Φράσεις του Eckhart Tolle
-Η θέαση της ομορφιάς σε ένα λουλούδι θα μπορούσε να αφυπνίσει τους ανθρώπους έστω και για λίγο, στην ομορφιά που αποτελεί ουσιαστικό μέρος της δικής τους εσώτερης Ύπαρξης, της αληθινής τους φύσης.
-…η αναγνώριση των συλλογικά αποκτηθέντων μέσω εξαρτημένης μάθησης νοητικών διεργασιών, διαιωνίζουν τη μη αφυπνισμένη κατάσταση.
-Ο ανθρώπινος νους είναι εξαιρετικά ευφυής. Ωστόσο, η ίδια του η ευφυία είναι μολυσμένη από παραφροσύνη.
-Αν η ιστορία της ανθρωπότητας ήταν η κλινική περίπτωση ενός μεμονομένου ανθρώπου, η διάγνωση θα έπρεπε να είναι: χρόνια παρανοϊκά παραληρήματα, παθολογική ροπή προς τη διάπραξη φόνου και πράξεων ακραίας βίας και ωμότητας, εναντίον αυτών που αντιλαμβάνεται ως «εχθρούς» του – καθώς η δική του έλλειψη συνειδητότητας προβάλλεται προς τα έξω.
–Φόβος, απληστία και επιθυμία για εξουσία είναι οι ψυχολογικές παρωθητικές δυνάμεις όχι μόνο πίσω από τον πόλεμο και τη βία μεταξύ εθνών, φυλών, θρησκειών και ιδεολογιών, αλλά και η αιτία ατέρμονης σύγκρουσης στις προσωπικές σχέσεις.
–Δε γίνεσαι καλός προσπαθώντας να είσαι καλός, αλλά βρίσκοντας την καλοσύνη που είναι ήδη εντός σου επιτρέπονται σ΄ αυτή την καλοσύνη να αναδυθεί.
-Κάνουν σχέδια χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το πρότυπο για τη δυσλειτουργία που κουβαλάει κάθε άνθρωπος μέσα του: το Εγώ.
-Ένα μεγάλης κλίμακας άνοιγμα πνευματικότητας έξω από τις θρησκευτικές δομές είναι μια εντελώς καινοτόμος εξέλιξη.
-Αν οι δομές του ανθρώπινου νου παραμείνουν στάσιμες και αμετάβλητες, θα καταλήγουμε πάντα να αναδημιουργούμε τον ίδιο κόσμο, τα ίδια δεινά, την ίδια δυσλειτουργία
-…όταν έχεις προσαρτήσει μια λέξη σε κάτι, γνωρίζεις τι είναι. Η πραγματικότητα είναι: Δεν γνωρίζεις τι είναι, απλώς έχεις καλύψει το μυστήριο με μια ετικέτα.
-Όταν το κοιτάζεις ή το κρατάς και του επιτρέπεις να υπάρχει χωρίς να του επιβάλλεις μια λέξη ή μια νοητική ετικέτα μια αίσθηση δέους, θαυμασμού ξυπνάει μέσα σου. Η ουσία του κοινωνείται σιωπηλά σ΄ εσένα και αντανακλά τη δική σου ουσία πίσω σ΄ εσένα.
–Όταν δεν καλύπτεις τον κόσμο με λέξεις και ετικέτες, επιστρέφει στη ζωή σου μια αίσθηση θαυμασμού που έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό, από τότε που η ανθρωπότητα, αντί να χρησιμοποιεί τη σκέψη κατακυριεύτηκε από αυτήν. Ένα βάθος επιστρέφει στη ζωή σου.
-Όταν βλέπεις ποιος δεν είσαι, η πραγματικότητά του ποιος είσαι αναδύεται από μόνη της.
-Δεν συνειδητοποιούσα ακόμα ότι η σκέψη δίχως συναίσθηση είναι το κύριο δίλημμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
–Η ζωή δεν είναι τόσο σοβαρή όσο την κάνει ο νους μου.
-Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κατοικούν σε μια ζωντανή πραγματικότητα αλλά σε μια εννοιοποιημένη.
–Ο ανεξέλεγκτος αγώνας για περισσότερα, για ατέρμονη ανάπτυξη αποτελεί δυσλειτουργία και ασθένεια. Είναι η ίδια δυσλειτουργία που εκδηλώνει το καρκινικό κύτταρο, που ο μοναδικός του στόχος είναι να πολλαπλασιαστεί, χωρίς να έχει επίγνωση του ότι επιφέρει την ίδια του την καταστροφή καταστρέφοντας τον οργανισμό του οποίου είναι μέρος.
–Αν μπορώ να νιώσω το «Υπάρχω» τόσο έντονα, τότε αυτό που είμαι δεν έχει μειωθεί καθόλου. Μπορώ να το νιώθω και τώρα, κάτι γαλήνιο και πολύ ζωντανό.
–Την Ύπαρξη πρέπει να την νιώσεις. Δεν μπορείς να τη σκεφτείς. Το Εγώ δεν τη γνωρίζει επειδή αποτελείται από σκέψη.
-Όλα όσα επιζητεί το Εγώ και στα οποία δεν μπορεί να νιώσει.
-…μερικές φορές το να παραιτείσαι από πράγματα είναι μια πράξη πολύ μεγαλύτερης δύναμης από το να τα υπερασπίζεσαι ή να γαντζώνεσαι πάνω τους.
–Η ζωή θα σου δώσει όποια εμπειρία είναι πιο βοηθητική για την εξέλιξη της συνειδητότητάς σου.–Το Εγώ δεν είναι λάθος, είναι απλώς μη συνειδητό… το Εγώ δεν είναι προσωπικό. Δεν είναι αυτό που είσαι.
