Ο μέσος άνθρωπος σήμερα δεν μπορεί να δει τις υπέρυθρες ακτίνες με τα φυσικά του μάτια, παρά μόνο με κατάλληλα μηχανήματα. Επίσης δεν μπορεί να ακούσει ήχους που ακούνε τα έντομα, οι γάτες και τα σκυλιά πολύ καθαρά. Μάλιστα έχει εφευρεθεί μία άηχη σφυρίχτρα για σκύλους. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι υπάρχουν πράγματα που βρίσκονται πέρα από τον κόσμο των αισθήσεών μας και συνεπώς είναι για μάς αόρατα.
Αλλά και στον ίδιο χώρο με μάς μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι διαισθητικοί, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πράγματα που για μάς δεν υπάρχουν;
Σίγουρα οι περισσότεροι από σάς πιστεύετε ότι ζείτε στον πραγματικό κόσμο και ότι ο κόσμος της φαντασίας σας είναι πλαστός, δημιουργημένος από το νου. Ένας κόσμος παράξενος με διαφορετικά τοπία, πόλεις, σπίτια αλλά και πλάσματα που κατοικούν σ’ αυτόν. Ένας κόσμος με διαφορετικά χρώματα, ήχους και αρώματα, που σάς ξυπνάει κάποιες άγνωστες αισθήσεις. Εκεί οι περιορισμοί είναι λιγότεροι από το δικό μας υλικό κόσμο και όλα μπορούν να συμβούν. Έτσι, όταν ακούμε για την ύπαρξη «άλλων κόσμων», πιστεύουμε ότι κι αυτοί είναι δημιούργημα της φαντασίας μας.
Φανταστείτε τώρα για μία στιγμή ότι ο κόσμος της φαντασίας σας είναι ο αληθινός, ενώ ο κόσμος που ζείτε είναι μία φαντασίωση.
Μία αντανάκλαση, μία σκιά αυτών των αόρατων κόσμων. Κι όπως εμείς με τη φαντασία μας προσπαθούμε ν’ αγγίξουμε αυτά που ο νους δεν μπορεί να φτάσει, έτσι κι οι κάτοικοι αυτών των άλλων κόσμων προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Καθώς όμως μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και διαθέτουμε διαφορετικές αισθήσεις, αυτό δεν είναι εφικτό, παρά μόνο για ελάχιστους χαρισματικούς ανθρώπους, αυτούς που ονομάζουμε ενορατικούς.
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, δεν υπάρχει κουλτούρα που να μην αναφέρεται σ’ αυτούς τους αόρατους κόσμους.
Πρόκειται για μία πανανθρώπινη απόκρυφη γνώση, που στις σκοτεινές περιόδους της ιστορίας αμφισβητήθηκε (ποτέ όμως δεν χάθηκε) σε σημείο που να καίγονται «αιρετικοί», όπως ο Ιταλός Φιλόσοφος Giordano Bruno, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι στον κόσμο που ζούμε, υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις πέρα απ’ αυτές που αντιλαμβανόμαστε, και άπειροι άλλοι κόσμοι.
Σήμερα βλέπουμε ότι μ’ ένα διαφορετικό τρόπο η επιστήμη προσεγγίζει απόψεις που ο αποκρυφισμός κατέχει εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Αρκετοί διακεκριμένοι επιστήμονες, όπως ο Max Tegmark του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, μιλάνε για την ύπαρξη παράλληλων κόσμων, οι οποίοι επιβεβαιώνονται εμπειρικά.
Ένας άλλος κορυφαίος φυσικός του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, ο οποίος ανέπτυξε τη σημαντικότερη θεωρία για τις κρυμμένες διαστάσεις του χώρου, αναφέρει:
«θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποια άλλα όντα που συνυπάρχουν δίπλα μας σε κάποιο άλλο σύμπαν, σε κάθε χιλιοστό του χώρου στον οποίο ζούμε. Ωστόσο δεν θα γίνονταν ποτέ αντιληπτά, γιατί μεσολαβούν μεταξύ μας άλλες διστάσεις».
Οι διαστάσεις αυτές είναι τυλιγμένες με τέτοιον τρόπο, που τις καθιστά κανονικά αόρατες, όπως το πλάτος ενός απόμακρου τηλεφωνικού σύρματος στον ορίζοντα, που δεν μπορούμε να το δούμε, μέχρι να το πλησιάσουμε.
