«Η Αγάπη είναι Φως! Φωτίζει αυτούς που αγαπούν, τους ευλογεί, τους δίνει έμπνευση και κάνει τις ψυχές τους να εκδηλώνουν το μεγαλείο τους.» - Sean Dragon
Πιστεύω ότι μια από τις βασικές πηγές της δυστυχίας μας είναι ο τρόπος που διδασκόμαστε την έννοια της Αγάπης. Καθώς μεγαλώνουμε, οι περισσότεροι από εμάς, μαθαίνουμε να αγαπάμε μόνο με αμοιβή. Φανερά ή κρυφά λέμε:
«Θα σε αγαπώ αν...»
«Τι θα κερδίσω αν δώσω σε σένα την αγάπη μου;»
«Γιατί μου δίνεις λιγότερα από όσα εγώ σου προσφέρω;»
Έτσι χάνουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την πραγματική Αγάπη και την ευτυχία που μπορείς να νιώσεις μόνο μέσα από την χαρά της προσφοράς και της υπηρεσίας, χωρίς να περιμένεις τίποτα σαν αντάλλαγμα. Το μόνο που σε νοιάζει τότε είναι η ευτυχία αυτού που αγαπάς, αυτή είναι η «ανταμοιβή» σου! Μόνο τότε μπορείς να κάψεις, στην Άγια Φλόγα της Αγάπης, κάθε θνητό δεσμό και να περάσεις στον πραγματικό κόσμο των Αγγέλων, στη Βασιλεία Του Πατέρα. Μόνο τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος και ευτυχισμένος. Μόνο τότε μπορείς να επιστρέψεις Σπίτι σου και να ετοιμάσεις την επιστροφή και των υπόλοιπων αγαπημένων.
Αυτή την Αγάπη, που ξεπερνά κάθε όριο, ακόμα και αυτό του θανάτου, πιστεύω ότι περιγράφει αυτό το μαγικό ποίημα του Manatita, με τον πιο υπέροχο τρόπο. Αυτή την αγάπη δεν πρέπει να την μπερδεύουμε με τον ερώτα.
Ο έρωτας είναι ένα σύνολο συναισθημάτων στα οποία επικρατεί η κτητικότητα, η λαγνεία και το πάθος. Έχει να κάνει περισσότερο με την ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών αυτού που είναι ερωτευμένος, είναι δηλαδή μια εγωιστική κατάσταση και για αυτό εκδηλώνεται τις περισσότερες φορές και με την ζήλια. Η Αγάπη από την άλλη μεριά είναι η έκφραση του Θεϊκού μας Εαυτού και δεν είναι συναίσθημα αν και δημιουργεί τα πιο υπέροχα από αυτά. Αυτός που αγαπά δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του άλλα για την ευτυχία και την ευημερία αυτού που αγαπά. Η Αγάπη δεν ζητά τίποτα, θέλει μόνο να προσφέρει. Η Αγάπη ολοκληρώνει και ανεβάζει επίπεδο τόσο αυτόν που την δέχεται αλλά πολύ περισσότερο αυτόν που την προσφέρει. Είναι σαφές από τους πρώτους στίχους του ποιήματος πως ο ποιητής αναφέρεται στη Αγάπη κι όχι στον ερώτα.
Ας μην καθυστερούμε όμως άλλο, ας χορέψουμε με τα λόγια του ποιητή μέσα στους αστερισμούς της Αγάπης.
Ας απολαύουμε καταρχήν το ποίημα:
Όταν θα έχω φύγει, να με θυμάσαι.
Όχι. Όχι γιατί είδα μέσα σου το Φως του Αγαπημένου μου.
Όχι. Όχι για τις γλυκές εμπνεύσεις,
που ψιθυρίζονται από την λαμπρότητα των ψυχών μας.
Έχω κάνει μια διαθήκη στα άδυτα ιερά της καρδιάς σου.
Η ανάσα μου σαν την μαγευτική χάρη της μπαλαρίνας,
πλανάται χωρίς προσπάθεια στον αιθέρα, μα παρόλα αυτά,
μη με θυμηθείς για όλα αυτά.