-…το να βγάζεις τον εαυτό σου σωστό και τους άλλους λάθος είναι ένα από τα κύρια εγωικά πρότυπα, μια από τις κύριες μορφές της μη συνείδησης.
-Επομένως η επιθυμία διατηρεί το Εγώ ζωντανό πολύ περισσότερο από το έχω… Είναι μια εθιστική ανάγκη, όχι μία αυθεντική.
-Η έσχατη αλήθεια του ποιος είσαι δεν είναι «είμαι αυτός», «είμαι εκείνος» αλλά Είμαι.
-Στο επόμενο κατώτερο επίπεδο της κλίμακας της μη συνειδητότητας έχουμε κραυγές και τσιρίδες και, όχι πολύ πιο χαμηλά απ΄ αυτό έχουμε τη σωματική βία.
-…είτε γκρινιάζεις μεγαλόφωνα, είτε με τη σκέψη σου δεν έχει διαφορά.
-…αυτό στο οποίο αντιδράς όταν το βλέπεις σε κάποιον άλλο, το ισχυροποιείς στον εαυτό σου.
-Κάποιος γίνεται εχθρός αν προσωποποιείς την έλλειψη συνειδητότητας που είναι το Εγώ. Η μή αντίδραση δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη.
–Συγχωρώ σημαίνει παραβλέπω ή μάλλον, βλέπω πέρα από κάτι. Κοιτάζεις μέσα από το Εγώ την ψυχική υγεία που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα ως ουσία του.
-…ο μεγαλύτερος εχθρός του Εγώ είναι, φυσικά, η παρούσα στιγμή, δηλαδή η ίδια η ζωή.
–Το Εγώ συνεπάγεται μη επίγνωση. Επίγνωση και Εγώ δεν μπορούν να συνυπάρξουν… κάθε φόρα που αναγνωρίζεται εξασθενεί.
–Η διαρκής αγανάκτηση ονομάζεται μνησικακία.
–Αν δηλώνεις απλώς αυτό που γνωρίζεις ότι είναι αλήθεια, το Εγώ δεν εμπλέκεται καθόλου, επειδή δεν υπάρχει ταύτιση.
…η πεποίθηση ότι είσαι ο μοναδικός κάτοχος της αλήθειας, δηλαδή του σωστού μπορεί να διαφθείρει τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου σε σημείο παραφροσύνης.
–Η Αλήθεια θεωρούνταν πιο σημαντική απ΄ ότι η ανθρώπινη ζωή. Και ποιά ήταν η αλήθεια; Μια ιστορία στην οποία έπρεπε να πιστεύεις, πράγμα που σημαίνει: ένα μάτσο σκέψεις.
–Νόμοι, εντολές, κανόνες και κανονισμοί είναι απαραίτητα για εκείνους που είναι ξεκομμένοι από αυτό που είναι, την Αλήθεια εντός.-…πρόσεξε μην το κάνεις αποστολή σου να «εξαλείψεις το κακό» αφού είναι πιθανό να μετατραπείς σ΄ αυτό ακριβώς ενάντια στο οποίο μάχεσαι. Η μάχη ενάντια στην έλλειψη συνειδητότητας… ‘Ό,τι πολεμάς το ισχυροποιείς, αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι επιμένει.
–Ο πόλεμος…ή θα ισχυροποιήσει τον εχθρό, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κακό, ή , αν κερδηθεί ο πόλεμος, θα δημιουργήσει ένα νέο κακό, ισοδύναμο και συχνά χειρότερο από εκείνο που νικήθηκε.
-Αναγνώρισε το Εγώ ως αυτό που είναι: συλλογική δυσλειτουργία, η παραφροσύνη του ανθρώπινου νου.
–Κανείς δεν είναι λάθος. Είναι απλώς το Εγώ μέσα σε κάποιον.
-Το μόνο που απαιτείται για να ελευθερωθείς από το Εγώ είναι να έχεις επίγνωσή του, αφού επίγνωση και Εγώ είναι ασύμβατα.
-Μόνο η Παρουσία μπορεί να σε ελευθερώσει από το Εγώ και μόνο Τώρα μπορεί να είσαι παρών, όχι χτες ή αύριο. Μόνο η Παρουσία μπορεί να ακυρώσει το παρελθόν μέσα σου, κι έτσι να μεταμορφώσει την κατάσταση της συνειδητότητάς σου.
–Όταν γνωρίζω τον εαυτό μου ως αυτό, οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μου δεν έχει πια απόλυτη, αλλά μόνο σχετική σημασία. Το τιμώ, αλλά χάνει την απόλυτη σοβαρότητα, τη βαρύτητά του.
-Το υποκείμενο συναίσθημα που διέπει όλη τη δραστηριότητα του Εγώ είναι ο Φόβος. Ο φόβος του να είσαι «κανένας», ο φόβος της ανυπαρξίας, ο φόβος του θανάτου του... Μόνο η αλήθεια του ποιος είσαι, αν συνειδητοποιηθεί, θα σε λυτρώσει.
-…η αναγνώριση της προσωρινότητας όλων των μορφών σε αφυπνίζει στη διάσταση του άμορφου εντός σου, εκείνος που είναι πέρα από το θάνατο. Ο Ιησούς το ονόμασε «αιώνια ζωή«.
-Η αναγνώριση του ψεύτικου είναι ήδη η εμφάνιση του αληθινού.
-…αντί να ανταγωνίζεται τον άλλο άνθρωπο να εξυψώσει τον εαυτό του με το να τον συναναστρέφεται, αν είναι σημαντικός στα ματιά των άλλων.
-Σε μια γνήσια σχέση υπάρχει μια εκροή ανοιχτής, άγρυπνης προσοχής προς τον άλλο άνθρωπο, στην οποία δεν υπάρχει καθόλου το «θέλω». Αυτή η άγρυπνη προσοχή είναι Παρουσία. Είναι η προϋπόθεση για κάθε αυθεντική σχέση.
