Ὅση δόξα δὲν μπόρεσε νὰ δρέψει στὴν πολυτάραχη ζωή του ὁ βασιλιᾶς τοῦ Πόντου καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας Μιθριδάτης ΣΤ΄ (ποὺ βασίλεψε ἀπὸ τὸ 120 μέχρι τὸ 63 π.Χ., δηλ. 57 ὁλόκληρα χρόνια !) τὴν ἀπολαμβάνει μαζεμένη στὶς μέρες μας, καὶ μάλιστα σὲ ὑπερπολλαπλάσιο βαθμὸ τοῦ ἀναμενομένου, τέτοιον ποὺ οὔτε καὶ ὁ ἴδιος στὰ καλύτερα ὄνειρά του δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ φανταστεῖ – μιὰ παράδοξη, μεταμοντέρνου τύπου δόξα – 21 ὁλόκληρους αἰῶνες μετὰ τὸν (προγραμματισμένο ἀπὸ τὸν ἴδιο) θάνατό του.
Ὁ καλός μας ὁ Μιθριδάτης λοιπόν, ἐξ αἰτίας τοῦ μεγάλου φόβου του μήπως τὸν δηλητηριάσουν, χορηγοῦσε στὸν ἐαυτό του βαθμιαία αὐξανόμενες, μὴ θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ὥστε νὰ ἀναπτύξει τελικὰ ἀνοσία ἔναντι τοῦ δηλητηρίου. Ἔξυπνη ὁμολογουμένως ἰδέα πού, στέφθηκε μὲ εἐπιτυχία (ἀπὸ αὐτὲς τὶς έπιτυχίες τοῦ αἰῶνος τούτου, ποὺ δὲν ξέρεις ἄν πρέπει νὰ γελάσεις μὲ αὐὲς ἢ νὰ κλάψεις ἢ καὶ τὰ δυὸ μαζὶ …). Ἡ «τεχνικὴ» αὐτή, νὰ συνηθίζεις τὸν ἐαυτό σου στὰ ( κυριολεκτικὰ ἢ μεταφορικὰ ) δηλητήρια, ὁ μιθριδατισμός, ὅπως ὀνομάστηκε, ἔχει τὴν τιμητική της στὴν ἐποχή μας, στὴν ὁποία ἐν τέλει « ὅλα εἶναι μιὰ συνήθεια βρὲ ἀδελφέ, γι’ αὐτό, χαλάρωσε »
Μιὰ συνήθεια εἶναι λοιπόν, τὰ πάντα.
Μιὰ συνήθεια εἶναι ἡ ἐκπτώχευσή σου, μιὰ συνήθεια ὁ ἐξανδραποδισμός σου, μιὰ συνήθεια ὁ ἐξευτελισμός σου,
μιὰ ἀτέλειωτη συνήθεια ἡ ταπείνωσή σου.
Μιὰ συνήθεια εἶναι ὅταν, ἀκούγοντας τὴν λέξη «Ἑλλάδα » ξύνεις τὸ κεφάλι σου λέγοντας « μωρέ, κάτι μοῦ θυμίζει αὐτὴ ἡ λέξη, κάτι μοῦ θυμίζει».
Μιὰ συνήθεια εἶναι νὰ ἑλκύεσαι άπὸ γητευτὲς καὶ (λαο)πλάνους.
Μιὰ συνήθεια εἶναι νὰ κραυγάζεις στὰ γήπεδα τὴν μοναξιά σου.
Μιὰ συνήθεια εἶναι νὰ .ἔχεις κάνει τὸ στομάχι σου σκουπιδοφάγο καὶ νὰ ἐκπλήσσεσαι μετὰ μὲ τὶς συνέπειες τῆς σκουπιδοφαγίας σου.
Μιὰ συνήθεια εἶναι νὰ δηλητηριάζονται οἱ συνειδήσεις ἀπὸ τὶς εἰδήσεις σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μαντεύεις, πάντα μὲ ἐπιτυχία τὸ περιεχόμενό τους προτοῦ κὰν αὐτὲς ἐκφωνηθοῦν καὶ ἁπλῶς σοῦ λείπει ἀκόμα νὰ βρεῖς πόση (τηλε) κατευθυνόμενη κατάθλιψη μπορεῖς νὰ κουβαλήσεις προτοῦ καβαλήσεις τὸ καλάμι τῆς παράνοιας. Ἀλλά, ἡ πιὸ μεγάλη, ἡ πιὸ ἀφόρητη συνήθεια εἶναι, νὰ ἔχεις πάρει διαζύγιο ἀπ’ τὴν ἀλήθεια.
«Μά, θὰ ἀντιτείνεις, ὅσο καὶ νὰ ἔχεις συνηθίσει σ’ ὅλα αὐτὰ καὶ σ’ ένα σωρὸ ἄλλα, κάποια στιγμή, μπροστὰ στὴν ἄμεση ἀπειλὴ κατὰ τῆς ἴδιας σου τῆς ὕπαρξης, θὰ ξυπνήσεις, θὰ ἀντιδράσεις, θὰ (ἐξ)εγερθεῖς, θὰ μεταμορφωθεῖς ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἀλλιῶς… πάπαλα !
Τὸ ἴδιο τὸ ἔνστικτό σου θὰ σὲ ὁδηγήσει στὴν κατάλληλη κίνηση. «Ὁπότε» συνεχίζω ἐγώ τὴν σκέψη σου, ἀφοῦ εἶναι ἔτσι, ἄς συνεχίσεις νὰ πορεύεσαι μὲ ἀτάραχη μακαριότητα τὸν δρόμο ποὺ ἔμαθες καλά, τὴν Ὁδὸ Ἀδιεξόδου, ἄς συνεχίσεις νὰ αὐτοϋπνωτίζεσαι, ἄς συνεχίσεις νὰ συνηθίζεις καὶ νὰ ἐθίζεσαι σὲ κάθε δηλητήριο (κατηγορώντας μάλιστα παράλληλα καὶ ὅσους θέλουν, ἔστω καὶ καθυστερημένα, νὰ ἀντιδράσουν σ’ αὐτὸ) καὶ ἄν καὶ ὅποτε προκύψει τὸ κρίσιμο, τὸ ἀποφασιστικὸ πρόβλημα, ἐκεῖνο ποὺ θὰ φέρει τὰ «πάνω κάτω», ἔ, τότε πιά, θὰ κάνεις, πλήρης ἀποφασιστικότητας, τὴν ἐπιτυχὴ (ἐπ) ανάστασή σου».
Ναί, θεωρητικά, θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἔτσι. Πάντως, θὰ πρέπει «γιὰ τὴν Ἱστορία, ποὺ λένε» νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι, σὲ μιὰ εἰρωνεία τῆς ἴδιας του τῆς τεχνικῆς, ὅταν ὁ ἥρωάς μας Μιθριδάτης, συνειδητοποιώντας ὅτι εἶναι στριμωγμένος ἀπὸ παντοῦ, θέλησε νὰ δηλητηριαστεῖ, δὲν μπόρεσε ! Τὸ δηλητήριο εἶχε γίνει πλέον ἡ δεύτερη φύση του.
Δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ ξεχωρίσει ἡ υγεία ἀπὸ τὴν τοξικότητα…
Τοῦ Ἀνδρέα Μοράτου
