, αντιπαθώ τη δουλειά που κάνω, …..», υποφέρω επειδή θεωρώ τις σκέψεις μου και τις καταστάσεις της ζωής πολύ στέρεες, συμπαγείς και πραγματικές.

  Βιώνω τη ζωή με τρόπο που στερεοποιεί και παγιώνει τον κόσμο, κάνοντάς τον να μοιάζει πιο αληθινός απ’ ότι είναι, με αποτέλεσμα η ζωή να γίνεται βαριά και καταθλιπτική.

  Μήπως αυτό είναι αλήθεια και για σένα;

  Όταν βλέπουμε ένα άσχημο όνειρο και φοβόμαστε, τι μας φόβισε και γιατί;

 Κάτω από την επιφάνεια του «σκόνταψα κι έπεσα στο γκρεμό, μου επιτέθηκε ένας ληστής με μαχαίρι, με κυνηγούσε ένα άγριο ζώο ή δεν μπορούσα να αναπνεύσω», είναι το ότι βιώνουμε το όνειρο ως πραγματικό. Η πτώση, το μαχαίρι, το ζώο, έμοιαζαν τόσο αληθινά! Όταν ξυπνάμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν πραγματικά, απελευθερωνόμαστε από το φόβο επειδή αποκτούμε νέα οπτική. 

Η επίγνωση μας απελευθερώνει από το όνειρο…

 Στα διαυγή όνειρα, για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να ξυπνήσουμε από το όνειρο για να συνειδητοποιήσουμε ότι ονειρευόμαστε, μπορούμε να ξυπνήσουμε μέσα στο όνειρο. Και παραμένουμε στο όνειρο γνωρίζοντας ότι ονειρευόμαστε.

  Ο κόσμος δεν είναι στερεοποιημένος, ζοφερός και βαρύς. Η πραγματικότητα του κόσμου είναι αέρινη, ροϊκή, αιθερική, ρευστή, κενή από τις προβολές, τις κατηγόριες και τους φόβους μας.

 Ναι, να παίρνουμε τα πράγματα σοβαρά, αλλά όχι κυριολεκτικά. Γιατί; Επειδή δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, τα βλέπουμε όπως είμαστε εμείς. Αυτός είναι ο λόγος που υποφέρουμε. Στον πυρήνα του πόνου μας βρίσκονται οι προβολές μας.

 

Βρίσκουμε την πηγή της δυστυχίας και της μιζέριας μας κοιτάζοντας στον καθρέφτη.

 Εμείς μεταμορφώνουμε τη ζωή, που είναι ρευστή, εύπλαστη και κενή, σε τσιμεντένια. Δεν είναι ο κόσμος σκληρός, εμείς είμαστε. Μετατρέπουμε τον κόσμο σύμφωνα με την εικόνα μας. Δεν είμαστε θύματα μιας άκαρδης ζωής, είμαστε θύματα των δικών μας προβολών και φόβων.

 Ο Dilgo Khyentse Rinpoche είπε: 

«Ο λόγος που δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από έναν τοίχο δεν είναι επειδή ο τοίχος είναι τόσο σκληρός, αλλά επειδή εμείς είμαστε σκληροί».

 

What If You Could Walk Through Walls?

via