-Όποτε αισθάνεσαι ανώτερος ή κατώτερος απ΄ οποιονδήποτε, αυτό είναι το Εγώ μέσα σου.
-Όταν προσδιορίζεις τον εαυτό σου μέσω σκέψης, τον περιορίζεις.-Αντί για άνθρωποι αυτοί που συναλλάσσονται είναι εννοιολογικές, νοητικές εικόνες. Όσο πιο ταυτισμένοι είναι οι άνθρωποι με τους αντίστοιχους ρόλους τους, τόσο λιγότερο αυθεντικές γίνονται οι σχέσεις.
–Αντί να είσαι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου, να είσαι η επίγνωση πίσω τους.
–Όσο περισσότερο κοινό παρελθόν υπάρχει σε μια σχέση, τόσο περισσότερο παρών χρειάζεται να είσαι, διαφορετικά, θα υποχρεωθείς να ζεις το παρελθόν ξανά και ξανά.
–Το παιδί έχει βαθιά λαχτάρα να υπάρχει ο γονιός ως άνθρωπος όχι ως ρόλος, ανεξάρτητα από το πόσο ευσυνείδητα παίζεται αυτός ο ρόλος.
-Απλώς θα χάσεις τον εαυτό σου μέσα στο κάνω.
-…ολότελα παρών, χωρίς να θέλεις τίποτ΄ άλλο πέρα από εκείνη τη στιγμή ως έχει… αν είσαι παρών, δεν είσαι πατέρας ή μητέρα. Είσαι η εγρήγορση, η ηρεμία, η Παρουσία που ακούει, κοιτάζει, αγγίζει, ακόμα και μιλάει. Είσαι η Ύπαρξη πίσω από το κάνω.
-Το ανθρώπινο είναι μορφή. Η Ύπαρξη είναι άμορφη. Ανθρώπινο και Ύπαρξη δεν είναι ξέχωρα, αλλά συνυφασμένα.
–Κάθε ρόλος είναι μια πλασματική αίσθηση εαυτού.
–Το να κάνεις οτιδήποτε που απαιτεί από σένα σε κάθε κατάσταση χωρίς να γίνεται ρόλος με τον οποίο ταυτίζεσαι είναι ένα ουσιαστικό μάθημα στην τέχνη της ζωής που ο καθένας μας είναι για να μάθει.
-…λειτουργούν από το βαθύτερο πυρήνα της Ύπαρξής τους, εκείνοι που δεν επιχειρούν να φανούν σαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι αλλά είναι απλώς ο εαυτός τους, ξεχωρίζουν ως αξιοσημείωτοι και είναι οι μόνοι που φέρνουν αληθινά κάποια αλλαγή στον κόσμο. Είναι οι κομιστές της νέας συνειδητότητας. Ό,τι κάνουν αποκτά δύναμη επειδή είναι ευθυγραμμισμένο με το σκοπό του όλου. Η επιρροή τους, όμως, πηγαίνει πολύ πιο πέρα απ΄ αυτό που κάνουν πολύ πιο πέρα από το λειτούργημά τους. Η παρουσία τους και μόνο – απλή, φυσική, ανεπιτήδευτη- έχει μεταμορφωτική επίδραση σ΄ όποιον έρχεται σ΄ επαφή μαζί τους.
-…το Εγώ είναι μεταμορφωτικό, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει… προέρχεται από το πάθος, που, πέρα από τη γενική του σημασία που είναι «καθετί που συμβαίνει σε κάποιον» σημαίνει επίσης «πάθημα, δυστύχημα, συμφορά«, αλλά και «προσβολή από νόσο, ασθένεια» και κατ΄ επέκταση οδύνη.
-Σύμφωνα με τα λόγια του Σαίξπηρ, «το καλό ή το κακό δεν υπάρχει, το γεννάς εσύ με το μυαλό σου»
-…όποτε υπάρχει αρνητικότητα μέσα σου, αν μπορείς να έχεις επίγνωση εκείνη τη στιγμή ότι υπάρχει κάτι εντός σου που την απολαμβάνει ή που πιστεύει ότι έχει κάποιο χρήσιμο σκοπό, αποκτάς άμεσα επίγνωση του Εγώ…Αυτό σημαίνει ότι το Εγώ συρρικνώνεται και η επίγνωση μεγαλύνει.
-Θα είσαι ελεύθερος να εγκαταλείψεις τη δυστυχία σου τη στιγμή που την αναγνωρίζεις ως μη ευφυή. Η αρνητικότητα δεν είναι ευφυής. Ανήκει πάντα στο Εγώ. Το Εγώ μπορεί να είναι πονηρό αλλά δεν είναι ευφυές. Η πονηριά επιδιώκει τους δικούς της μικρούς στόχους. Η ευφυία βλέπει το ευρύτερο όλον, στο οποίο όλα τα πράγματα συνδέονται. Κίνητρο της πονηριάς είναι το συμφέρον και είναι εξαιρετικά μυωπική… Η πονηριά διαιρεί, η ευφυΐα συμπεριλαμβάνει.
–Η ηρεμία άλλωστε είναι το τέλος του Εγώ.
-Υπάρχουν τέσσερις λέξεις που μεταδίδουν το μυστικό της τέχνης του ζην, το μυστικό κάθε επιτυχίας και ευτυχίας: Ένα Με Τη Ζωή.
-Η ψυχική νόσος που ονομάζεται παρανοϊκή σχιζοφρένεια ή παράνοια, εν συντομία, είναι ουσιαστικά μια μεγαλοποιημένη μορφή του Εγώ.
