Ο καθένας συναντάει τον άλλον και πίσω από τον άλλο τον ίδιο του τον εαυτό.
Όσο κι αν αγαπήσουμε κάποιον κι όσο κι αν αυτός μπορέσει να ανταποδώσει τα αισθήματά μας, η πιθανότητα να τον χάσουμε πάντα υπάρχει.
Πρέπει να είμαστε μόνοι, να νιώσουμε τη μοναξιά για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει η παρουσία του άλλου.
Η επιθυμία μας έχει να κάνει κυρίως με τη φαντασία μας. Για να μπορέσουμε να δεχτούμε την απουσία, πρέπει να εσωτερικεύσουμε τον άλλο.
Αυτό που ψάχνουμε να βρούμε στον άλλον έχει τις καταβολές του βαθιά μέσα μας. Δεν υπάρχει άλλη εμπειρία που να μας φέρνει σ’ επαφή με το ασυνείδητο όσο ο έρωτας. Μόνο με αυτόν μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να έρθουμε αντιμέτωποι με τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Πρόκειται όμως για κάτι επώδυνο.
Το άτομο κρίνεται από τον τρόπο που χρησιμοποιεί τη δύναμή του, όχι από το αν έχει ή δεν έχει δύναμη. Είναι αναγκαίο, επομένως να αγωνιστούμε για τον εαυτό μας και γι αυτό που θεωρούμε σωστό.
Η απώλεια και η εγκατάλειψη μας καταδικάζουν στη μοναξιά.
Δεν υπάρχει πιο τραγική εμπειρία από το να μας εγκαταλείψει το αγαπημένο μας πρόσωπο και οποιαδήποτε παρέμβαση για ανακούφιση και παρηγοριά είναι πολύ δύσκολη, γιατί δεν υπάρχουν επιχειρήματα ικανά να επιδράσουν στον πυρήνα της προσωπικότητας που έχει δεχτεί το πλήγμα.
Το αίσθημα της μοναξιάς πηγάζει από την επίγνωση της ατομικότητάς μας.
Ο κάθε άνθρωπος είναι μάρτυρας της ζωής του. Δε μπορεί παρά ο καθένας να είναι το αποτέλεσμα μιας απόλυτα προσωπικής και μοναδικής ιστορίας.
Από το να αντιληφθούμε την εσωτερική μας κατάσταση ως το να την μεταδώσουμε υπάρχει τεράστια απόσταση. Ο λόγος προδίδει τη βαθύτερη σημασία αυτού που θέλουμε να εκφράσουμε.
Ο προσωπικός πόνος έχει νόημα μόνο για εκείνον που τον βιώνει μέσα του κι όχι για εκείνον που απλώς τον πληροφορείται. Η ωρίμανσή μας εξαρτάται από το πόσο θα κατανοήσουμε ότι οι άλλοι δεν μπορούν να αγγίξουν τα όρια της ζωής μας, ούτε να τα ερμηνεύσουν.
Ξέρουμε πως η προσωπικότητά μας αναπτύσσεται μόνο υπό την ώθηση αυτού που μας λείπει.
Η ενηλικίωση συνδέεται και με την τεράστια επιθυμία να αποκτήσουμε αυτό που όταν ήμαστε παιδιά μάς ήταν απαγορευμένο. Θα έλεγα ότι, από μια άποψη, είμαστε τυχεροί που η διάσταση της παιδικότητας δεν εξαλείφεται εντελώς.
Μπροστά το υπαρξιακό αδιέξοδο μόνο μία στάση υπάρχει: εκείνη που μας επιτρέπει να δημιουργούμε διαρκώς τη ζωή μας.
Στην πραγματικότητα είμαστε ελεύθεροι μόνο όταν δεχτούμε την πιθανότητα να παραμείνουμε για πάντα ανικανοποίητοι.