Έχω τραγουδήσει μελωδίες στο πνεύμα σου,
έχω υφάνει ένα μαγικό σχέδιο του Παραδείσου.
Οι λέξεις μου, ο Παράδεισος ενός αγαπημένου στις ουράνιες σφαίρες.
Μη με θυμηθείς για όλα αυτά.
Θα με βρεις στη Θεια ομορφιά μιας υπέροχης αυγής.
Στο πετάρισμα της καρδιάς σου, όταν, σαν αστέρι που λαμπιρίζει
θα χορεύω ανάμεσα στους αστερισμούς.
Ναι. Τα μάτια σου θα λάμψουν σε αυτό το θαύμα του στερεώματος
και θα πεις: «Κι αυτό, είναι Εκείνος.»
Γιατί έξω από την παροδικότητα και την αδυναμία αυτού του σωματικού ναού
ξεζούμισα και την τελευταία σταγόνα μεγαλείου.
Όταν θα έχω φύγει, να με θυμάσαι.
Θα είμαι στη ευθραυστότητα των χιονονιφάδων στην αυγή του χειμώνα.
Στην αγνότητα και την αθωότητα του χαμόγελου ενός παιδιού,
και στους γλυκούς κυματισμούς του Κοσμικού Φωτός.
Θα είμαι στις ακτίνες του δικού σου ηλιοβασιλέματος,
και στα βότσαλα της άμμου θα βρεις τα πετράδια μου.
Η μεγαλοσύνη των άκρων των οριζόντων,
θα σου δώσει μια εσωτερική λάμψη που θα κάνει το δέρμα σου να μυρμηγκιάσει
και θα ξέρεις πως ήταν γραφτό να ΕΙΜΑΣΤΕ.
Όταν θα έχω φύγει, να με θυμάσαι, να με θυμάσαι.
Ένας πραγματικός ύμνος στην δύναμη της Αγάπης και στο πως αυτή μπορεί να συνδέει τις ψυχές μας με αιώνιους δεσμούς. Με ιερούς δεσμούς που μας συνδέουν με αυτούς που αγαπούμε, στο κοινό μας ταξίδι πίσω στον Παράδεισο!
Υπάρχουν τόσα πολλά επίπεδα Γνώσης σε αυτό το αριστούργημα που σαφώς είναι αδύνατον να τα καλύψουμε σε αυτή την ανάλυση. Εμείς θα το προσεγγίσουμε από την πλευρά του πιο επίπονου χωρισμού ανάμεσα σε αγαπημένες ψυχές, από την πλευρά του θανάτου. Θα το προσεγγίσουμε μέσα από την οπτική του ανθρώπου ο οποίος, μέσα από την δική του Πνευματική Αναγέννηση, απευθύνεται σε μια αγαπημένη του ψυχή για να της θυμίσει πως όλοι, είμαστε μαζί κάθε στιγμή, μέσω της Αγάπης ζούμε συνεχώς μαζί μέσα στο Ένα. Άρα κάθε χωρισμός, ακόμα κι ο θάνατος, δεν είναι παρά ένα όριο. Ένα όριο που δεν μπορεί να σταματήσει την αγάπη!
«Όταν θα έχω φύγει, να με θυμάσαι...»
Ο ποιητής γνωρίζοντας την φθαρτότητα του σώματος μας και την παροδικότητα του κόσμου αυτού, δηλώνει σε αυτή την αγαπημένη του ψυχή, πως κάποια μέρα θα φύγει από τον υλικό κόσμο κι έτσι θα φαίνεται ότι πια δεν είναι δίπλα της. Της ζητά λοιπόν να τον θυμάται.
«...Όχι. Όχι γιατί είδα μέσα σου το Φως του Αγαπημένου μου.
Όχι. Όχι για τις γλυκές εμπνεύσεις,
που ψιθυρίζονται από την λαμπρότητα των ψυχών μας.»