–Το Εγώ χρειάζεται τους άλλους, αλλά το δίλημμά του είναι ότι, βαθιά μέσα του, τους μισεί και τους φοβάται. Η φράση του Ζαν Πολ Σαρτρ «Η κόλαση είναι οι άλλοι», είναι η φωνή του Εγώ.
–Μην αναζητείς την αλήθεια. Πάψε απλώς να υποθάλπεις απόψεις.
–Όποιος είναι ένα μ΄ αυτό που κάνει οικοδομεί τη νέα γη.
–Όταν η δουλειά δεν είναι παρά μέσο για ένα σκοπό, δεν μπορεί να είναι υψηλής ποιότητας.
-…η δυσφορία σου για την επιτυχία κάποιου άλλου περικόπτει τις δικές σου πιθανότητες για επιτυχία.
-Η λέξη «σκέφτομαι» είναι εξίσου λανθασμένη με το «χωνεύω» ή «κυκλοφορώ το αίμα μου». Η πέψη συμβαίνει, η κυκλοφορία συμβαίνει, η σκέψη συμβαίνει.
– Δεν είναι παρόντες σε καμία κατάσταση, αφού η προσοχή τους είναι ή στο παρόν ή στο μέλλον, τα οποία φυσικά, υπάρχουν μόνο στο νου ως σκεπτομορφές.
-Η βασική διαφορά μεταξύ μιας ενστικτώδους αντίδρασης και ενός συναισθήματος είναι αυτή: ενστικτώδης αντίδραση είναι η άμεση απόκριση του σώματος σε μια εξωτερική κατάσταση. Συναίσθημα, από την άλλη, είναι η απόκριση του σώματος σε μια σκέψη.
-Το συλλογικό πονο-σώμα είναι πιθανώς κωδικοποιημένο μέσα στο DNA κάθε ανθρώπου, αν και δεν το έχουμε ανακαλύψει ακόμα εκεί. Κάθε νεογέννητο που έρχεται σε τούτο τον κόσμο κουβαλάει ήδη ένα συναισθηματικό πονο-σώμα.
-Αυτό που αναγνωρίζει μέσα σου την τρέλα ως τρέλα(ακόμα κι αν είναι η δική σου) είναι ψυχική υγεία, είναι η αναδυόμενη επίγνωση, είναι το τέλος της παραφροσύνης.
-…οι γυναίκες είναι λιγότερο ταυτισμένες με το νου απ΄ ότι οι άντρες. Είναι περισσότερο σε επαφή με το εσωτερικό σώμα και τη νοημοσύνη του οργανισμού απ΄ όπου πηγάζουν οι διαισθητικές ικανότητες…. ανοιχτή και ευαίσθητη προς άλλες μορφές ζωής και είναι πιο συντονισμένη με το φυσικό κόσμο.
–Το αναπτυσσόμενο Εγώ μέσα τους. Γνώριζε ότι μόνο μέσα από την αντρική μορφή θα μπορούσε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του πλανήτη μας και, για να το κάνει, έπρεπε να καταστήσει τη γυναίκα αδύναμη.
–Με την συγχώρεση, η ταυτότητα του θύματος που έχεις υιοθετήσει διαλύεται και η αληθινή σου δύναμη αναδύεται – η δύναμη της Παρουσίας. Αντί να μέμφεσαι το σκοτάδι, φέρνεις μέσα το φως.
–Κάθε άνθρωπος εκπέμπει ένα ενεργειακό πεδίο που αντιστοιχεί στην εσωτερική του κατάσταση και οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να το αισθανθούν, παρόλο που μπορεί να νιώθουν την απορροή της ενέργειας κάποιου άλλου μόνο υποσυνείδητα.
– …οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να εξελιχτούν σε συνειδητά όντα, κι αυτοί που δεν εξελίσσονται θα υποστούν τις συνέπειες της έλλειψης συνειδητότητάς τους.
-Το ίδιο το συναίσθημα δεν είναι δυστυχία. Μόνο το συναίσθημα μαζί με μια θλιβερή ιστορία είναι δυστυχία.
-Κατεύθυνε την προσοχή του παιδιού στο πως το αισθάνονται. Η στάση σου να είναι ενδιαφέροντος ή περιέργειας αντί κριτικής ή καταδίκης.
–Η δυστυχία του πονο-σώματος είναι πάντα καταφανώς υπερβολική σε σχέση με την εμφανή αιτία.
-Για κάποιον που κατέχεται από ένα βαρύ πονο-σώμα είναι συχνά αδύνατον να βγει από την διαστρεβλωμένη του ερμηνεία, τη βαριά συναισθηματική «ιστορία».
–Το να γνωρίζεις την ενότητα του εαυτού σου και του άλλου είναι αληθινή αγάπη, αληθινή φροντίδα, αληθινή συμπόνια.
-Το πονο-σώμα της μπορεί να αισθανθεί μαγνητική έλξη προς κάποιον που διαισθάνεται ότι θα της δώσει κι άλλο από τον ίδιο πόνο. Αυτός ο πόνος παρερμηνεύεται μερικές φορές σαν έρωτας.
–Το πονο-σώμα χρειάζεται την έλλειψη συνειδητότητάς σου. Δεν μπορεί να ανήξει το φως της Παρουσίας.
–Το συναίσθημα δεν είναι αυτό που είσαι.
-…δε χρειάζεται να γίνεις ολόκληρος, αλλά να είσαι αυτό που είσαι ήδη – με ή χωρίς το πονο-σώμα.
-Το Εγώ λατρεύει να μετατρέπει τον εαυτό σου σε πρόβλημα. Η γνώση πρέπει να ακολουθηθεί από αποδοχή… Αποδοχή σημαίνει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αισθάνεται οτιδήποτε αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή. Είναι μέρος αυτού που είναι το Τώρα. Δεν μπορείς, να διαφωνήσεις με αυτό που υπάρχει. Εντάξει, μπορείς, αλλά αν το κάνεις, υποφέρεις. Επιτρέποντας γίνεσαι αυτό που είσαι: απέραντος, ευρύχωρος. Γίνεσαι ολόκληρος.