Όταν μιλάμε για άλλους κόσμους ο νους μας πηγαίνει συχνά στο ταξίδι της ψυχής μετά το θάνατο του σώματος.
Η ύπαρξη της ζωής μετά το θάνατο είναι μία αντίληψη αποδεκτή απ’ όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου. Αρκετοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι μελετούν σήμερα, μέσω της ύπνωσης, τη θεωρία της μετενσάρκωσης επιτυγχάνοντας κάποια θεραπευτικά αποτελέσματα σε τομείς που η κλασσική ιατρική αδυνατεί να το κάνει.
Επίσης μελετούν περιπτώσεις «νεκρανάστασης» (ασθενών που έχουν επανέλθει στη ζωή μετά από κλινικό θάνατο), όπου περιγράφουν εμπειρίες σ’ αυτούς τους άλλους κόσμους (Ραίυμοντ Μούντυ, Νιλς Τζάκομπσον κ.ά.). Μάς λένε λοιπόν ότι πηγαίνοντας κάποιος εκεί, συναντάει οντότητες του «ίδιου μήκους κύματος» μ’ αυτόν, οι οποίες τον συμβουλεύουν και τον οδηγούν, και αντιλαμβάνεται μ’ ένα αισθητήριο τρόπο πιο λεπτό και πιο πλατύ τους ήχους και τα χρώματα. Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολιτείες, σπίτια, οικογένειες, όπως κι εδώ, αν και υπάρχει μία τελείως διαφορετική χλωρίδα και πανίδα από τη γη.
Παρόμοιος είναι ο κόσμος που επισκεπτόμαστε στα όνειρά μας. Εκεί είναι ένας κόσμος με 5 διαστάσεις κι ο χρόνος ρέει διαφορετικά (γι’ αυτό σ’ ένα όνειρο μπορούμε να δούμε μία ολόκληρη ιστορία να διαδραματίζεται μέσα σε λίγα λεπτά).
Πολλά θιβετανικά μαντάλα και αιγυπτιακές σαρκοφάγοι είχαν ζωγραφισμένους χάρτες αυτών των αόρατων κόσμων, προκειμένου να καθοδηγήσουν την ψυχή μετά την αποχώρησή της από το υλικό σώμα, έτσι ώστε να μην χαθεί στους άλλους κόσμους. Οι ιερείς βοηθούσαν την ψυχή στο ουράνιο ταξίδι της με τελετές, προσευχές και διαλογισμούς, μαθαίνοντάς της να διαβάζει, για να μπορεί να ακολουθήσει αυτούς τους μαγικούς χάρτες.
Οι 3 Κόσμοι και οι κάτοικοί τους
Οι πιο κοντινοί σε σχέση με τη δική μας εξέλιξη στη Γη είναι 3 κόσμοι, αυτοί που στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν Κόσμο του Σώματος, Κόσμο της Ψυχής (Αστρικός Κόσμος) και Κόσμο του Νου. Στο Μεσαίωνα αντίστοιχα μιλούσαν για το Στοιχειώδη Κόσμο, τον Αγγελικό και τον Ουράνιο, ενώ ο Άγιος Αυγουστίνος μιλάει για τις 3 πόλεις: την Πόλη του Θεού στον Ουρανό, την Πνευματική γήινη πόλη και την Πόλη του Διαβόλου.
Όπως στον ορατό φυσικό κόσμο υπάρχουν πολλές ποικιλίες φυτών, διαφορετικά είδη ζώων και διάφορες ανθρώπινες φυλές, έτσι συμβαίνει και στους αόρατους κόσμους. Έχουν μόνιμους κατοίκους και επισκέπτες ή κάποιους που δρουν ταυτόχρονα σε διαφορετικούς κόσμους.
Στο Νοητικό κόσμο συναντάμε κάποιες πνευματικά εξελιγμένες οντότητες, που σπάνια επικοινωνούν με τους κατώτερους κόσμους, εκτός κι αν έχουν αναλάβει κάποια πνευματική αποστολή. Λέγεται ότι εδώ κατοικούν και οι Μάγοι με τους μαθητές τους (λευκοί και μαύροι). Οι τελευταίοι σε αντίθεση με τους προηγούμενους χρησιμοποιούν τις γνώσεις και τη δύναμή τους για ιδιοτελείς σκοπούς.