Ένα πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι τα κεφαλαία γράμματα στις λέξεις «Φως» και «Αγαπημένου». Αυτά μας δηλώνουν ότι η Αγάπη κάνει τον ποιητή να βλέπει την θεϊκή πλευρά της αγαπημένης του αυτής ψυχής και αναφέρεται στο Φως ως θεϊκή εκδήλωση. Εξηγεί λοιπόν πως η Αγάπη γίνεται Φως που φωτίζει αυτούς που αγαπούν, τους ευλογεί, τους δίνει έμπνευση και κάνει τις ψυχές να εκδηλώνουν το μεγαλείο τους. Αυτό το βίωμα θα ήταν αρκετό για να κράτα την μνήμη ζωντανή αλλά ο ποιητής λέει πως δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλει να τον θυμάται η αγαπημένη του.
«Έχω κάνει μια διαθήκη στα άδυτα ιερά της καρδιάς σου.»
Η Αγάπη ενώνει με έναν ανώτερο δεσμό, ενώνει τις ψυχές με ένα «συμβόλαιο» πνευματικό, με μια ιερή ομολογία που σφραγίζεται στα άδυτα ιερά της Καρδιάς μας, εκεί που υπάρχει πάντα φυλαγμένο το Θεϊκό μας κομμάτι. Μπροστά σε αυτό το Θεϊκό μας κομμάτι, στον Εντός Θεό, δίνεται η υπόσχεση που δεν δεσμεύει αλλά αντίθετα ελευθερώνει. Παρότι είναι μια υπόσχεση αιώνιας κοινής ζωής, αυτή είναι ζωή μέσα στην Αλήθεια της Αγάπης κι έτσι δίνει τόση χαρά και ελευθερία στην ψυχή που περιγράφεται στους επόμενους στίχους:
«Η ανάσα μου σαν την μαγευτική χάρη της μπαλαρίνας,
πλανάται χωρίς προσπάθεια στον αιθέρα,...»
Η ψυχή πλανάται ελεύθερη, χορεύει μέσα στον αιθέρα ο οποίος συμβολίζει την Πανταχού Παρουσία του Θεού. Έτσι η ένωση αυτή δίνει μια πρώτη αίσθηση της ενότητας με το Θείο. Κι όμως συνεχίζει να δηλώνει:
«...μα παρόλα αυτά,
μη με θυμηθείς για όλα αυτά.»
«Έχω τραγουδήσει μελωδίες στο πνεύμα σου,
έχω υφάνει ένα μαγικό σχέδιο του Παραδείσου.
Οι λέξεις μου, ο Παράδεισος ενός αγαπημένου στις ουράνιες σφαίρες.»
Ο ποιητής βιώνει μέσα από την ένωση αυτή των δυο πνευμάτων, την ένωση με το Θείο Πνεύμα. Αναγνωρίζει ότι η ένωση αυτή γίνεται το μέσο για να γνωρίσει ξανά το Θεό κι αυτό τον γεμίζει ευγνωμοσύνη. Κι έτσι τραγουδά ύμνους στο πνεύμα της αγαπημένης που γίνονται προσευχές στο Θειο Πνεύμα αφού τελικά είναι η ιδία έκφραση. Το πνεύμα του Αγαπημένου είναι και το Πνεύμα του Θεού και αντίστροφα. Η ψυχή του, αναγεννημένη μέσα στην Αγάπη, θυμάται σκηνές από τον Παράδεισο που έχει ζήσει και τις θυμίζει και στην αγαπημένη για να της πει πως εκεί θα βρεθούν ξανά μαζί.
«Γιατί έξω από την παροδικότητα και την αδυναμία αυτού του σωματικού ναού
ξεζούμισα και την τελευταία σταγόνα μεγαλείου.»