-Όποτε συμβαίνει κάποια τραγική απώλεια, ή αντιστέκεσαι ή ενδίδεις. Μερικοί άνθρωποι γίνονται πικρόχολοι ή βαθιά μνησίκακοι, άλλοι γίνονται συμπονετικοί, σοφοί και γεμάτοι αγάπη.
–Αν τα ρολά είναι κλειστά ο ήλιος δεν μπορεί να μπει… Αν είναι δυνατή ή απαραίτητη η δράση, θα είναι ευθυγραμμισμένη με το όλον και υποστηριζόμενη από δημιουργική ευφυία, τη συνειδητότητα που δεν είναι απαιτημένη με εξαρτημένη μάθηση, μια συνειδητότητα με την οποία, σε μια κατάσταση εσωτερικού ανοίγματος, γίνεσαι ένα. Περιστάσεις και άνθρωποι σε βοηθούν τότε, συνεργάζονται μαζί σου. Συμβαίνουν συμπτώσεις.
–Όταν ζεις μέσω του νεογενούς εαυτού, αποτελούμενου από σκέψεις και συναισθήματα, που είναι το Εγώ, η βάση της συνείδησής σου είναι επισφαλής επειδή η σκέψη και το συναίσθημα είναι, από την ίδια τους τη φύση, εφήμερα παροδικά.
-Μερικά Εγώ, που ίσως δεν έχουν και πολλά άλλα με τα οποία να ταυτιστούν επιβιώνουν εύκολα μόνο και μόνο με την γκρίνια.
–Το να γνωρίζεις βαθιά τον εαυτό σου δεν έχει καμιά σχέση με οποιεσδήποτε ιδέες κολυμπάνε από ‘δώ κι από ΄κει μέσα στο νου σου. Το να γνωρίζεις τον εαυτό σου σημαίνει να είσαι ριζωμένος στην Ύπαρξη, αντί να είσαι χαμένος μέσα στο νου σου.
–Αν μικρά πράγματα έχουν την δύναμη να σ΄ ενοχλούν, τότε αυτός που πιστεύεις ότι είσαι είναι ακριβώς αυτό: μικρός. Ποιά είναι τα μικρά πράγματα; Τελικά, όλα τα πράγματα είναι μικρά, επειδή όλα τα πράγματα είναι παροδικά.
–Τα «ελαττώματά τους», ή αυτά που αντιλαμβάνεσαι ως ελαττώματά τους, γίνονται για σένα η ταυτότητά τους. Αυτό σημαίνει ότι θα βλέπεις μόνο το Εγώ σ΄ αυτούς και θα ισχυροποιείς έτσι το Εγώ σ΄ εσένα. Αντί να κοιτάζεις «μέσα» από το Εγώ των άλλων, κοιτάζεις «το » Εγώ.
–Το ποιος είσαι δε χρειάζεται κάποια πεποίθηση. Μάλιστα, κάθε πεποίθηση είναι εμπόδιο.
-Όμως, χωρίς συνειδητοποίηση, το ποιος είσαι δεν ακτινοβολεί την λάμψη του μέσα σ΄ αυτό τον κόσμο… σαν ένα φαινομενικά φτωχό άνθρωπο που δε γνωρίζει ότι έχει ένα τραπεζικό λογαριασμό με 100 εκατομμύρια δολάρια, κι έτσι ο πλούτος του παραμένει ένα ανέκφραστο δυναμικό.
–Ό,τι πιστεύεις ότι σου στερεί ο κόσμος, το στερείς εσύ από τον κόσμο.–Η αφθονία έρχεται μόνο σε όσους την έχουν ήδη. Ακούγεται σχεδόν άδικο αλλά, φυσικά, δεν είναι. Είναι ένας συμπαντικός νόμος.
-…ρήση Ζεν: «Το χιόνι ρίχνει κάθε νιφάδα στην κατάλληλη θέση».
-…η φύση μπορεί να σε βοηθήσει να ευθυγραμμιστείς ξανά με την ολότητα της ζωής.
–Το «ίσως» του σοφού άντρα δείχνει μια άρνηση να κρίνει οτιδήποτε συμβαίνει. Αντί να κρίνει αυτό που υπάρχει, το δέχεται κι έτσι μπαίνει σε συνειδητή ευθυγράμμιση με την ανώτερη τάξη.
–Τα άτομα που αποτελούν το σώμα σου σφυριλατήθηκαν κάποτε μέσα σε άστρα και οι αιτίες ακόμα και του πιο μικρού περιστατικού είναι σχεδόν άπειρες και συνδεδεμένες με το όλον με ακατανόητους τρόπους.
-Ο κόσμος δεν είναι χαοτικός. Η ίδια η λέξη κόσμος σημαίνει τάξη.
-«Να το μυστικό μου» είπε «Δε νοιάζομαι για ό,τι συμβαίνει«.
–Μόνο αν αντιστέκεσαι σ΄ αυτό που συμβαίνει είσαι στο έλεός του και ο κόσμος θα καθορίζει την ευτυχία ή τη δυστυχία σου.
-Η απόφαση να κάνεις την παρούσα στιγμή φίλη σου είναι το τέλος του Εγώ.
-Υπάρχουν τρεις τρόποι με τους οποίους θα αντιμετωπίσει το Εγώ την παρούσα στιγμή: ως μέσο προς ένα σκοπό, ως εμπόδιο ή ως εχθρό.
–Η Ζωή είναι πάντα Τώρα.
