Η θρησκεία είναι η απόλυτη πολυτέλεια. Ο φτωχός πρέπει να προνοήσει για τον άρτο τον επιούσιο – δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε αυτόν. Πρέπει να προνοήσει για κατάλυμα, για ρούχα, για τα παιδιά, για φάρμακα, και δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε αυτά τα μικρά πράγματα. Ολόκληρη η ζωή του βαραίνει από μικροπράγματα· δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο να αφιερώσει στον Θεό. Ακόμα κι αν πάει στον ναό ή στην εκκλησία, πηγαίνει μόνο για να ζητήσει υλικά πράγματα. Η προσευχή του δεν είναι αληθινή προσευχή, δεν πηγάζει από ευγνωμοσύνη· εκφράζει μια απαίτηση, μια επιθυμία. Θέλει το ένα, θέλει το άλλο – και δεν μπορούμε να τον κατακρίνουμε, πρέπει να του το συγχωρήσουμε. Οι ανάγκες είναι υπαρκτές και τον βαραίνει διαρκώς ένα φορτίο. Πώς να βρει λίγες ώρες απλώς για να καθίσει σιωπηλά, δίχως να κάνει τίποτα; Το μυαλό συνεχίζει να σκέφτεται. Εκείνος πρέπει να προνοήσει για το αύριο. Ο Ιησούς λέει: Κοιτάξτε τους κρίνους στο λιβάδι δεν μοχθούν, δεν σκέφτονται το αύριο. Και είναι πολύ πιο όμορφοι απ’ όσο ήταν ποτέ, μέσα σ’ όλο του το μεγαλείο, ακόμα και από τον Σολομώντα.
Είναι αλήθεια, οι κρίνοι δεν μοχθούν και δεν σκέφτονται το αύριο. Μπορείτε όμως να το πείτε αυτό σ’ έναν φτωχό άνθρωπο; Αν δεν σκεφτεί το αύριο, τότε το αύριο είναι θάνατος. Πρέπει να προετοιμαστεί γι’ αυτό πρέπει να σκεφτεί πώς θα εξασφαλίσει την τροφή του. Ποιος θα τον πάρει στη δούλεψή του –πρέπει να το σκεφτεί. Έχει παιδιά και γυναίκα, έχει μια γριά μητέρα κι έναν γέρο πατέρα. Δεν μπορεί να είναι σαν τους κρίνους στο λιβάδι. Πώς γίνεται να αποφύγει τον μόχθο, τον κόπο, τη δουλειά; – θα ήταν αυτοκτονία.
Ασφαλώς κι είναι όμορφοι οι κρίνοι και συμφωνώ απόλυτα με τον Ιησού, αλλά τα λόγια του εξακολουθούν να είναι ανεφάρμοστα για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Εκτός κι αν η ανθρωπότητα πλουτίσει, τα λόγια αυτά θα παραμείνουν απλώς θεωρητικά· δεν θα έχουν καμία πρακτική χρήση.
Θα ήθελα να ήταν ο κόσμος πιο πλούσιος απ’ ό,τι είναι. Δεν πιστεύω στη φτώχεια και δεν πιστεύω ότι η φτώχεια έχει την παραμικρή σχέση με την πνευματικότητα. Αιώνες τώρα λένε ότι η φτώχεια έχει κάτι το πνευματικό· πρόκειται απλώς για παρηγοριά.
Μόλις τις προάλλες, ένα ζευγάρι Γάλλων μου έγραψε ένα γράμμα. Πρέπει να μην είχαν πολύ καιρό που έφτασαν εδώ, δεν με καταλάβαιναν. Πρέπει να είχαν έρθει με κάποιες προκαταλήψεις. Ήταν ανήσυχοι, πολύ ανήσυχοι. Στο γράμμα μού έγραψαν: «Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα καταλαβαίνουμε. Γιατί είναι τόσο πολυτελές αυτό το μέρος; Αυτό πηγαίνει κόντρα στην πνευματικότητα. Γιατί οδηγείς τόσο ωραίο αυτοκίνητο; Αυτό πηγαίνει κόντρα στην πνευματικότητα».
Τώρα, εκείνες τις τρεις ή τέσσερις μέρες οδηγούσα μια Σεβρολέτ Ιμπάλα. Δεν είναι και τόσο ωραίο αυτοκίνητο, στην Αμερική είναι το αυτοκίνητο των υδραυλικών! Από μια άποψη όμως, είμαι κι εγώ υδραυλικός – ο υδραυλικός του μυαλού. Φτιάχνω τις βίδες και τα παξιμάδια. Είναι ένα αυτοκίνητο για φτωχούς ανθρώπους. Στην Αμερική, τις γειτονιές όπου οι άνθρωποι οδηγούν Σεβρολέτ, τις λένε «Γειτονιές Σεβρολέτ» – αυτό σημαίνει φτωχικές γειτονιές.
Όμως, αυτοί οι δύο Γάλλοι πρέπει να είχαν στο μυαλό τους την παλιά ιδέα ότι η φτώχεια έχει κάτι το πνευματικό. Ο άνθρωπος έχει ζήσει τόσο πολύ καιρό μες στη φτώχεια ώστε έπρεπε να παρηγορηθεί, αλλιώς η ζωή του θα ήταν αβάσταχτη. Έπρεπε να πείσει τον εαυτό του ότι η φτώχεια είναι πνευματική.