Ο καθένας έχει τη δική του προσωπική αντίληψη για τη ζωή, αλλά υπάρχουν κοινοί παρανομαστές που διαμορφώνουν ομοιότητες στις ανάγκες και στις απαιτήσεις. Δεν χωρά αμφιβολία πως η ζωή είναι γεμάτη από σχέσεις, από μια σταθερή αναμέτρηση με τον Άλλο, αποτελεί μια διαλεκτική με τον ψυχικό κόσμο της γυναίκας και του άνδρα.
Όταν μια σχέση αποτυγχάνει και οδηγείται στην καταστροφή, ο άνθρωπος δύσκολα αποδέχεται τα σφάλματά του, αναγνωρίζει τα λάθη του, αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης του.
Όταν μια σχέση στερεύει, είναι σωστό να αναθεωρηθούν τα πάντα. Η γυναίκα που αντιλαμβάνεται ότι ο δεσμός δεν παρέχει ικανοποίηση και ενέργεια, έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά από ερωτήματα και αμφιβολίες. Ενώ ο άντρας συνεχίζει ατάραχος τη ζωή του, η γυναίκα πανικοβάλλεται και σπεύδει να λύσει με απόλυτη προτεραιότητα τα προβλήματα της σχέσης.
Η γυναίκα που βρίσκει το κουράγιο και τη δύναμη να ξεπεράσει τις δυσκολίες μεταμορφώνεται, γίνεται άλλος άνθρωπος.
Καταστάσεις όπως η προδοσία κάνουν τους ανθρώπους να γεύονται το δράμα της απόρριψης και της περιφρόνησης. Είναι μια οδυνηρή εμπειρία που αποδιοργανώνει τη ζωή και συχνά εξωθεί σε επικίνδυνες αντιδράσεις.
Η ταραχή και η αναστάτωση κατά την προδοσία οφείλεται στο γεγονός ότι εκ γενετής μαθαίνουμε να ζούμε σε συνάρτηση με το ενδιαφέρον του άλλου. Η ζωή έχει νόημα γιατί κάποιος άλλος μας σκέφτεται, κάτι που άμεσα συσχετίζεται με την επιβίωσή μας.
Όλοι ξέρουμε ότι, για να επιβιώσουμε στον κόσμο που μας περιβάλει, η βοήθεια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Αυτό που ίσως δεν υπολογίζουμε είναι ότι τη βοήθεια πρέπει να την κερδίσουμε με βασική προϋπόθεση το θάρρος.
Οφείλουμε να επιδεικνύουμε το θάρρος μας πριν ξεκινήσουμε για το άγνωστο που αντιπροσωπεύει ο λαβύρινθος, πριν αρχίσουμε την προσπάθεια για τα μεγάλα επιτεύγματα. Καθώς δεν είναι δεδομένη η βοήθεια, το αληθινό θάρρος εκδηλώνεται όταν, τη μοιραία στιγμή που αποφασίζουμε να μπούμε «στο λαβύρινθο της ζωής» και να προχωρήσουμε άοπλοι μέσα στο δάσος, ενεργοποιούμε συγκεκριμένους ψυχολογικούς μηχανισμούς που μας δίνουν τη δύναμη να υπερβούμε τα εμπόδια.
Κι όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή του ανθρώπου που έχει να αντιμετωπίσει κινδύνους και αντίξοες συνθήκες, η ουσιαστική βοήθεια μπορεί να προέλθει μόνον από ένα άτομο.
Αποσπάσματα από τα βιβλία του Aldo Carotenuto, «Έρως και Πάθος», «Αγάπη και προδοσία» και «Η ψυχή της γυναίκας» που αποτελούν εξαιρετικά αναγνώσματα, όπως όλα τα βιβλία του Ιταλού ψυχαναλυτή, καθώς επίσης τροφή για σκέψη και σίγουρα έχουν να προσφέρουν στο προσωπικό και ξεχωριστό ταξίδι του καθενός από εμάς προς την αυτογνωσία.