-Ό,τι κι αν κάνεις, φαίνεται να χρειάζεται χρόνο. Τα πάντα υπόκεινται σ΄ αυτόν και τελικά, αυτός ο αιμοβόρος τύραννος ο χρόνος όπως τον αποκαλεί ο Σαίξπηρ, θα σε σκοτώσει.
–Όλα φαίνεται να υπόκεινται στο χρόνο, κι όμως όλα συμβαίνουν στο Τώρα. Αυτό είναι το Παράδοξο.
–Ο χρόνος είναι η οριζόντια διάσταση της ζωής, το επιφανειακό στρώμα της πραγματικότητας. Έπειτα, υπάρχει η κατακόρυφη διάσταση του βάθους, προσβάσιμη σε σένα μόνο μέσα από την πύλη της παρούσας στιγμής. Έτσι, αντί να προσθέτεις χρόνο στον εαυτό σου, αφαίρεσαι χρόνο.
-Η μη αντίσταση είναι το κλειδί για τη μέγιστη δύναμη στο σύμπαν.
-Τα πολλά πράγματα που συμβαίνουν οι πολλές μορφές που παίρνει η ζωή είναι εφήμερης φύσης. Είναι όλα φευγαλέα.
–Ονειρευόμενος είναι η ίδια η συνειδητότητα, αυτός που είσαι.
–Η δυστυχία, η αρνητικότητα αποτελεί ασθένεια στον πλανήτη μας. Ό,τι είναι η ρύπανση στο εξωτερικό επίπεδο είναι η αρνητικότητα στο εσωτερικό.
-Όλοι οι μηχανισμοί επισκευής είναι απόλυτα λογικοί για το Εγώ, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι δυσλειτουργικοί. Ο πιο ακραίος σε δυσλειτουργία είναι η σωματική βία και η απόσταση με τη μορφή ψευδαισθήσεων μεγαλείου.
-Η αληθινή δύναμη, αυτός που είσαι πέρα από τη μορφή, μπορεί τότε να λάμψει μέσα από τη φαινομενικά αποδυναμωμένη μορφή. Αυτό εννοεί ο Χριστός όταν λέει «απαρνήσου τον εαυτό σου» ή «γύρνα και το άλλο μάγουλο»… Μερικές φορές μια κατάσταση μπορεί να απαιτεί να πεις σε κάποιον «άδειασέ μου τη γωνιά» ρητά και κατηγορηματικά. χωρίς εγωική αμυντικότητα, θα υπάρχει δύναμη πίσω από τα λόγια σου, αλλά όχι αντιδραστική βία.
-Αν είσαι ικανοποιημένος με το να μην είσαι κάποιος συγκεκριμένα, ικανοποιημένος με το να μην ξεχωρίζεις, ευθυγραμμίζεσαι με τη δύναμη του σύμπαντος. Αυτό που στο Εγώ φαίνεται σαν αδυναμία, στην πραγματικότητα είναι η μόνη αληθινή δύναμη.
-…ο Χριστός σε μια από τις παραβολές του, διδάσκει(Κατά Λουκά/δ:10-12) «Αλλά όταν σε προσκαλέσουν, πήγαινε να καταλάβεις την τελευταία θέση, ώστε, όταν έρθει εκείνος που σε κάλεσε να σου πει: «Φίλε μου, πήγαινε πιο μπροστά». Τότε θα τιμηθείς μπροστά σε όλους που κάθονται μαζί σου στο τραπέζι. Διότι ο καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.»
-Μέσα από σένα, το σύμπαν αποκτά επίγνωση του εαυτού του!
-Σημαίνουν «Βούδας», μου είπε. «Γιατί υπάρχουν δυο ιδεογράμματα και όχι ένα;» ρώτησα. «Το ένα», «εξήγησε, «σημαίνει άνθρωπος». Το άλλο σημαίνει «μη». Και τα δυο μαζί σημαίνουν «Βούδας»…Εδώ υπάρχουν οι δυο διαστάσεις που συνθέτουν την πραγματικότητα, το ον και το μη-ον, η μορφή και η άρνηση της μορφής, που είναι η αναγνώριση ότι η μορφή δεν είναι αυτός που είσαι.
-Έγραφε: Κι αυτό θα περάσει… Ό,τι, κι αν συμβαίνει, πριν το αποκαλέσεις καλό ή κακό, άγγιζε αυτό το δαχτυλίδι και διάβαζε τη χαραγμένη φράση. Μ’ αυτό τον τρόπο θα είσαι πάντα ήρεμος.
-Τώρα μπορείς να απολαμβάνεις και να τιμάς τα πράγματα του κόσμου τούτου χωρίς να τους δίνεις σημασία και σπουδαιότητα που δεν έχουν.
–Όταν ο κόσμος δε θεωρείται από την προοπτική του άμορφου, γίνεται απειλητικός τόπος και, τελικά ένας τόπος απελπισίας.
-…συνείδηση του ότι έχεις συνείδηση. Αν μπορείς να νιώθεις μια άγρυπνη εσωτερική ησυχία στο παρασκήνιο ενώ συμβαίνουν πράγματα στο προσκήνιο, αυτό είναι!
-Ένας άλλος δείχτης προς την αλήθεια μέσα σου περιέχεται στην παρακάτω πρόταση: «Ποτέ δεν είμαι ταραγμένος για το λόγο που νομίζω.»
-…μπορείς να ρίξεις μια φευγαλέα ματιά στη χαρά της Ύπαρξης. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που το αλκοόλ αποκαλείται επίσης «πνεύμα». ΄Όπως το αντίτιμο που θα κληθείς να πληρώσεις είναι μεγάλο: απουσία συνειδητότητας. Αντί να υψωθείς πάνω από τη σκέψη, έχεις πέσει κάτω απ΄ αυτήν. Λίγα ποτά ακόμα και θα έχεις παλινδρομήσει στο φυτικό βασίλειο.