Στον Αστρικό Κόσμο ζουν οι άνθρωποι μετά το φυσικό τους θάνατο με το αστρικό τους σώμα σχηματίζοντας πόλεις κατά ομάδες, σύμφωνα με τις τάσεις ή τα πιστεύω τους ενώ η επικοινωνία περιορίζεται, όπως συμβαίνει και στο φυσικό επίπεδο, από τις ατομικές γνώσεις του καθενός και τη συμβολική γλώσσα που χρησιμοποιεί.
Η επικοινωνία σ’ αυτό το επίπεδο γίνεται με τηλεπάθεια, περιορίζεται ανάμεσα στις συμπάθειες και προτιμήσεις των ψυχών και επιτυγχάνεται ανάμεσα σ’ αυτές που δονούνται στο ίδιο «μήκος κύματος».
Εδώ μπορούμε να συναντήσουμε κι άλλες περιπτώσεις, όπως είναι το λεγόμενο «είδωλο», μία απομίμηση της ψυχής στον αστρικό κόσμο. Είναι σαν να ζωντανεύει το είδωλό μας στον καθρέπτη, ενώ εμείς έχουμε φύγει. Τέτοιες παρουσίες χρησιμοποιούνται στον πνευματισμό, όπου κάποιος εξαπατάται λαμβάνοντας γι’ αληθινό άτομο το είδωλο ενός πεθαμένου συγγενή του.
Ένας άλλος μυστήριος κόσμος σε σχέση με τον αστρικό κόσμο είναι η λεγόμενη «Όγδοη Σφαίρα», η πιο σκοτεινή περιοχή της σελήνης που ποτέ δεν φωτίζεται από τον ήλιο, ένα είδος κοσμικού σκουπιδότοπου, όπου η προσωπικότητα κάποιων ανθρώπων με υψηλό βαθμό κτηνωδίας αποσυντίθεται περνώντας φοβερά βασανιστήρια. Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτή των βρυκολάκων.
Στον αστρικό κόσμο κατοικούν και κάποια άλλα όντα που δεν ανήκουν στην ανθρώπινη γραμμή εξέλιξης. Είναι τα λεγόμενα «Στοιχειακά πνεύματα», τα οποία χωρίζονται σε 4 κατηγορίες ανάλογα με το στοιχείο που δρουν. Είναι οι Νάνοι, οι Καλικάντζαροι και οι Νύμφες στη γη, οι Νεράιδες, οι Τρίτωνες και οι Νηριίδες στο νερό, οι Συλφίδες και τα Έλφη στον αέρα και οι Σαλαμάνδρες κι οι πύρινοι δράκοντες στη φωτιά. Αυτά είναι τα πνεύματα της φύσης, που είναι πολυάριθμα και διαφέρουν τόσο, όσο οι ανθρώπινοι λαοί μεταξύ τους. Οι αναφορές σ’ αυτά τα πλάσματα μάς λένε ότι τα ζώα μπορούν να δουν τα στοιχειά και ότι αυτά εμφανίζονται κάποιες φορές στα παιδιά, που συχνά παίζουν με κάποιους «αόρατους φίλους», καθώς και σε κάποιους ανθρώπους που ζουν κοντά στη φύση και είναι πιο αγνοί. Σ’ όλα τα χωριά υπάρχουν κάποιοι γέροι που μιλούν με νεράιδες ή μπορούν να δουν τους νάνους, κι αφηγούνται τέτοιου είδους ιστορίες.
Άλλοι κάτοικοι αυτών των κόσμων είναι οι λεγόμενοι Δέβα, ανώτερα όντα που μπορούν να ανέβουν και στον Ουράνιο κόσμο. Είναι οι Άγγελοι του Χριστιανισμού ή οι κατώτεροι Θεοί των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Είναι Κύριοι των 4 στοιχείων, ευθύνονται για τις γεωλογικές και κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη μας, είναι Δικαστές των καρμικών πράξεων όλων των βασιλείων, διατηρούν και ισοσταθμίζουν την ισορροπία της φύσης, που πολλές φορές ο άνθρωπος ή άλλα όντα διαταράσσουν.