Η φτώχεια δεν είναι πνευματική – η φτώχεια είναι η πηγή όλων των εγκλημάτων. Και θα ήθελα να πω σ’ εκείνο το ζευγάρι, αν θέλετε να κρεμαστείτε από τις πεποιθήσεις και τις προκαταλήψεις σας, τούτο εδώ δεν είναι το κατάλληλο μέρος για σας. Παρακαλώ αδειάστε μου τη γωνιά! Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο, διότι εδώ μπορεί να διαφθαρείτε. Είναι επικίνδυνο για σας να με ακούσετε.
Για μένα, η πνευματικότητα έχει μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Είναι η απόλυτη πολυτέλεια – όταν έχετε τα πάντα και ξαφνικά βλέπετε ότι, παρόλο που έχετε τα πάντα, βαθιά μέσα σας υπάρχει ένα κενό που πρέπει να γεμίσει, μια κενότητα που πρέπει να μετουσιωθεί σε πληρότητα, αυτό οδηγεί στην πνευματικότητα. Αποκτά κάποιος επίγνωση της εσωτερικής κενότητας μόνο όταν, εξωτερικά, έχει τα πάντα. Η επιστήμη μπορεί να κάνει αυτό το θαύμα. Αγαπώ την επιστήμη, επειδή μπορεί να δημιουργήσει τη δυνατότητα να υπάρξει η θρησκεία.
Ως τώρα, δεν έχει υπάρξει θρησκεία πάνω στη γη. Έχουμε μιλήσει για τη θρησκεία αλλά ακόμα δεν έχει υπάρξει δεν έχει αγγίξει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων. Μόνο μια στο τόσο καταφέρνει κάποιο άτομο να φτάσει στη φώτιση. Σ΄ έναν μεγάλο κήπο όπου υπάρχουν εκατομμύρια θάμνοι και δέντρα, αν ανθίζει μόνο ένα λουλούδι σ’ ένα δέντρο κάθε χίλια χρόνια, δεν θα αποκαλέσετε το μέρος αυτό κήπο. Δεν θα είστε ευγνώμονες στον κηπουρό. Δεν θα πείτε «Ο κηπουρός είναι σπουδαίος, επειδή, δείτε· ύστερα από χίλια χρόνια, ανάμεσα σε εκατομμύρια δέντρα, μόνο ένα λουλούδι άνθισε πάνω σ’ ένα δέντρο». Αν συμβεί κάτι τέτοιο, απλώς δείχνει ότι πρέπει να συνέβη σε πείσμα του κηπουρού! Με κάποιον τρόπο εκείνος ξέχασε το δέντρο, παραμέλησε το δέντρο και το δέντρο κάπως ξεγλίστρησε από τη λαβή του.
Ο άνθρωπος έχει ζήσει χωρίς ευλάβεια: μιλάει για τον Θεό φυσικά –πηγαίνει στην εκκλησία, στον ναό, στο τζαμί, κι ωστόσο η ζωή του δεν φανερώνει κανένα είδος ευλάβειας.
Το όραμά μου για τη θρησκεία είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν έχει καμία σχέση με τη φτώχεια. Θα ήθελα όλη η γη να γίνει πλούσια σαν παράδεισος -πιο πλούσια από παράδεισος- έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να πάψουν να σκέφτονται τον παράδεισο. Ο παράδεισος δημιουργήθηκε από τους φτωχούς ακριβώς για να παρηγορηθούν ότι «εδώ υποφέρουμε, αλλά δεν θα είναι για πολύ. Μόνο μερικές μέρες ακόμα, ή μερικά χρόνια, και θα έρθει ο θάνατος και θα μεταφερθούμε στον παράδεισο».
Και τι παρηγοριά! Εκείνοι που είναι πλούσιοι θα ριχτούν στην κόλαση. Ο Ιησούς λέει ότι πιο εύκολα θα περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας, παρά θα εισέλθει ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Σπουδαία παρηγοριά! Οι φτωχοί πρέπει να αισθάνθηκαν μεγάλη χαρά, μεγάλη ικανοποίηση, ότι «είναι απλώς ζήτημα μερικών ακόμα ημερών: και τότε εσύ θα καίγεσαι στις φλόγες της κόλασης κι εγώ θα κάθομαι πλάι στον Θεό, με όλες τις πολυτέλειες, με όλα τα πλούτη, με όλες τις χαρές που εδώ στερούμαι εγώ και απολαμβάνεις εσύ». Η ιδέα του παραδείσου μοιάζει να είναι απλώς μια εκδίκηση.
Θα ήθελα τούτη η γη να είναι παράδεισος – κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς την επιστήμη. Άρα πώς μπορώ να είμαι κατά της επιστήμης; Δεν είμαι κατά της επιστήμης. Αλλά η επιστήμη δεν είναι το παν. Η επιστήμη μπορεί να δημιουργήσει μόνο τις παρυφές· το κέντρο πρέπει να ανήκει στη θρησκευτικότητα. Η επιστήμη είναι εξωτερική, η θρησκεία είναι εσωτερική. Και θα ήθελα οι άνθρωποι να είναι πλούσιοι και από τις δύο πλευρές: πρέπει να είναι πλούσιοι εξωτερικά και πλούσιοι εσωτερικά. Η επιστήμη δεν μπορεί να σας κάνει πλούσιους στον εσωτερικό σας κόσμο· αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη θρησκεία.
Ζήσε χωρίς φόβο
- Osho
via