-Ο μέσος Αμερικάνος, όταν θα έχει φτάσει στα 60 θα έχει περάσει δεκαπέντε χρόνια κοιτάζοντας την οθόνη της τηλεόρασης.
-…όσο περισσότερο η οθόνη παραμένει το εστιακό σημείο της προσοχής σου, τόσο περισσότερο η δραστηριότητα της σκέψης σου αναστέλλεται… απελευθερώνεσαι προσωρινά από τον εαυτό σου…
–Η μορφή σου προκαλεί συνεχώς περισπασμούς. Ακόμα κι όταν φαίνεται να έχεις επίγνωση του εαυτού σου, έχεις μετατρέψει το ν εαυτό σου σε αντικείμενο, σε μια σκεπτομορφή, κι έτσι αυτό του οποίου έχεις επίγνωση είναι μια σκέψη, όχι ο εαυτός σου.
-Ο φιλόσοφος Νίτσε, σε μια στιγμή βαθιάς ηρεμίας, έγραψε: « Για να ευτυχίσουμε, πόσο ελάχιστο αρκεί για να ευτυχίσουμε!…Το πιο ελάχιστο ακριβώς, το πιο σιωπηλό, το πιο ελαφρό, το θρόισμα μιας γουστερίτσας, μια πνοή, ένα γλίστρημα, μια ματιά – αυτό είναι το ελάχιστο που αποτελεί την καλλίστην ευτυχία. Ησυχία!»
-Στην πραγματικότητα δεν έχουν πάει πουθενά. Μόνο το σώμα τους ταξιδεύει, ενώ εκείνα παραμένουν εκεί που ήταν πάντα: μέσα στο κεφάλι τους.
-…μη κάνεις διάκριση μεταξύ καλού και κακού. Άφησε κάθε ήχο να είναι όπως είναι, χωρίς ερμηνεία.
-Όταν η συνειδητότητα δεν είναι πια ολοκληρωτικά απορροφημένη από τη σκέψη, ένα μέρος της παραμένει στην άμορφη, έμφυτη, αρχική της κατάσταση. Αυτό είναι εσωτερικός χώρος.
–Κάθε εμπειρία, κάθε βίωμα, έχει τρία πιθανά συστατικά: αισθητηριακές αντιλήψεις, σκέψεις ή νοητικές εικόνες και συναισθήματα.
-Είναι εμπειρία, όχι αυτός που έχει την εμπειρία. Μπορείς να προσθέσεις χίλιους ακόμα ορισμούς (σκέψεις) για το ποιος είσαι, και, κάνοντάς το, αυξάνεις την πολυπλοκότητα του βιώματος του εαυτού σου (καθώς και το εισόδημα του ψυχιάτρου σου), αλλά μ΄ αυτό τον τρόπο δε θα καταλήξεις στο υποκείμενο, σ΄ αυτόν που βιώνει και που προηγείται κάθε εμπειρίας αλλά που χωρίς αυτόν δε θα υπήρχε εμπειρία.
–Είμαι άχρονος. Ό,τι συμβαίνει σ΄ αυτό το χώρο είναι σχετικό και προσωρινό: ηδονή και πόνος, κέρδος και απώλεια, γέννηση και θάνατος.
-…ο φωτεινός χώρος είναι η ζωή που Είμαι. Είναι άχρονος. Είμαι άχρονος.
-Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανακάλυψη του εσωτερικού χώρου, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εύρεση αυτού που βιώνει είναι το να σε συναρπάζει τόσο πολύ η εμπειρία ώστε να χάνεσαι μέσα της.
-…το Είμαι είναι το υπόβαθρο, το υποκείμενο φόντο σε κάθε εμπειρία, σκέψη, αίσθημα.
-Το να έχεις συναίσθηση της αναπνοής σου απομακρύνει την προσοχή από τη σκέψη και δημιουργεί χώρο. Είναι ένας τρόπος παραγωγής συνειδητότητας.
–Η αναπνοή συμβαίνει από μόνη της. Η νοημοσύνη εντός του σώματος το κάνει.
-Μια συνειδητή αναπνοή αρκεί για να κάνει λίγο χώρο εκεί όπου πριν υπήρχε η αδιάκοπη διαδοχή της μιας σκέψης μετά την άλλη.
-…ένας εθισμός ζει μέσα σου ως ημι-οντότητα ή υπο-προσωπικότητα ένα ενεργειακό πεδίο που, περιοδικά σε καταλαμβάνει ολοκληρωτικά
-Αναρωτήσου: Ποιος μιλάει εδώ; Και θα συνειδητοποιήσεις ότι μιλάει ο εθισμός. Εφόσον θα το γνωρίζεις αυτό, εφόσον θα είσαι παρών ως παρατηρητής του νου σου, είναι λιγότερο πιθανό να σε ξεγελάσει ώστε να κάνεις αυτό που θέλει.
-Το να μην μπορείς να νιώσεις τη ζωή που εμψυχώνει το υλικό σώμα την ίδια τη Ζωή που είσαι , είναι η μεγαλύτερη που μπορεί να σου συμβεί.
-Οι φυσικοί έχουν ανακαλύψει ότι η φαινομενική στερεότητα της ύλης είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργούν οι αισθήσεις μας. Αυτό περιλαμβάνει και το υλικό σώμα, το οποίο αντιλαμβανόμαστε και σκεφτόμαστε ως μορφή, αλλά του οποίου το 99,99% είναι στην πραγματικότητα κενός χώρος. Τόσο απέραντο είναι το διάστημα μεταξύ των ατόμων σε σύγκριση με το μέγεθός τους.