Αυτοί θεωρούνται μεσολαβητές ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Στη χριστιανική θρησκεία υπάρχουν 9 χοροί Αγγέλων: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι, Κυριαρχίες, Αρxές, Δυνάμεις, Κυριότητες, Αρχάγγελοι και Άγγελοι. Στον ινδουισμό οι Αγκριράσας είναι οι αγγελιοφόροι μεταξύ Ουρανού και Γης, ενώ στον ισλαμικό κόσμο στέκουν 8 άγγελοι γύρω από το θρόνο του Αλλάχ αντιπροσωπεύοντας τα 4 σημεία του ορίζοντα και τα ενδιάμεσα αυτών.
Όλοι οι παραδοσιακοί λαοί, καθώς ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη φύση, αντιλαμβάνονταν ότι όλα εμψυχώνονται από το ίδιο Πνεύμα, την ίδια Δύναμη. Πίστευαν ότι όλα έχουν ψυχή, και επομένως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Οι Κέλτες, για παράδειγμα, έκαναν ένα τελετουργικό πριν το κόψιμο ενός δέντρου ενώ οι Ινδιάνοι έκαναν κάποιες προσφορές στο πνεύμα του ζώου που σκότωναν, για να φάνε.
Επίσης πίστευαν ότι η αρμονία και η τάξη του κόσμου μπορούσαν να υπάρχουν, μόνο όσο οι διαφορετικοί κόσμοι και τα όντα που κατοικούσαν σ’ αυτούς, θα επικοινωνούσαν μεταξύ τους και θα ήταν σε συμφωνία. Οι θεοί είναι μέρος της φύσης και αν και θεωρούνταν όντα ανώτερα, ήταν τόσο φυσικά όσο ένα πουλί, ένα δέντρο ή ένας άνθρωπος. Και ίσως γεννιούνται και ίσως πεθαίνουν.
Οι τελετές που είχαν καθιερώσει, αφιερώνονταν σε διάφορες θεότητες σύμφωνα με τους ρυθμούς της φύσης (για παράδειγμα είχαν κάποιες γιορτές στα ηλιοστάσια και στις ισημερίες.) Σκοπός ήταν να διατηρείται αυτή η γέφυρα με τον Ουρανό, αυτή η επαφή με τις αόρατες δυνάμεις και το Μυστήριο.
Ο προσωπικός μας αόρατος κόσμος
Κάθε άνθρωπος διαμορφώνει το δικό του αόρατο κόσμο, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις σκέψεις κι αυτά που οραματίζεται. Η ύλη των αόρατων κόσμων είναι μία ουσία που πλάθεται δημιουργώντας μορφές που διαρκούν ένα χρονικό διάστημα κι έπειτα διαλύονται.
Οι κοινοί άνθρωποι έχουμε μικρή ένταση στις ψυχολογικές και νοητικές μας δράσεις δημιουργώντας έτσι ασυνείδητα κάποια στοιχειακά πνεύματα, που διαρκούν πολύ λίγο. Αυτά λέγονται σκεπτομορφές και περιφέρονται μέσα στην αύρα του δημιουργού τους ακολουθώντας τον και επηρεάζοντας τις επιλογές, τις σχέσεις και τη δημιουργία της εικόνας του κόσμου του.
Κατά συνέπεια το αόρατο δεν υπάρχει. Υπάρχει αυτό που θέλουμε κι αυτό που μπορούμε να δούμε. Αν πριν από έναν αιώνα μιλούσαμε σ’ έναν επιστήμονα για την τηλεόραση ή το κινητό τηλέφωνο, προφανώς θα έβαζε τα γέλια. Με την ίδια λογική σε κάποια χρόνια μπορεί να υπάρχουν μηχανήματα με τα οποία θα μπορούμε να δούμε μέσα σ’ αυτούς τους άλλους κόσμους, που ίσως τελικά να μην είναι πολύ μακριά από μάς ούτε τόσο «αόρατοι»…
Βιβλιογραφία
- Τα 3 Κέντρα του Μυστηρίου (Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη)
- Λομπσανγκ Ράμπα – Ο αστρικός κόσμος (Εκδόσεις Κάκτος)
- Ινδιάνοι –φυλές, έθιμα και ιστορία (Εκδόσεις Ιάμβλιχος)
- Λεξικό των Συμβόλων, Τζ.Κούπερ (Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος).
- Τα στοιχειακά πνεύματα της Φύσης (Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη).
- Περιοδικό Νέα Ακρόπολη τεύχος 51 (Άρθρο: Η μαγεία κατά τον Τζορντάνο Μπρούνο)
