Ακούγεται πολλές φορές δραματικό και συνάμα πολύ συναισθηματικό όταν λες με θάρρος και πυγμή ότι ναι, φίλε μου «εγώ δε μετανιώνω για τίποτα, κι αν ο χρόνος μπορούσε να γυρίσει πίσω θα έκανα πάλι τα ίδια ξανά και ξανά». Αλλά αλήθεια, τι νόημα θα είχε τότε; Το νόημα σε κάθε πράξη, σε κάθε κίνηση που αφορά είτε τη δική σου προσωπική ευτυχία είτε την ευτυχία που χτίζεις πλάι σ’ έναν άλλον άνθρωπο, είναι ν’ αντιλαμβάνεσαι τι πήγε λάθος και τι πήγε σωστά για να μπορέσεις, όχι μόνο να ωριμάσεις συναισθηματικά αλλά και να προχωρήσεις παραπέρα με λιγότερη θολότητα στο οπτικό σου πεδίο. Αν παραμείνεις λοιπόν στα ίδια σκοτάδια, τι νόημα έχει να υπάρχει το φως;
Σε μιά τριβή σίγουρα κάνεις λάθη, γιατί πολλές φορές αυτός ο μικρός υποτιθέμενος εχθρός σε ωθεί στο να μη σκέφτεσαι λογικά και να προβαίνεις σε κινήσεις που δκακρίνοντάς τις από απόσταση, σε κάνουν να θυμώνεις και να νευριάζεις με τον εαυτό σου. Πράγματι, πολλές φορές, οι λάθος επιλογές μπορεί να σε φέρουν πολύ κοντά μ’ αυτόν που εσύ θεωρείς μεγάλο κακό. Κι αν αυτό γίνει, πρέπει να έχεις το θάρρος και τη συναισθηματική ωριμότητα να παραδεχθείς, τόσο σ’ εκείνον, μα πρώτα απ’ όλα στον ίδιο σου τον εαυτό, ότι έσφαλες.
Κι υπάρχουν λάθη τα οποία μπορεί να είναι καταστροφικά και να σ’ απομακρύνουν τόσο, ως και να χάσεις έναν δυνατό στήριγμα μία για πάντα. Και ναι, θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα καταλάβεις τι έκανες εσύ λάθος. Θα πάρει χρόνο, θα χρειαστεί εσωτερική αναζήτηση. Θα είναι άβολο και καθόλου παρήγορο. Αλλά γίνεται! Κι όταν όλο αυτό τελειώσει, εσύ θα είσαι εκεί να σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Θα είσαι αγέρωχος, ψύχραιμος κι έτοιμος να δεις τη ζωή διαφορετικά. Ν’ αντιμετωπίσεις ό,τι προκύψει μετέπειτα μ’ έναν τρόπο πιο γειωμένο. Γιατί τελικά, θα είσαι εσύ διαφορετικός.
Δεν έχει νόημα να μην αποδέχεσαι τα λάθη σου- είναι άλλωστε κι αυτό που σε ωθεί να μεγαλώσεις, να πάρεις επιτέλους στα χέρια σου τα ηνία της δικής σου ζωής. Να πεις εγώ είμαι εδώ και δε θα σταματήσω να προσπαθώ, όσο λάθη και αν κάνω. Θα τα εντοπίζω και θα τα διορθώνω. Το να μετανιώσεις για πράξεις ή για λόγια που έχεις πει είναι ανθρώπινο και χρήσιμο επίσης. Εν συνεχεία, είναι και μια πράξη δικαιοσύνης. Στέκεσαι απέναντι στον άλλον και του δίνεις τη δύναμη να πει πράγματα τα οποία μπορεί να πληγώσουν κι εσένα, όπως τα δικά σου λάθη πλήγωσαν αυτόν.
Μα ο κατάλληλος άνθρωπος, αυτός που σε κοιτάζει διαφορετικά απ’ όλους τους υπόλοιπους, ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τα λάθη σου μαζί σου. Θα σ’ αγκαλιάσει, θα σε συγχωρήσει και θα είναι εκεί για να το προσπαθήσετε μαζί. Τότε, έρχεται η πραγματική λύτρωση, αυτή που περίμενες τόσο καιρό κι η απουσία της σε οδηγούσε στο να χάνεις το κέντρο σου θεωρώντας πως είσαι ένας μικρός θεός. Γιατί τελικά, αυτός ο ναρκισσισμός που κουβαλά το να νομίζουμε ότι όλα όσα κάναμε δεν είναι άξια μεταμέλειας, προκύπτει απλώς από τον φόβο μας μήπως δε μας αγαπήσουν με λάθη. Πράγμα που είναι απλώς ανθρώπινο στοιχείο μας.
Καλές οι βαρύγδουπες ατάκες του στυλ «δε μετανιώνω για τίποτα», αλλά καλύτερα να μένουν για το κλείσιμο, όταν οι αυλαίες πέσουν σε μια θεατρική παράσταση και το κοινό είναι εκεί για να χειροκροτήσει το δράμα, ή για τον στίχο ενός τραγουδιού που θα τραγουδάς μεθυσμένος σε κάποια συναυλία. Στην πραγματική ζωή, η αυλαία πέφτει όταν θα μετανιώσεις, θ’ αλλάξεις και βελτιωθείς. Και τότε, το πραγματικό χειροκρότημα θα συμβεί με θέρμη, από εκείνον που περίμενες τόσο καιρό. Θα είναι απλό, χωρίς φανφάρες, αλλά θα αξίζει όσο χίλια θεατρικά χειροκροτήματα.