Ο ποιητής γνωρίζει ότι αυτός ο υπέροχος κόσμος που μας έχει χαρίσει η Θεϊκή Αγάπη για να ζούμε, παρά την ομορφιά του, είναι ένας κόσμος με περιορισμούς. Περιορισμούς που θέτει πρώτα από όλα το υλικό και φθαρτό μας σώμα, που παρότι είναι ένας ναός για την ψυχή και το πνεύμα μας, έχει τα χρονικά του όρια. Κι έτσι κάποια στιγμή η ψυχή μας φεύγοντας από τον κόσμο αυτό θα αφήσει πίσω της αγαπημένους με τους οποίους δεν θα έχει, για κάποιο χρονικό διάστημα τουλάχιστον, την φυσική επαφή. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα τους ισχυρούς εκείνους δεσμούς που θα μας κρατήσουν ενωμένους με τους αγαπημένους μας όταν περάσουμε στον κόσμο των πνευμάτων.
Ο ποιητής γνωρίζει πως οι πιο ισχυροί δεσμοί, εκείνοι που μπορούν να είναι καθαρά κανάλια επικοινωνίας, είναι εκείνοι που δημιουργεί η Αγάπη. Για αυτό λέει πως εξάντλησε όλες τις δυνατότητες μεγαλείου που μπορεί να του προσφέρει το θνητό του σώμα για να προετοιμαστεί σωστά και να συνεχίσει να στέλνει τα μηνύματα του στους αγαπημένους του.
«Θα με βρεις στη Θεια ομορφιά μιας υπέροχης αυγής.
Στο πετάρισμα της καρδιάς σου, όταν, σαν αστέρι που λαμπιρίζει
θα χορεύω ανάμεσα στους αστερισμούς.
Ναι. Τα μάτια σου θα λάμψουν σε αυτό το θαύμα του στερεώματος
και θα πεις: «Κι αυτό, είναι Εκείνος.»...»
Αυτό ακριβώς περιγράφει στους στίχους αυτούς. Περιγράφει το πώς το πνεύμα του ευλογημένου από την Αγάπη θα συνεχίσει να υπάρχει στα θαύματα και την μαγεία του κόσμου αυτού. Έτσι ώστε η ψυχή της αγαπημένης ή του αγαπημένου του να αναγνωρίσει τα σημάδια, μέσα από τους δεσμούς της Αγάπης, και να συνειδητοποιήσει την παρουσία Του στις μαγικές εικόνες που θα βλέπει γύρω της.
Προσέξτε την υπέροχη λεπτομέρεια του κεφαλαίου γράμματος στο «...Εκείνος.» Δηλώνει την κοινή γνώση των αγαπημένων πως το πέρασμα αυτό έχει ήδη οδηγήσει αυτόν που έχει φύγει στην ενότητα του με τον Έναν. Έτσι κατανοούν ότι μέσω αυτής της ενότητας θα συνεχίσουν για πάντα να είναι μαζί.
Κι αυτό συνεχίζει και στους υπέροχους στίχους που ακολουθούν:
«...Θα είμαι στη ευθραυστότητα των χιονονιφάδων στην αυγή του χειμώνα.
Στην αγνότητα και την αθωότητα του χαμόγελου ενός παιδιού,
και στους γλυκούς κυματισμούς του Κοσμικού Φωτός.
Θα είμαι στις ακτίνες του δικού σου ηλιοβασιλέματος,
και στα βότσαλα της άμμου θα βρεις τα πετράδια μου.»
Οι στίχοι περιγράφουν με τόσο ισχυρές εικόνες την ενότητα της θεοποιημένης ψυχής, μέσω της Αγάπης, με κάθε τι αγνό και όμορφο, Φωτεινό και πολύτιμο. Και μέσα από αυτή την ενότητα η Αγάπη ξεπερνά κάθε φραγμό, ακόμα κι αυτό του θανάτου!
Δεν υπάρχει τέλος για την Αγάπη όταν πηγάζει από την Θεϊκή μας ψύχη. Δεν υπάρχει τέλος για τον εαυτό που αναζητώντας τον «άλλον» τον κάνει να μην είναι άλλος. Κατανοεί ότι είναι προέκταση του Εαυτού μας αφού κι εμείς μέσω της Αγάπης έχουμε γίνει προέκταση του Θεού και χανόμαστε μέσα στην Ψυχή Του κι έτσι γινόμαστε Ένα με αυτόν που αγαπάμε, για πάντα!