-Έτσι, το υλικό σου σώμα, που είναι μορφή, αποκαλύπτεται ως ουσιαστικά άμορφο όταν προχωρήσεις πιο βαθιά μέσα του. Γίνεται πύλη προς τον εσωτερικό χώρο. Αν κι ο εσωτερικός χώρος δεν έχει μορφή, είναι έντονα ζωντανός.
-Την πρώτη στιγμή που βλέπεις ή ακούς έναν ήχο, και περισσότερο αν είναι άγνωστος – πριν ονοματίσει ή ερμηνεύσει ο νους αυτό που βλέπεις ή ακούς, υπάρχει συνήθως ένα κενό άγρυπνης προσοχής στο οποίο συμβαίνει η αντίληψη.
-Η συχνότητα και διάρκεια αυτών των διαστημάτων καθορίζουν την ικανότητά σου να απολαμβάνεις τη ζωή, να αισθάνεσαι μια εσωτερική σύνδεση με άλλους ανθρώπους, καθώς και με τη φύση. Καθορίζουν επίσης το βαθμό στον οποίο είσαι απαλλαγμένος από το Εγώ επειδή το Εγώ συνεπάγεται πλήρη απουσία επίγνωσης της διάστασης του χώρου.
-Η ησυχία είναι η γλώσσα που μιλάει ο Θεός… Η ησυχία δεν έχει μορφή– αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να έχουμε επίγνωση της μέσω της σκέψης. Η σκέψη είναι μορφή… Όταν είσαι ήσυχος, είσαι αυτός που ήσουν πριν πάρεις αυτή τη σωματική και νοητική μορφή που ονομάζεται άνθρωπος. Είσαι επίσης αυτός που θα είσαι όταν διαλυθεί η μορφή. Όταν είσαι ήσυχος, είσαι αυτός που είσαι πέρα από τον εγκόσμια ύπαρξή σου: συνειδητότητα, όμορφος, αιώνιος.
-Η αφύπνιση είναι μια μεταβολή στη συνειδητότητα στην οποία η σκέψη και η επίγνωση χωρίζουν.
–Επίγνωση είναι ο χώρος στον οποίο υπάρχουν οι σκέψεις όταν αυτός ο χώρος έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.
-Το άνοιγμά σου στην αναδυόμενη συνειδητότητα και το να φέρεις το φως της σ΄ αυτό τον κόσμο γίνεται τότε ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου. «Θέλω να γνωρίσω το νου του Θεού», είπε ο Αϊνστάιν, «Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες».
-Όσο δε θα έχεις επίγνωση της Ύπαρξης, θα αναζητείς νόημα μόνο μέσα στη διάσταση της δράσης και του μέλλοντος, δηλαδή στη διάσταση του χρόνου…θα αποδεικνύεται εξαπάτηση…θα καταστρέφεται από το χρόνο.
–«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις» … δεν είναι οι στόχοι ή οι πράξεις σου πρωταρχικά, αλλά η κατάσταση συνειδητότητας από την οποία προέρχονται.
-Οτιδήποτε κάνεις χρειάζεται χρόνο, κι όμως είναι πάντα τώρα.
–Το μεγάλο προκύπτει από μικρά πράγματα που έχεις τιμήσει και φροντίσει… Η παρούσα στιγμή είναι πάντα μικρή με την έννοια ότι είναι πάντα απλή, αλλά κρυμμένη εντός της βρίσκεται η μέγιστη δύναμη.
–Είναι ένα μ΄ αυτό που θέλει η Ζωή. Γι΄ αυτό δεν ανησυχεί ούτε άγχεται. Κι αν πρέπει να πεθάνει πρόωρα, πεθαίνει μ’ ευκολία. Είναι εξίσου παραδομένο στο θάνατο όπως είναι και στη Ζωή. Νιώθει, έστω και αόριστα, ότι είναι ριζωμένο στην Ύπαρξη, την άμορφη και αιώνια μια Ζωή.
-Καθώς γίνεσαι παρών και, συνεπώς ολόκληρος δύναμη. Στην αρχή μπορεί να μην υπάρχει αισθητή διαφορά σ΄ αυτό που κάνεις – μόνο το πως αλλάζεις.
–Αν δε ρέει η Ύπαρξη μέσα στη δράση, αν δεν είσαι παρών χάνεσαι μέσα σε ό,τι κάνεις. Χάνεσαι επίσης μέσα στη σκέψη…
-Ο Ρωμαίος φιλόσοφος Τάκιτος παρατηρούσε σωστά ότι «η επιθυμία για ασφάλεια στέκει ενάντια σε κάθε μεγάλο και ευγενικό εγχείρημα» .
-Η διατάραξη της κίνησης προς τα έξω σε μια εποχή που «δεν ήταν προορισμένη να συμβεί» μπορεί επίσης να προκαλέσει πρώιμη πνευματική αφύπνιση σ΄ έναν άνθρωπο.
–Δεν ταυτιζόμαστε με ό,τι δημιουργούμε, κι έτσι δε χανόμαστε μέσα σ΄ αυτό που κάνουμε.
–Χωρίς τη βλαπτότητα της εγωικής δυσλειτουργίας, η ευφυία μας τίθεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με τον κύκλο της σύμπαντος ευφυίας, που κινείται προς τα έξω και με την ώθησή της να δημιουργεί.
–Αν δεν μπορείς ούτε να απολαύσεις ούτε να αποδεχτείς αυτό που κάνεις, σταμάτα.
-Όταν θέλεις να φτάσεις στο στόχο σου περισσότερο από όσο θέλεις να κάνεις αυτό που κάνεις, έχεις στρες.
-Αντίθετα από το στρες, ο ενθουσιασμός έχει μια υψηλή ενεργειακή συχνότητα κι έτσι απηχεί τη δημιουργική δύναμη του σύμπαντος.