Αυτό προσπαθεί να εξηγήσει στην ουσία ο ποιητής με τον επαναλαμβανόμενο στίχο:
«Όταν θα έχω φύγει, να με θυμάσαι...»
Δεν είναι μια παράκληση. Δεν είναι μια απαίτηση. Είναι μια υπενθύμιση. Θυμήσου με για να θυμηθείς κι εσύ ποιος είσαι, να θυμηθείς ότι είσαι προέκταση μου κι εγώ το ίδιο, να θυμηθείς πως είμαστε ένα, ότι δεν λείπω τώρα και δεν θα λείπω ποτέ. Θυμήσου ότι είμαι Αγάπη και είμαι παντού. Είμαι τώρα και θα είμαι πάντα μαζί σου αφού, θυμήσου, εσύ είσαι εγώ!
«Η μεγαλοσύνη των άκρων των οριζόντων,
θα σου δώσει μια εσωτερική λάμψη που θα κάνει το δέρμα σου να μυρμηγκιάσει
και θα ξέρεις πως ήταν γραφτό να ΕΙΜΑΣΤΕ.
Όταν θα έχω φύγει, να με θυμάσαι, να με θυμάσαι.»
Όχι για όλα όσα σου πρόσφερα, αλλά για όλα όσα σαν Ένα θα ζήσουμε μέσα από την Αγάπη μας. Την Αγάπη που θα την βλέπεις να σε αγκαλιάζει από όλα τα σημεία του ορίζοντα και θα σε αλλάζει με το Φως της από μέσα. Γιατί όταν θα με θυμάσαι αυτό θα είναι μια προσευχή και θα ευλογεί και τις δυο ψυχές μας. Έτσι κι οι δικές μου προσευχές θα ενώνονται με τις δικές σου και θα μας φέρνουν πιο κοντά, μέχρι τον τελικό μας Ιερό Γάμο στο Ένα.
Τελειώνοντας αυτό το ποίημα, έχω μια ουράνια εικόνα στο μυαλό μου, ή καλύτερα να πω στην ψυχή μου. Οι αγαπημένοι, καθώς θυμούνται ποιοι είναι, ταξιδεύουν με την ταχύτητα του Φωτός, για να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον. Στη συνέχεια συγχωνεύονται σε αυτή την αγκαλιά, μετατρέπονται σε Φως και γίνονται Ένα, για πάντα! Αυτό το Φως επεκτείνεται και γεμίζει το Σύμπαν με την Αγάπη και πολλοί άλλοι που βλέπουν αυτό το Φως, θυμούνται ποιοι είναι και αυτοί, αρχίζουν να ταξιδεύουν και σύντομα το Σύμπαν είναι Ένα Μεγάλο Φως!
Λατρεύω τα ποιήματα του Manatita λόγω της ικανότητάς τους να δημιουργούν εικόνες στην ψυχή μου, εικόνες που την ανυψώνουν σε υψηλότερα επίπεδα και με βοηθούν να θυμάμαι την προέλευσή μου.
Αυτό το ποίημα είναι μια τέλεια υπενθύμιση σε όλους μας, για την αλήθεια ότι το Πνεύμα του αγαπημένου είναι επίσης το Πνεύμα του Θεού και αντίστροφα. Ο αγαπημένος και ο Θεϊκός Ένας είναι οι ίδιες εκφράσεις.
Μέσω της Αγάπης, μπορούμε να γίνουμε επέκταση του Θεού, να συγχωνευθούμε ή να αναμιχθούμε στην Ψυχή Του με τους αγαπημένους μας και να υπάρχουμε για πάντα στα θαύματα και τη μαγεία αυτού του κόσμου και οποιουδήποτε κόσμου!
Ευγνωμοσύνη στο Manatita! Μας βοηθά λέγοντας:
"Θυμηθείτε, ότι ήταν γραφτό να ΕΙΜΑΣΤΕ!"
